Weer met de groep!

Woensdagavond heb ik voor de eerste keer sinds een week of vier meegetraind met Groep 5.  Ik viel meteen met de neus in de boter, of liever gezegd in een vrij zwaar programma: 4-6-8-6-4 minuten in een behoorlijk snel tempo. Hoewel er nauwelijks tot geen sprake meer is van een blessure, blijf ik voorzichtig. Voor de training gaf ik al aan dat ik in ieder geval mee zou gaan met het 'inlopen' en de oefeningen.

Het begon veelbelovend, maar al bij de eerste 4 minuten bleek ik de groep met moeite te kunnen volgen. Bij het tweede tempo (6 minuten) haakte ik halverwege af en besloot voor mijzelf te gaan lopen, waarbij ik wel rekening hield met het programma. Dus wel die tempo's, maar dan in 'eigen' tempo. Na zeventig minuten was ik terug op de baan. Geen pijn gehad, dus dik tevreden.

Wel zit die 27,5 km. Asselronde komende zondag in Apeldoorn er niet in - zo'n lange duurloop ga ik waarschijnlijk niet redden en als ik 'm al zou uitlopen zou ik veel te veel moeten 'geven' waarmee ik alleen maar afbreek. Dus dat startnummer gaat in de aanbieding. Wie het eerst komt...

Overdag ben ik eerst naar de Willem de Zwijgerlaan gegaan om iemand te interviewen voor het clubblad, daarna weer naar huis gefietst en naderhand een aardig stukje (anderhalf uur lang) gewandeld door de duinen. Dat was geen straf, het was mooi weer, met een pril winterzonnetje. Thuisgekomen, nog even wat geschilderd, tv gekeken, tas ingepakt en naar de club gegaan.

Orbs: 'stof' tot speculaties...

Zowaar gisterochtend (maandag) weer langer dan een uur (70 minuten) gelopen. Door de duinen, stukje over het strand, bij Kijkduin naar de Puinduinen en naderhand Meer en Bosch. Nog steeds voel ik heel af en toe 'in de verte' een gevoelig plekje in rug en hamstrings waardoor ik nog steeds een beetje 'typisch' loop. Maar we lopen weer! Alleen ben ik nu prompt aan het hoesten... Verkouden!

Nu even iets heel anders. Eerlijk is eerlijk: ik heb een meer dan gemiddelde belangstelling voor 'randwetenschappen', voor zaken en verschijnselen die al dan niet onderzocht zijn en waarvoor allerlei mogelijke verklaringen worden gegeven die geen van alle afdoende zijn. Sites als Wanttoknow, Grenswetenschappen en Niburu staat vol met artikelen over dat soort onderwerpen, variërend van graancirkels, ufo's tot complottheorieën over wereldschokkende gebeurtenissen als 9/11.

Allemaal onzin dus. Tenminste, dat vinden de meeste mensen. Nou ja.... Nuchterheid en een kritische instelling zijn - terecht - hooggewaardeerde eigenschappen, dat geldt zeker voor 'ons Nederlanders'. Ik geloof ook niet zomaar alles wat er wordt geschreven en beweerd, maar vaak is het het wel interessant om te lezen. Ik sta er in ieder geval wel open voor.

Een van die verschijnselen waarover op internet veel wordt gediscussieerd zijn de zogeheten orbs. Dat zijn van die ronde cirkeltjes, lichtbolletjes in feite, die op schijnbaar onverklaarbare wijze op foto's verschijnen, vooral foto's die met een digitale camera met ingebouwde flitser zijn gemaakt. Zoals op bijgaande foto's.

Ik hoor je al denken: "Onverklaarbaar? Wat een lariekoek, dat zijn gewoon stofjes, of spatjes op de lens dan wel reflectie van het licht op de lens dat zich vertaalt als lichtbolletjes op de foto".

Dat kan zomaar zijn, ik zal dat niet tegenspreken. Ik weet het echter niet zeker. Nu is het beste om bij dit soort zaken 'het scheermes van Ockham' principe te hanteren: zoek de verklaring niet meteen te ver, ga uit van het meest waarschijnlijke, elimineer de franje, fantasie en het wensdenken. De meest gangbare gedachte is inderdaad dat orbs stofdeeltjes zijn of druppels waartegen het licht van de flitser reflecteert. Deze manifesteren zich dan op de foto als bolletjes. In bovenstaande foto zie je dat het flitslicht extreem sterk reflecteert op de strips op het hesje van de loper en op de broek van de dame. Het bolletje dat daarboven zweeft (de Orb) zou daar mee te maken kunnen hebben. Bij vergroting zie je dat het bolletje die typische structuur heeft van een 'echte' orb zoals die op internet te zien zijn. De nuchtere 'gezond verstand' verklaring is dat het een stofdeeltje betreft dat zich vlak voor de lens bevindt en waartegen het flitslicht x-maal wordt versterkt. Maar zoals wij allen weten zijn stofdeeltjes uitermate klein en alleen zichtbaar in een bundel binnenvallend zonlicht, dus wel typisch dat er op deze foto maar één minuscuul stofdeeltje als orb zichtbaar is.

