Parkpop 2015 geslaagd

Gezelligheid, Love & Peace en goede muziek. Ziezo, Parkpop zit er op. De organisatie kan terugzien op een zeer geslaagde 35ste editie. Maar liefst 225.000 bezoekers waren er in totaal, terwijl 30.000 personen daags ervoor de 'betaalde' versie van Parkpop, 'The Night at the Park' bezochten. Daarover heb ik het in het voorgaande blog al gehad. Fantastisch optreden van Duran Duran, afgesloten met een schitterend vuurwerk (dank Arne) maar ook UB40 en De Dijk schijnen helemaal top te zijn geweest.

Gisteren (zondag) ging ik 'even kijken' bij Parkpop, in de namiddag en 's avonds. Ook heb ik thuis een aantal gedeeltelijke concertregistraties gevolgd op TV West waaronder de 'gigs' van UB 40, De Dijk en Duran Duran. En ook bandjes die ik zondag zag zoals The Elementary Penguins, stevige sixties-pop à la Small Faces cs. Ook een leuke band: de Ben Miller Band, met die typisch 'southern stomp' muziek met wasbord, mandolines en houthakkershemden.

Deze parkpop-editie stond voor een groot deel in de sfeer van 'The Eighties' met UB40, Duran Duran en Abba Gold. Ook OMD (Orchestral Manoeuvres in the Dark) stamt uit die tijd. Zanger Andy McCluskey had er duidelijk zin in gistermiddag, hij danste over het podium en zocht regelmatig contact met het publiek, terwijl toetsenist-zanger Paul Humphreys er met zijn gedistingeerd-grijze kapsel en zwart kostuum meer uitzag als de geneesheer-directeur van het plaatselijke ziekenhuis dan als een popmuzikant. Wat niet wegnam dat de heren een geslaagd optreden verzorgden.


En wie kwamen we zoal tegen op Parkpop? Je komt altijd wel bekenden tegen. Zoals good old Ruud van Aarle die met zijn Jolanda genoot van de muziek. En Joyce, die programmaboekjes uitdeelde bij de informatiestand. En nog veel meer mensen, vooral van Haag Atletiek, de club die de laatste jaren meer en meer een belangrijk sociaal netwerk vormt. Niet iedereen wil graag zijn naam vermeld zien op mijn blog, dat respecteer ik. Maar .. was er ook evenals ..., en ... liep daar ook bij. En dan heb ik ... en ... niet eens genoemd, en ... niet te vergeten!

En ook nu weer - zij het pas laat - het groepje waarmee ik ook gisteren was: Sherman en Miriam, Murat en Yvonne (hierboven gespot op de TV West site, met dank aan Ruud van Aarle voor de tip). Ook Cynthia was er nu bij met haar dochterje. En Arne natuurlijk. Het is gek, steeds als Arne en ik bij elkaar in de buurt zijn overkomen ons (mij in elk geval) wonderlijke - maar niet per definitie vervelende - dingen met anderen. Moet daar een beetje cryptisch over doen, maar Arne begrijpt het vast wel.  Vooruit, nog even naar Sarah kijken! Ondanks haar 'Boyish' uiterlijk en tattoos is en blijft zij toch een mooie en charismatische vrouw, dat vind ik tenminste. 

Night at the Park and on the Beach

Lazy on A Sunny Afternoon...

Het was een zowel feestelijke als actieve dag waarbij heel wat van hot naar her is gefietst. 'Hot' was The Night at the Park', de betaalde versie van Parkpop dat vandaag in de gratis-toegang editie losbarst, 'Her' was Kijkduin waar schoonzoon Daniël een feest had georganiseerd voor zijn vrouw en onze dochter Daphne. Lokatie was Beachclub 'Ons Strandhuys'.

Om 14:00 begon het popfestival waar groepen van grote naam en faam optraden onder wie K's Choice, UB 40 en - als klap op de vuurpijl - Duran Duran. Maar ook Splendid (uit Den Haag), Abba Gold (nostalgie en 'guilty pleasure' voor menigeen) en De Dijk waren van de partij. Spreekstalmeester deze dag was Erik de Zwart.

Ik kwam alleen maar wist dat er heel wat vrienden van Haag aanwezig zouden zijn. Probeer die maar eens te spotten tussen zo'n 30.000(!) mensen. Maar mede dank zij 'de moderne communicatiemiddelen' ontstond uiteindelijk een groep met Murat, Yvonne en haar broer, Arne en Saskia, Miriam en Sherman en Rob Pronk (laatstgenoemd tweetal beter bekend als 'Sjors en Sjimmie'). Er zijn deze dag heel wat (dure) biertjes verwerkt alsmede de nodige snacks (patat, kibbeling, pizza's e.d). Prijzig was het wel, maar de kwaliteit van een en ander was prima.


Wie ik ook tegen het lijf liep was Richard Leeuwis, mede-blogger en fervent hardloper. Leuk, dat is een tijd geleden... Uiteraard het gebruikelijke ritueel wanneer bloggers elkaar ontmoeten: samen op de foto!

Veel festivalgangers kwamen voor De Dijk, met UB 40 waren dat de groepen die ik heb gemist omdat ik op dat moment in Kijkduin was, maar afgaande op de reacties in de naaste omgeving heb ik wel iets gemist. Maar goed, ik was zelf nogal gefocusd op Duran Duran, niet in de laatste plaats omdat hun concert dat twee jaar geleden in Zoetermeer zou plaatsvinden niet doorging vanwege het faillissement van de organisator.

