Vaalserberg Challenge met Groep 5: een verslag

Wat een fantastisch weekend hebben wij achter de rug, wat hebben wij genoten van de schitterende natuur, de mooie panorama's, het heerlijke weer, de lekkere biertjes en andere culinaire geneugten. En van elkaars gezelligheid. Wij waren een paar dagen in het ronduit paradijselijke oord dat Vaals heet, van vrijdag tot en met zondag. En al die dagen met een strakblauw uitspansel en een stralende zon. Alsof we ergens midden in Frankrijk bivakkeerden.

Deze 'wij' waren Ilse, Ellen, Anja, Eveline, Yvette en Yöran, Patrick, Arne, Cor (van Veen) en 'uw verslaggever'. Allemaal mensen die een afvaardiging van (Groep 5 van) Haag Atletiek vormen. Strikt genomen train ik niet meer bij deze groep maar maak er in sociaal en virtueel opzicht wel deel van uit. Hoe dan ook, wij kwamen niet alleen voor de hierboven opgesomde bourgondische geneugten, maar ook voor regelrechte spartaanse kwellingen die niet alleen wij maar ook andere deelnemers na afloop unaniem als 'fantastisch', heerlijk' en 'geweldig genoten' classificeerden. Jaja, dat lopers masochisten zijn wist u natuurlijk al lang.

Een aantal maanden geleden hadden wij ons ingeschreven voor de Vaalserberg Challenge, een trailrun over - naar keuze - 53 km, 30 km, 20 km of 11 km. Het merendeel van de groep had voor de 30 km gekozen, Arne en ik voor de 20 km. De afstanden bleken achteraf 31 en 22 kilometer te zijn.

Yöran had ons (Arne en mijn persoontje) vrijdag van onze respectievelijke huizen opgehaald en na ruim drie uur karren arriveerden we, even na 15:00 uur, bij Landall Park in Vaals. De anderen waren er inmiddels al. Laat ik alleen in grote lijnen aangeven wat wij hebben gedaan op deze dag: onze kamers gecheckt - we bewoonden twee huisjes, één voor de mannen, de ander voor de vrouwen - waarbij bleek dat met name het 'vrouwenhuisje' nog tientallen andere logees bevatte, namelijk vliegjes die zich in een zwarte colonne hadden verzameld bij de voordeur. Na dit bij de parkreceptie te hebben gemeld, kwam iemand van de interne dienst ons later melden dat we een ander huisje konden kiezen.


Na bij de receptie de mogelijkheden te hebben gepeild, gingen Anja en ik de huisjes die nog vrij waren checken en besloten wij die met het mooiste (vrije) uitzicht op het schone Limburgse landschap te kiezen. De verhuizing viel uiteindelijk nog best mee, daarna hadden we nog ruim de tijd om te relaxen in de warme zon, en 's avonds hebben we gezellig gebarbecued. Puur vakantie!

Later nog heerlijk melige spelletjes gedaan, zoals 'Jan en Miep' en een spel met een maffe kip, die naderhand als 'Chickie Plofkip' tot mascotte van deze trailrun werd gebombardeerd, compleet met een eigen facebook-pagina...

Het hijgend hert, der jacht ontkomen...

Op dag twee eerst een kort ontspannen ochtendloopje gedaan. Een deel van de groep ging hiertoe na het ontbijt de Vaalserberg checken, Cor en ik liepen een stuk richting "'t Hijgend Hert", een uitspanning ergens midden in het bos bij Holset, waar we diezelfde dag met de hele groep iets zouden gaan gebruiken. Wij kwamen aardig in de richting van dat doel, maar besloten toch om eerder rechtsomkeert te gaan. Daarna was het goed ontbijten, onder meer met die knapperig-verse broodjes die je daar elke ochtend vanaf acht uur in de kampwinkel kunt kopen.

Even na het middaguur gingen we met het hele gezelschap een boswandeling maken naar genoemd Hijgend Hert. Daar kwamen nog enkele trailrunners voorbij die deel uitmaakten van de 'trail-driedaagse' want daar kon je ook nog voor kiezen. Bij de - drukbezochte - uitspanning zagen wij nog een soort 'geiten-pedicure' aan het werk en nadien genoten we van de vlaai, appelgebak of wat dies meer zij, en ook van het smakelijke bier 'van eigen huis'.

Op de terugweg, ook weer door het mooie Limburgse landschap, kwamen wij over een pad waar een wijnproeverij gaande was, een 'open dag'. Wij lieten ons de gelegenheid niet ontgaan om een glaasje van dat geestrijke vocht tot ons te nemen. De eigenaar, bijgestaan door zijn lieftallige assistent, ontving zijn gasten hartelijk, verstrekte de nodige informatie over de wijngaard, de kwaliteit van de druivenstokken en de grondsoort (leem) dat een speciale smaak aan de wijn geeft. Er werd een prima glas 'bubbeltjeswijn' ingeschonken, verfrissend met een licht zoetje en een licht 'lemige' nasmaak. Best lekker maar echt goedkoop was de wijn niet, bovendien zou het nu teveel gesjouw geven om een of meer flessen aan te schaffen, maar online zijn ze ook te bestellen.