Ik was niet teleurgesteld, de heren - die op hun 55ste nog zeer 'goodlooking' zijn - speelden een spetterende set met oud en nieuw werk, en hun show werd afgesloten met een schitterend, kleurrijk en minuten lang durend vuurwerk dat ongetwijfeld overal in Den Haag te zien en te horen moet zijn geweest.

Nu ben ik al de hele ochtend bezig met uploaden van filmpjes en ook andere handelingen met de pc gaan met horten en stoten (ook door een bijna volle harde schijf), dus kap ik het verslag hierbij voorlopig af. In de loop van vandaag wellicht een vervolg, waarschijnlijk fiets ik nog even naar Parkpop om te zien wat daar zoal speelt...

Flori(ss)ante trainingsavond

Na een half uurtje op dinsdag, is er gisteren (woensdagavond trainingsavond) weer pittig getraind. En dat onder optimale weersomstandigheden: zon, weinig wind en warm maar niet té. De opkomst bij de training was groot, van onze groep maar liefst 25 personen. De training werd ditmaal geleid door Odette en Berry.

Wateringseveldloop 2015

Het programma mocht er zijn qua pittigheidsgraad: een duurloop met daarbinnen 6 x 5 minuten in 15 km tempo, de rust tussen de tempo's bedroeg 3 minuten. Maar ja, u raadt het al: niet elk tempo werd in 15 km tempo gelopen, meestal zaten wij - althans de voorste groep lopers - wat loopsnelheid betreft iets boven de 5 minuten per kilometer. Dat is voor menig Groep 7 lid al puur wedstrijdtempo op een 10 kilometer. Zelf heb ik één keer - de vijfde keer rond het meertje bij de Puinduinen - flink mijn best gedaan om de kilometer in vijf minuten te lopen en daartoe moest ik in de buurt van Sonja en Pierre blijven. Dat is gelukt maar moest op het laatst wel alle zeilen bij zetten. De zesde en laatste keer weer iets 'normaler' gelopen.


Na afloop zoals altijd weer even wat oefeningen in het krachthonk gedaan met Ton en Harry, terwijl in de kantine onze PR-man Louis Hueber de aftrap gaf voor een crowdfunding actie, waarmee een van onze topatleten in staat wordt gesteld zich optimaal voor te bereiden om de Olympische limiet te halen op het onderdeel hinkstapspringen. Al eerder vond een dergelijke actie plaats voor hordenloopster Rosina Hodde en dat bleek een overweldigend succes. De actie voor Fabian Florant - wat dat is het supertalent - is nu al een succes met onder andere twee 'clinics' voor de twee snelste loopgroepen, en dat is nog maar het begin.


Even een vooruitblik op de rest van de week: zaterdag ga ik naar het langverbeide 'Night at the Park', de betaalde variant van Parkpop dat de dag daarop, op zondag dus, plaatsvindt. Langverbeid omdat Duran Duran in de avonduren optreedt. Duran Duran, waren dat niet die mooie jongens van de jaren tachtig met zanger Simon le Bon als hèt meisjesidool van de britse popscene? Inderdaad, maar de vijftigers zijn nu beter dan ooit. Een paar jaar terug zouden ze hier te lande optreden, ik zou daar met Patrick heengaan en de kaarten waren binnen maar helaas: de organisator ging failliet dus: dà-hag Duran Duran, dàg kaartjes en dàg geld.

Maar zaterdag dus de herkansing! Dat concert moet ik domweg bijwonen. Maar ook andere grote namen komen bij de Night at the Park: De Dijk, UB '40, K's Choice en Abba Gold. Zeer de moeite waard dus! Er zijn nog enkele kaarten beschikbaar dus haast u langzaam!

Vaderdag: Pappie loop toch niet zo snel...

Het was wat je noemt een loopvol weekend. De afgelopen dagen werd er op hardloopgebied veel georganiseerd in onze regio, bij menig loper zal dat 'keuze-stress' hebben veroorzaakt. Zo was er vrijdagavond de Oranjeloop in Kwintsheul, zaterdag was de 6- en 9-uurs estafette aan de Laan van Poot (daar ben ik even wezen kijken en heb er bijgaande foto's gemaakt) en vandaag was er zowel de Molenloop in Voorburg als de Wateringseveldloop.

Zelf nam ik afgelopen vrijdag deel aan de Oranjeloop (5 kilometer) en wilde deze excercitie vandaag herhalen in het Wateringse Veld. Vijf kilometer dus weer. Het is bepaald niet mijn gewoonte om in één weekend aan meer wedstrijd/prestatielopen mee te doen maar ik dacht: doe eens gek.

En ditmaal op de fiets naar het Wateringse Veld, met loopmaatje Jan G., die mij kwam afhalen. Na het feestje in Delft van de avond ervoor, stond mijn hoofd niet naar lopen. Wel had ik mijn sporttas met toebehoren meegenomen maar sloot niet uit dat ik puur als toeschouwer aanwezig zou zijn. Maar eenmaal gearriveerd bij het schoolgebouw waar de inschrijving was, toch maar de knoop doorgehakt.

Kort ingelopen richting start, en na wat heen-en weer-geloop tussen schoolgebouw en sportlocatie keerde ik terug in het startvak. De bijna 220 lopers op de 5 km stonden in het voorste deel, 258 lopers op de 10 km achter een rood lint in het achterste vak.


Start precies om kwart voor twaalf. Ondanks de nog wat 'gevuld' aanvoelende benen van de vijf kilometer twee dagen eerder, ging het er meteen 'vol in'. Veel jong grut voor mij en om mij heen, slechts een paar oudere lopers in het vizier maar een paar van hen haalde ik, naarmate de kilometers vorderden, weer in. Jan begeleidde mij op de fiets en moedigde mij aan om niet in te zakken, het tempo vast te houden. Hetgeen hielp, ik vermande mij en ging door. Eigenlijk ging het best goed, ik had het gevoel dat ik weer wat meer kracht in de benen krijg. Uiteindelijk finishde ik in 25'44'' als 57ste van de 220 deelnemers en als eerste in mijn leeftijdsklasse. Niet dat er aan leeftijdsklassen werden gedaan, maar toch leuk. Niettemin toch raar dat je voor zo'n tijd honderd procent moet geven, maar dat is nu eenmaal de tol van het ouder worden. Hoe dan ook dik tevreden!

Aanvankelijk zou ik met clubgenoot Boudy - die ook meedeed aan de 5 km - iets gaan drinken maar daar was iets tussengekomen, dus Jan en ik fietsten na het douchen en omkleden huiswaarts. Bij het verlaten van het Wateringse Veld zagen we een aantal 10 km lopers hun laatste kilometer op weg naar de finish gaan. Even snel wat foto's gemaakt...

Ik was vroeger thuis dan verwacht. Geeft niets, kon ik rustig wat 'eigen dingetjes' gaan doen en wachten op de avond. Het is immers vaderdag en er wordt bezoek verwacht...

Met de Tom Tom naar Tom

Tom en Antoinette (in mintblauw gekleed) temidden van een deel van de 'seventies-clan'

Het is een bekend feit dat hetgeen een mens in een bepaalde levensfase meemaakt - namelijk de fase grofweg tussen het zeventiende en dertigste levensjaar - altijd op de een of andere manier blijft 'hangen' in de herinnering. Dat is aangetoond, bijvoorbeeld bij muziek (de meeste van mijn leeftijdgenoten hebben nog steeds 'iets' met The Stones, Bob Dylan, Leonard Cohen, en vele andere muziek(soorten) uit de late sixties en seventies). Maar het geldt ook voor de vrienden met wie je in die tijd min of meer intensief omging en waarmee je gezelligheid, gedachten, gebeurtenissen (reisjes, feestjes, lief en leed) deelde. Ongeacht wat er later in ieders leven is gebeurd, carrières die al dan niet zijn gemaakt, eventuele gezinnen die werden gesticht, de vele 'nieuwe' mensen, vrienden en avonturen die op ieders pad kwamen, die kring blijft altijd iets 'speciaals' - om niet te zeggen iets essentieels - houden.

Dat dit niet louter een particuliere gedachte is bleek onder meer gisteren weer. Een van die vrienden van weleer, Tom van der Vlugt, vierde zijn 65ste verjaardag. Dat was niet bij hem thuis, maar in Delft, bij zijn eigen bedrijf. Voor ons was het nog lastig om straat en locatie te vinden, we vroegen eerst de weg aan iemand bij een snackbar die ons zeer ter wille was met zijn smartphone, maar uiteindelijk bracht een ouder echtpaar ons in hun auto via de tom-tom naar het juiste adres.

Het was al druk toen wij er arriveerden. Het werd een gezellige bijeenkomst worden met een buffet en naderhand een toespraak met lichtbeelden waarbij Tom met vijf punten uiteenzette waarom hij zijn verjaardag juist hier vierde.

Een belangrijk en enigszins emotioneel moment was het omdat de jarige de scepter van zijn bedrijf overdroeg aan zoon en schoondochter. Overigens gaf Tom aan nog steeds betrokken te blijven bij het bedrijf, zij het wat meer op de achtergrond en in adviserende zin.

Hij had hiertoe allemaal mensen uitgenodigd uit zijn persoonlijke heden en verleden: familieleden, vrienden uit zijn middelbare schooltijd, collega's en ex-collega's en de vriendenkring uit de seventies waar hij zijn vrouw Antoinette had ontmoet. Inmiddels zijn zij veertig jaar getrouwd, hebben zij volwassen kinderen en zijn zij grootouders. Deze vriendenkring - die voor een flink deel aanwezig was - werd in beeld gebracht door een tekening die ik ooit, in een zeer grijs verleden, had gemaakt. Ik geloof dat dit ten tijde van hun huwelijk was, dat weet ik niet eens meer zeker.

Uiteraard kwam naderhand zowel bij mij als bij anderen de gedachte om weer eens een 'groepsfoto' te maken van die 'seventies-club'! En meteen maar een soortgelijke tekening met de groep zoals die 'toen' was opgeduikeld... Maar zowel op de huidige foto als op de oude tekening is de groep niet helemaal compleet.

Oranjeloop Kwintsheul

De afgelopen week heb ik niet veel getraind, zeg maar rustig: niet getraind. De laatste keer was zondag in Delft, maar dat was een prestatieloop en geen training (5 km bij de Koplopers). Maar deze avond stond er weer een loopje op het programma, en wel de Oranjeloop in Kwintsheul. Deze loop maakt deel uit van de feestweek die jaarlijks in dit Westlandse dorp plaatsvindt.