's Avonds gingen we met z'n allen - in de auto - naar België om naar een restaurant te gaan waar wij van tevoren een tafel hadden gereserveerd. Daar gebruikten we een 'soort van' tapasmaaltijd. Er was van alles; stoofvlees, gebakken zalm met pasta, aspergesoep, salade. Met tapas had het m.i. niet zoveel te maken maar het was lekker, van de honger zijn wij dit weekend in elk geval niet omgekomen.

Het werd al donker toen wij thuiskwamen, we hebben nog even gekeken naar de binnenkomst van de eerste lopers van de 15 km 'Night-trail' die je  door de koplampen op hun hoofd van geruime afstand kon zien aankomen. Heel apart.

Vaalserberg Challenge

En toen was het zondag, voor ons de grote dag waarop wij 22 of 31 kilometer zouden gaan lopen. Spannend, voor sommigen was het de eerste kennismaking met een heuse trailrun. Zelf was ik heel vroeg op, even later was ook Yöran uit de veren. Samen gingen we kijken naar de start van de 53 km lopers. Dat was om acht uur precies. Yöran kende een aantal van de deelnemers waarvan een deel deze trailrun als training liep voor een van de grote uitdagende berg-trails binnenkort in de Alpen.

Na de start weer terug met de verse broodjes - het winkeltje was net open - voor het ontbijt, dat evenals de dag ervoor in 'het vrouwenhuisje' plaats vond. Daarna een deels relaxede, deels licht gespannen sfeer, de normale wedstrijdspanning. Alhoewel, wedstrijd, bij een trail gaat het niet om 'een tijd' neer te zetten (tenzij je een superprofessional bent) maar om de ervaring en liefst het volbrengen van een - wat later bleek - een prachtige zware tocht over soms ternauwernood begaanbare paden en velden, temidden van de vrije natuur.

Om elf uur gingen de lopers op de 31 km van start. Arne en ik zouden een uur later de 22 km doen dus konden we onze groepsgenoten 'uitzwaaien' en tegelijk wat foto's maken. Alzo geschiedde.

Een uur later was het onze beurt voor een loopavontuur waarvan wij naderhand zouden zeggen dat het de mooiste loop ooit was, in ieder geval over het mooist denkbare parcours in Nederland. Omdat het echter een trailrun was waarbij ook in België en (voor de 30 km) Duitsland werden aangedaan, kun je gerust stellen dat het een 'drielanden trail' was.

Heuvels, weilanden, modderpoelen, slootjes, paden steil omhoog, scherpe afdalingen, stenen en keien en van alle kanten uitstekende boomwortels op paden, wij kwamen het allemaal tegen.

Wat is er geklommen en afgezien, maar wat wàs het mooi! De overgrote meerderheid van de lopers moest regelmatig - zeg maar rustig vaak - wandelend omhoog de paden op, waarna op enkele wat vlakkere trajecten plekken desgewenst iets van de opgelopen (relatieve) achterstand kon worden ingehaald.  Arne was trouwens al snel weg, na een kilometer of drie zag ik hem niet meer voor mij lopen.

Bij de eerste verversingspost (op het 5 km punt, dat pas na dik 37 minuten werd bereikt) trof ik Anja, Ilse en Cor van onze groep, zij hadden er op dat moment al vijftien kilometer op zitten. Na wat te hebben gedronken en gesnoept, liep ik een stukje met ze op, ongeveer anderhalve kilometer. dat ging goed maar besloot toch maar wat rustiger-aan te doen opdat ik mij niet zou opblazen, uiteindelijk ben ik ook de jongste niet meer (sterker, achteraf zag ik dat ik de oudste van de 22 km lopers was).

Naderhand passeerden mij achtereenvolgens  Eveline, Yvette en Ellen (dat was voor hen zo tussen 23 en 25 km, voor mij even na het 12, 13 km punt) waarbij vooral opviel hoe makkelijk Ellen zelfs het steilste pad omhoog rende - waar iedereen moest wandelen - zodat zij ook de andere dames naderhand heeft ingehaald.

Het laatste stuk door het weiland was het moeilijkste, loop-technisch gezien, vol hobbels, bulten en kuilen, elke stap die je daar zette kon een ernstige verzwikking of verstuiking inhouden. Iemand voor mij gleed uit in de modder en viel pardoes in de sloot maar was in staat om - enigszins bebloed door een schaafwond - haar weg te vervolgen. Maar uiteindelijk bereikten we de verharde weg en toen was het nog slechts twee kilometer naar de finish. Op het laatst bleek ik nog in staat tot een versnelling en heb een aantal mensen die voor mij liepen ingehaald. Niet eens zo vreselijk moe maar meer dan voldaan over de finish waar de anderen al waren gearriveerd. Eindtijd 2 uur en 46 minuten, precies wat ik van tevoren had ingeschat. Tevreden!