Ik ging met het openbaar vervoer, wat vrij goed te doen is: met bus 23 vanaf de Thorbeckelaan tot Station Rijswijk, van daaruit met bus 30 naar Naaldwijk. Uitstappen bij de Rooms Katholieke kerk in Kwintsheul, vervolgens is het amper vijf minuten lopen naar 'Leeuwerik', want zo heet de straat waar de sportieve activiteiten van deze avond plaatsvonden.


Het was een drukke boel, met een complete dorpskermis, een speciale tent voor de lopers waar men zich kon (na)inschrijven of het startnummer ophalen en eventueel wat drinken. Omkleden en douchen na afloop was mogelijk in de plaatselijke sporthal Quintus.

Veel mensen van Haag Atletiek gaven acte de présence, en niet de langzaamsten: Jeroen van Aken, Rutger Kramer, Remco Mocking, Marianne Nijmeijer, Janna van Dijk, ga zo nog maar even door. Maar ook mindere goden waaronder ikzelf en enkele andere mensen van Groep 7: Arie, Henk, Ellie, Ton, Bert, Jan, Catharine, wie ben ik nog vergeten.... Zij/wij allen hebben ons beste beentje vóór gezet.

Er kon tussen twee afstanden worden gekozen. Of eigenlijk drie, als je de kinderloop meetelt maar die werd gelopen voordat de 5 en 10 km van start gingen. Zelf deed ik weer een 5 km, evenals in Delft. Ik had mij hiervoor al van tevoren ingeschreven.

Groepje Spartanen - onder wie Marlon, Mulay en Mattijs - aan het inlopen

Ondanks de allergie - die overigens al minder is geworden - ging het lopen best goed. Op deze 5 km kon ik vlak achter Ton en Bert blijven, en uiteindelijk kwam ik in 25 minuten en 40 seconden (netto) over de streep, net zo snel (of langzaam zo u wilt) als zondag in Delft. De anderen van onze groep hebben ook naar voldoening gelopen. Eén naam wil ik niet onvermeld laten namelijk die van Henk Moesman die met zijn 75 jaren net boven de 26 minuten finishde. Overigens ging het gerucht dat de afstand iets langer (70 meter) dan 5 km zou zijn.

Even later ging de 10 km van start, dat was tien minuten nadat de lopers van de 5 km waren vertrokken. Ook hier was het geel-groen veelvuldig te zien. En ook hier zijn goede tijden gelopen.

Uitslagen van de 5 km en van de 10 km staan op de site van Olympus.

Na afloop kon ik in de auto met Murat, Mirjam en Sherman mee terug naar Den Haag rijden. Dat was wel fijn omdat de bussen 's avonds niet zo vaak gaan, hooguit éénmaal per uur geloof ik.

Stoute rups!

Rups van de bastaardsatijnvlinder

Goed mogelijk dat ik mij schuldig maak aan valse beschuldigingen, en dat dit diertje er niets mee te maken heeft. Feit is echter wel dat ik de afgelopen dagen zowel op het strand heb gelegen als in de duinen ben geweest waarbij ik soms al lopende de gebaande paden verlaat. Ander feit is dat ik gisteren opstond met beide bovenbenen vol uitslag (vele honderden rode bobbeltjes en vlekken), terwijl ook andere lichaamsdelen - stukje buik, achterkant armen, rug enzovoorts aangedaan waren. Erg jeuken deed het niet, maar het ziet er niet uit. Besmettelijk is het niet.

Op internet las ik dat er diverse soorten uitslag zijn en dat dit veroorzaakt kan worden door warmte, zonne-allergie (is mogelijk) of een andere allergische reactie op het een of ander. En dat het doorgaans vanzelf over gaat. Een oorzaak kàn ook zijn dat ik indirect in contact ben gekomen met de brandharen van de bastaardsatijnrups. Niet dat ik 'm heb gezien of aangeraakt, maar het kàn. Deze gedachte kwam in mij op toen er via de media voor gewaarschuwd werd dat er juist nu veel rupsen van de bastaardsatijnvlinder in de duinen zijn met alle mogelijke ongerief van dien.

Hoe dan ook heb ik gisteren de training overgeslagen. Wel nog even naar de club gegaan want het is daar altijd gezellig op woensdagavond. En straks even naar de dokter, maar eens zien wat hij (of zij) er van zegt.

Update: De dokter achtte die rups niet geheel uitgesloten, maar het leek haar minder waarschijnlijk omdat de uitslag te uitgebreid was. Nou ja, ik heb tabletjes meegekregen ter voorkomen en genezing van allergische reacties, dat zou het 'genezings' proces moeten versnellen.

Pics of June

Ook goedemorgen! Zojuist heb ik een kort loopje achter de kiezen. Of achter de benen, of nee, achter de rug, dat is de uitdrukking. Een goed begin van een nieuwe werkdag, namelijk als onbezoldigde oppas-opa. Door omstandigheden doen wij dat nu twee, drie keer per week en vooral oppas-oma zet zich volledig in voor deze dankbare taak. En uiteraard bij en voor de liefste kleindochter ter wereld!

De maand juni is inmiddels doorgezaagd en we gaan hard op weg naar de langste dag van het jaar. Pessimistisch geredeneerd worden de dagen daarna weer korter, optimistische naturen zeggen dat de zomer eerst dan gaat beginnen! Beide visies zijn niet van realisme gespeend.

Maar de natuur trekt zich niets aan van de door ons mensen gecreeërde kalenders en tijdsbegrippen en gaat zijn eigen natuurlijke weg. De meeste vogels zijn nu druk doende met de zorg van hun kroost terwijl het geel van schildkruid, het roze van Japanse Kers en rhodondendron en het blauw van boshyacinth stilaan zijn vervangen door bonte kleuren van vingerhoedskruid, campanula, lavendel, kattenkruid, stokrozen en wat dies meer zij.

Zomaar wat plaatjes van waar je zoal min of meer toevallig langs komt, onder meer ons eigen voortuintje, in Delft (het water de Brasserskade), Bieslandse Bos (die steltloper waar je tureluurs van wordt en de scholekster).

Feestgedruis bij Vlaggetjesdag, Mini en Maxi en Kopjesloop

Dit was het weekend van de muzikale diversiteit: op Vlaggetjesdag werd het publiek enkele momenten teruggezet in de jaren veertig met een kostelijk optreden van Sergeant Wilson's Army Show, thuis voor zowel de buis als de pc vele artiesten en groepen gezien bij Pinkpop (op het moment van dit schrijven Triggerfinger met een heerlijk 'vet' optreden inclusief scheurend-orgastische geluidsexplosies), en op zaterdagavond naar de schouwburg voor een geweldige voorstelling van Mini en Maxi.

Om met Vlaggetjesdag te beginnen: ondanks het feit dat de nieuwe haring pas volgende week verwacht wordt is besloten dit jaarlijkse oer-Scheveningse festijn niet te verzetten. Dat bleek de pret geenszins te drukken.

Zelf was ik er - na wat in de stad te hebben gebanjerd - vrij laat in de middag, juist op tijd om een van de haagse hostesses/ambassadeurs (en snel clublid) gezelschap te houden bij het uitdelen van flyers met het programma van Vlaggetjesdag.

Veel muziek heb ik niet gehoord. Of het zou die Schotse doedelzakspeler moeten zijn die vrolijk fidelend op zijn instrument heen en weer liep. Maar eerdergenoemde Army Show was geweldig, eerder in 2006 had ik ze ook hier gezien. Een trio prima zangeressen in de stijl van de Andrew Sisters, voor iedereen maar vooral voor de generatie zeventig- en tachtig plus moet het een feest van herkenning zijn geweest.


Naast Marjolein was naderhand Paul Kruijssen van de partij en bij het verlaten van de binnenhaven - ik had inmiddels een portie goedgebakken kibbeling verorberd - Jan Groeneveld. Laatstgenoemd tweetal was ook in Delft aanwezig vanmorgen. Maar daarover straks.

Want eerst wil ik het even hebben over Mini en Maxi gisteravond. Ze treden al een paar maanden op in de Koninklijke Schouwburg, in september nog een paar keer. Ik wilde hen een keer zien. Daarmee heb ik eindelijk - na naar schatting dertig jaar - de tip van de enkele jaren geleden overleden Fred Bourgonje sr. (ooit hun impresario en neef van mijn moeder Tony Bourgonje) opgevolgd om beslist een keer naar een optreden van het illustere tweetal te gaan. Beter laat dan nooit zullen we maar zeggen.

Gisteren zijn we op de fiets naar de schouwburg gegaan - het was toch mooi weer. We hadden kaartjes voor stoelen op het derde balkon achteraan, aan de zijkant. Niet de allerbeste plaatsen omdat alle voorstellingen snel waren uitverkocht. Toen ik anderhalve maand geleden bij de kassa kwam bleek dat er voor deze dag nog een paar beschikbaar waren. Aanvankelijk leek het er op dat wij daar goed zaten, met zicht op het podium. Maar toen het drukker werd en de stoelen voor ons bezet raakten keken we tegen allemaal achterhoofden aan.

Wacht, verderop het balkon richting podium waren nog twee stoelen onbezet. Zodra het licht uitging en de voorstelling begon, zijn wij behoedzaam die richting opgelopen en hebben die plaatsen ingepikt. Prima zicht van bovenaf! Saillant detail: aan de overkant van het balkon, recht tegenover ons, zaten Ferry Mingele en (vermoedelijk) zijn zoon.

Het gevaar leek mij niet ondenkbeeldig dat het een wat oubollige voorstelling zou worden. De heren Karel de Rooij en Peter de Jong zijn immers niet de jongsten meer, bovendien is subtiele humor niet ècht van deze tijd. Het werd echter een geweldige voorstelling.

De heren bleken nog van alles in huis te hebben en uit de kast te trekken: grote muzikale virtuositeit, scherp gevoel voor timing, fysieke behendigheid, een sterk mimisch vermogen, gevoel voor zelfspot... Veel van de ten tonele gebrachte sketches waren 'klassiekers' zoals die waarbij Maxi als zwaar verkouden, niezende poppenspeler de marionettenpop Mini bespeelt; of de 'vogeltjesdialoog' waarbij met louter vogelzang gecommuniceerd werd; de lang uitgesponnen flirt-act met enkele dames op de voorste rij waarvan een op het toneel werd ontboden, op de vleugel werd gevleid en onderdeel werd van een hilarische act. Ik heb werkelijk tranen met tuiten gelachen. En ik was bepaald niet de enige.

Kopjesloop

Oh ja, en dan was er nog Delft vanmorgen! Er is ook nog hardgelopen dit weekend, en wel bij De Kopjesloop. Daar aangekomen bleek ik niet de enige van onze vereniging te zijn. Hizkia en Michel, Ton en maar liefst drie Paulen (Kruijssen, Versteegh en Wobbe). En Jan, maar die liep niet mee, hij was ons aller supporter.

Zelf wilde ik 'een pittig vijfje' lopen na die 22 kilometer trailrun van vorige week. Deze week stond ongewild in het teken van herstel. Afgezien van de woensdagavond - toch nog een pittige fartlektraining - heb ik niet veel gelopen deze week, wel gewandeld en aardig wat gefietst. Nu dus vijf, ik hoopte die wel omstreeks de 25 minuten te kunnen lopen maar liefst er onder. Maar dat zat er, ondanks een stevig aanvoelend tempo, niet in, het werd uiteindelijk 25'40''. Misschien toch nog wat restvermoeidheid. Nou ja, echt slecht was het ook weer niet.


Kaartje ingevuld en samen met Paul V. en Jan G. weer teruggelopen naar het clubhuis, camera gepakt en weer terug naar het start/finishgebied om de andere clubgenoten vast te leggen die nog bezig waren met de 10 kilometer. Ik heb ze bijna allemaal kunnen spotten.


Na afloop nog geruime tijd gezellig met elkaar buiten gezeten, wat gedronken en gekletst. Daarna naar huis. Ik kon met Ton meerijden. Het duurde echter nog enige tijd - we zijn zelfs een flink stuk omgelopen - voordat we zijn auto terugvonden. Maar dat is uiteindelijk gelukt en de terugweg naar de residentie was voorspoedig. Op naar de nieuwe week en 'blijven trainen!'

Haag Atletiek Nederlands kampioen bij de teams!

Nederlands kampioen bij de teams met onder anderen Daniel Leyba, Fabian Florant, Erik van Vreumingen, Rabin S. Baldewsingh, Khaled Choukoud, Menno Beck, Nils Mulder, Bas Uitbeijerse, Yunis Stitan Bigman, Duncan Visser, Paul van der Sluijs, Sander Pupella en Pierre de Windt. Ook zien we een aantal coaches zoals Paul Wernert en de legendarische Bram Wassenaar en Jerry Monsels.

Een mens is geneigd zo gericht te zijn op eigen gedachten, activiteiten en futiliteiten dat je andere gebeurtenissen, hoe belangrijk ook, bijna zou vergeten. Zoals het feit dat afgelopen weekend een selectie van onze top-atleten Nederlands kampioen is geworden bij de teams. Toch beslist een mijlpaal in de geschiedenis, want het is lang geleden dat dit onze vereniging overkomen is. Wel was dat nog ten tijde van voorgangers V&LTC en V&L een paar keer het geval, maar dat is alweer tientallen jaren geleden. Het is echter de eerste keer dat dit Haag Atletiek is overkomen.

Gisteren werden bij onze vereniging Haag Atletiek onze top-atleten letterlijk en figuurlijk in het zonnetje gezet en overladen met toespraken van voorzitter Ruud Fabrie, pr-man Louis Hueber en de wethouder van Den Haag, Rabin Baldewsingh. Wethouder Rabin Baldewsingh herhaalde ter plekke wat hij eerder op Twitter schreef: "Trots. Wat ben ik trots. Echt trots op deze kanjers". Daar konden we het uiteraard alleen maar helemaal mee eens zijn.

Na zo'n introductie lijkt het bijna een dissonant om terug te keren tot voornoemde kleinschalige 'eigen dingetjes', maar dat heb je nu eenmaal bij een particulier weblog.

De afgelopen dagen heb ik niet meer gelopen, dat wil zeggen na de trailrun in Vaals. Ik had al besloten om wat rust te nemen en woensdag weer aan de bak te gaan. Dat was dus gisteren.

Eergisteren was een klein familiefeestje, mij schoonzus was jarig en we gingen met z'n allen - onder wie ook kleindochter Chloë - uit eten bij De Volle Maan.

En gisteren wandelden wij naar Kijkduin waar we bij strandtent People, beschut tegen de noordenwind, nog een kleine consumptie namen. Op weg daarheen zagen we nog een oefening van de reddingsbrigade. De zee was behoorlijk woest, best nog zwaar en moedig werk van deze jongens en meiden.

's Avonds gingen we met onze Groep - naar al doende bleek - een fartlek-training doen. Aanvankelijk aarzelde ik om hieraan (helemaal) deel te nemen en voor mijzelf een stukje rustig te lopen want ik was nog niet helemaal hersteld van zondag. Alhoewel ik moet zeggen dat ik amper last heb gehad van spierpijn en 'zware benen'. Nadat we hadden ingelopen naar Kijkduin, gingen we vanaf de boulevard eerst een flinke tempoversnelling doen: vanaf de pomp richting hotel Atlantic naar beneden het strand op, linksaf en na pakweg 150 meter weer linksaf de trap op naar de boulevard. Daarna naar de puinduinen gelopen voor een soort estafette waarbij we na elke ronde het denkbeeldige stokje overdroegen aan een loopmaatje. Dat werden twee ronden door de puinduinen inclusief een hoge 'trap op'. Dat was wel even pittig.

Daarna naar Meer en Bosch waar we viermaal twee minuten over de bospaden - inclusief wat kleine klimmetjes en dalertjes - draafden, met steeds een minuut herstel tussen de tempo's. Op de terugweg kreeg ik echter flink last van mijn linkervoet, met name aan de 'hallus gallus' (stekende pijn). Of het aan de schoenen lag (ik had mijn hoka's aan), daar ben ik nog niet uit, wel weet ik dat deze schoenen niet ideaal zijn voor het wat pittiger tempowerk. Volgende keer maar weer andere stappers aandoen... Na de training nergens meer last van gehad.

Na de training snel gedouchd en met z'n allen de huldiging van de Haag-toppers meegemaakt. Daarna even met Ton en Harry enkele bankdrukoefeningen in het krachthonk gedaan en dan aan de aquarius, de wijn en het bier.

Vaalserberg Challenge met Groep 5: een verslag

Wat een fantastisch weekend hebben wij achter de rug, wat hebben wij genoten van de schitterende natuur, de mooie panorama's, het heerlijke weer, de lekkere biertjes en andere culinaire geneugten. En van elkaars gezelligheid. Wij waren een paar dagen in het ronduit paradijselijke oord dat Vaals heet, van vrijdag tot en met zondag. En al die dagen met een strakblauw uitspansel en een stralende zon. Alsof we ergens midden in Frankrijk bivakkeerden.

Deze 'wij' waren Ilse, Ellen, Anja, Eveline, Yvette en Yöran, Patrick, Arne, Cor (van Veen) en 'uw verslaggever'. Allemaal mensen die een afvaardiging van (Groep 5 van) Haag Atletiek vormen. Strikt genomen train ik niet meer bij deze groep maar maak er in sociaal en virtueel opzicht wel deel van uit. Hoe dan ook, wij kwamen niet alleen voor de hierboven opgesomde bourgondische geneugten, maar ook voor regelrechte spartaanse kwellingen die niet alleen wij maar ook andere deelnemers na afloop unaniem als 'fantastisch', heerlijk' en 'geweldig genoten' classificeerden. Jaja, dat lopers masochisten zijn wist u natuurlijk al lang.

Een aantal maanden geleden hadden wij ons ingeschreven voor de Vaalserberg Challenge, een trailrun over - naar keuze - 53 km, 30 km, 20 km of 11 km. Het merendeel van de groep had voor de 30 km gekozen, Arne en ik voor de 20 km. De afstanden bleken achteraf 31 en 22 kilometer te zijn.

Yöran had ons (Arne en mijn persoontje) vrijdag van onze respectievelijke huizen opgehaald en na ruim drie uur karren arriveerden we, even na 15:00 uur, bij Landall Park in Vaals. De anderen waren er inmiddels al. Laat ik alleen in grote lijnen aangeven wat wij hebben gedaan op deze dag: onze kamers gecheckt - we bewoonden twee huisjes, één voor de mannen, de ander voor de vrouwen - waarbij bleek dat met name het 'vrouwenhuisje' nog tientallen andere logees bevatte, namelijk vliegjes die zich in een zwarte colonne hadden verzameld bij de voordeur. Na dit bij de parkreceptie te hebben gemeld, kwam iemand van de interne dienst ons later melden dat we een ander huisje konden kiezen.


Na bij de receptie de mogelijkheden te hebben gepeild, gingen Anja en ik de huisjes die nog vrij waren checken en besloten wij die met het mooiste (vrije) uitzicht op het schone Limburgse landschap te kiezen. De verhuizing viel uiteindelijk nog best mee, daarna hadden we nog ruim de tijd om te relaxen in de warme zon, en 's avonds hebben we gezellig gebarbecued. Puur vakantie!

Later nog heerlijk melige spelletjes gedaan, zoals 'Jan en Miep' en een spel met een maffe kip, die naderhand als 'Chickie Plofkip' tot mascotte van deze trailrun werd gebombardeerd, compleet met een eigen facebook-pagina...

Het hijgend hert, der jacht ontkomen...

Op dag twee eerst een kort ontspannen ochtendloopje gedaan. Een deel van de groep ging hiertoe na het ontbijt de Vaalserberg checken, Cor en ik liepen een stuk richting "'t Hijgend Hert", een uitspanning ergens midden in het bos bij Holset, waar we diezelfde dag met de hele groep iets zouden gaan gebruiken. Wij kwamen aardig in de richting van dat doel, maar besloten toch om eerder rechtsomkeert te gaan. Daarna was het goed ontbijten, onder meer met die knapperig-verse broodjes die je daar elke ochtend vanaf acht uur in de kampwinkel kunt kopen.

Even na het middaguur gingen we met het hele gezelschap een boswandeling maken naar genoemd Hijgend Hert. Daar kwamen nog enkele trailrunners voorbij die deel uitmaakten van de 'trail-driedaagse' want daar kon je ook nog voor kiezen. Bij de - drukbezochte - uitspanning zagen wij nog een soort 'geiten-pedicure' aan het werk en nadien genoten we van de vlaai, appelgebak of wat dies meer zij, en ook van het smakelijke bier 'van eigen huis'.

Op de terugweg, ook weer door het mooie Limburgse landschap, kwamen wij over een pad waar een wijnproeverij gaande was, een 'open dag'. Wij lieten ons de gelegenheid niet ontgaan om een glaasje van dat geestrijke vocht tot ons te nemen. De eigenaar, bijgestaan door zijn lieftallige assistent, ontving zijn gasten hartelijk, verstrekte de nodige informatie over de wijngaard, de kwaliteit van de druivenstokken en de grondsoort (leem) dat een speciale smaak aan de wijn geeft. Er werd een prima glas 'bubbeltjeswijn' ingeschonken, verfrissend met een licht zoetje en een licht 'lemige' nasmaak. Best lekker maar echt goedkoop was de wijn niet, bovendien zou het nu teveel gesjouw geven om een of meer flessen aan te schaffen, maar online zijn ze ook te bestellen.

's Avonds gingen we met z'n allen - in de auto - naar België om naar een restaurant te gaan waar wij van tevoren een tafel hadden gereserveerd. Daar gebruikten we een 'soort van' tapasmaaltijd. Er was van alles; stoofvlees, gebakken zalm met pasta, aspergesoep, salade. Met tapas had het m.i. niet zoveel te maken maar het was lekker, van de honger zijn wij dit weekend in elk geval niet omgekomen.

Het werd al donker toen wij thuiskwamen, we hebben nog even gekeken naar de binnenkomst van de eerste lopers van de 15 km 'Night-trail' die je  door de koplampen op hun hoofd van geruime afstand kon zien aankomen. Heel apart.

Vaalserberg Challenge

En toen was het zondag, voor ons de grote dag waarop wij 22 of 31 kilometer zouden gaan lopen. Spannend, voor sommigen was het de eerste kennismaking met een heuse trailrun. Zelf was ik heel vroeg op, even later was ook Yöran uit de veren. Samen gingen we kijken naar de start van de 53 km lopers. Dat was om acht uur precies. Yöran kende een aantal van de deelnemers waarvan een deel deze trailrun als training liep voor een van de grote uitdagende berg-trails binnenkort in de Alpen.

Na de start weer terug met de verse broodjes - het winkeltje was net open - voor het ontbijt, dat evenals de dag ervoor in 'het vrouwenhuisje' plaats vond. Daarna een deels relaxede, deels licht gespannen sfeer, de normale wedstrijdspanning. Alhoewel, wedstrijd, bij een trail gaat het niet om 'een tijd' neer te zetten (tenzij je een superprofessional bent) maar om de ervaring en liefst het volbrengen van een - wat later bleek - een prachtige zware tocht over soms ternauwernood begaanbare paden en velden, temidden van de vrije natuur.

Om elf uur gingen de lopers op de 31 km van start. Arne en ik zouden een uur later de 22 km doen dus konden we onze groepsgenoten 'uitzwaaien' en tegelijk wat foto's maken. Alzo geschiedde.

Een uur later was het onze beurt voor een loopavontuur waarvan wij naderhand zouden zeggen dat het de mooiste loop ooit was, in ieder geval over het mooist denkbare parcours in Nederland. Omdat het echter een trailrun was waarbij ook in België en (voor de 30 km) Duitsland werden aangedaan, kun je gerust stellen dat het een 'drielanden trail' was.

Heuvels, weilanden, modderpoelen, slootjes, paden steil omhoog, scherpe afdalingen, stenen en keien en van alle kanten uitstekende boomwortels op paden, wij kwamen het allemaal tegen.

Wat is er geklommen en afgezien, maar wat wàs het mooi! De overgrote meerderheid van de lopers moest regelmatig - zeg maar rustig vaak - wandelend omhoog de paden op, waarna op enkele wat vlakkere trajecten plekken desgewenst iets van de opgelopen (relatieve) achterstand kon worden ingehaald.  Arne was trouwens al snel weg, na een kilometer of drie zag ik hem niet meer voor mij lopen.

Bij de eerste verversingspost (op het 5 km punt, dat pas na dik 37 minuten werd bereikt) trof ik Anja, Ilse en Cor van onze groep, zij hadden er op dat moment al vijftien kilometer op zitten. Na wat te hebben gedronken en gesnoept, liep ik een stukje met ze op, ongeveer anderhalve kilometer. dat ging goed maar besloot toch maar wat rustiger-aan te doen opdat ik mij niet zou opblazen, uiteindelijk ben ik ook de jongste niet meer (sterker, achteraf zag ik dat ik de oudste van de 22 km lopers was).

Naderhand passeerden mij achtereenvolgens  Eveline, Yvette en Ellen (dat was voor hen zo tussen 23 en 25 km, voor mij even na het 12, 13 km punt) waarbij vooral opviel hoe makkelijk Ellen zelfs het steilste pad omhoog rende - waar iedereen moest wandelen - zodat zij ook de andere dames naderhand heeft ingehaald.

Het laatste stuk door het weiland was het moeilijkste, loop-technisch gezien, vol hobbels, bulten en kuilen, elke stap die je daar zette kon een ernstige verzwikking of verstuiking inhouden. Iemand voor mij gleed uit in de modder en viel pardoes in de sloot maar was in staat om - enigszins bebloed door een schaafwond - haar weg te vervolgen. Maar uiteindelijk bereikten we de verharde weg en toen was het nog slechts twee kilometer naar de finish. Op het laatst bleek ik nog in staat tot een versnelling en heb een aantal mensen die voor mij liepen ingehaald. Niet eens zo vreselijk moe maar meer dan voldaan over de finish waar de anderen al waren gearriveerd. Eindtijd 2 uur en 46 minuten, precies wat ik van tevoren had ingeschat. Tevreden!