Ik heb zelf in mijn persoonlijke fotobestanden verder gezocht naar foto's met orbs, dat waren er aanmerkelijk minder dan ik verwacht had. Wel staan er op die andere twee foto's (een is gemaakt bij een opgraving in de duinen bij Kijkduin, de ander in het museum Van speelklok tot Pierement) van die vage bolletjes, maar deze zijn minder overtuigend. Het kunnen lichtreflecties zijn, vochtspatjes of stof, al blijft de bolletjesvorm opmerkelijk.

Maar toch: als je zo wat gaat rondstruinen op internet blijkt dat velen - en niet alleen zwevers, 'believers' of fantasten - denken dat orbs energieën zijn, entiteiten zelfs of 'dolende zielen'. Dit blijkt uit de vele discussies over dit onderwerp: google maar eens op 'orbs', dan ben je de rest van de avond zoet maar uiteindelijk kom je nog niet veel verder. Onder andere staat hier een uitvoerige discussie over dit onderwerp!



Maar goed, nu weer met beide benen op de grond. Die zijn ook zondagochtend op de grond gebleven, zij gingen althans bij de Puinduinrun, geen steile trappen en hellingen beklimmen. Mijn startnummer kon ik gelukkig kwijt, en je gelooft het niet: Fred van der Gon Netscher heeft 47 minuten gelopen, een supersnelle tijd! Echter leek ik tijdens de Puinduinrun met startnummer 288 opvallend veel op de veel jongere Figo Mouti....

Tenslotte nog een aardig en gezond recept dat ik twee dagen terug maakte: een avocado-mango salade met gerookte kip. Kip en mango in plakjes snijden en de avocado in reepjes, op bedje van sla (liefst mix-salade) leggen, sausje (vruchtenvinaigrette) er overheen van citroensap, sinaasappelsap, grove mosterd en wat peper en zout, geroosterde pijnboompitjes er er op het laatst overheen strooien. Kan als maaltijdsalade gegeten worden!

Vliegen na Puinduinrun

Vandaag was de Puinduinrun. Nauwelijks hersteld van mijn blessure en fors teruggevallen qua loopconditie, heb ik dit evenement wijselijk overgeslagen. Gelukkig kon ik iemand anders gelukkig maken met mijn startnummer. Wel ben ik even gaan kijken. En als je dan toch daar bent als supporter, dan kun je net zo goed foto's maken van de passerende sportievelingen. Niet dat er een tekort aan fotografen was, integendeel, her en der stonden zij, waaronder echte professionals. Zelf heb ik wat foto's en korte filmpjes gemaakt op een plek waar geen fotografen stonden.


Op weg naar Ockenburgh fietste ik een stukje met voorzitter Ruud Fabrie op, die ook weer meedeed vandaag, en eenmaal op de plaats van bestemming zagen we veel meer bekenden en bekende gezichten. Hans Uytenhout, de enige van onze groep die deelnam, Jan Groenestein, Ed Campignon en nog veel meer. Wat natuurlijk niet zo gek is natuurlijk, bekende lopers kom je bij dit soort evenementen overal tegen. Er waren veel leden van Haag Atletiek, The Hague Road Runners, Sparta en de Resident Triathlon Club op deze loop afgekomen, het zou veel te ver voeren om alle namen te noemen. Daarvoor verwijs ik graag naar de uitslagen!


Webloggen is lang zo populair niet meer als een paar jaar geleden en het is natuurlijk héééél erg 2007, maar zowaar heb ik nog een foto kunnen maken van twee overbekende webloggers, Leo Tolboom en Richard van der Klis. Zij hebben hun beste beentje voorgezet maar los van de steile trappen en heuvelachtige paden, was dit natuurlijk 'een eitje' voor deze ultralopers.


Zit jij op Facebook?

's Middags ging ik naar de 'Two Women Show' van 2Vliegen in de Weimarstraat. Locatie: De Kapsalon, waar je overdag daadwerkelijk je haar kunt knippen. Een buitengewoon nostalgisch ingerichte ruimte, met vintage meubeltjes en muziek uit den ouden doosch. Ik was er nogal vroeg en naast voortreffelijke cappucino met cake - dat was bij de toegangsprijs inbegrepen - werd er duitse schlagermuziek gedraaid en 'We'll meet again' van Vera Lynn. De voorstelling begon toen de twee dames, Greetje en Hilde, een potlood tussen de kaken geklemd hielden terwijl zij bij herhaling scandeerden: 'Lachen is gezond, stop een potlood in je mond'. Met op de achtergrond een lijkkist met witte bloemen dat in no time werd omgetoverd tot strijkplank.

Daarmee was de toon gezet. Een mix van cabaret en theater was het, van en door twee vrouwen die als persoon sterk van elkaar verschillen maar niettemin goed op elkaar ingespeeld zijn. Wat weer niet zo verwonderlijk is want ze treden vele jaren samen op en schrijven alle teksten zelf, ook van de liedjes. In hun voorstellingen geven zij zich in figuurlijke zin bloot: hun monologen en dialogen zijn sterk autobiografisch getint en bevatten intieme elementen. Over daten met een man die niet je eigen man is, over de behoefte 'een lekker ding' gevonden te worden, over de zin van het al dan niet getrouwd zijn of op je sterfbed spijt hebben van dingen die je altijd al wilde doen maar niet hebt gedaan, over facebook waar iedereen zich vooral van zijn beste en meest positieve kant laat zien, enzovoorts.

Het is alweer een tijd geleden dat ik hen heb zien spelen maar het blijft een kostelijk duo, ze wisten ook nu weer anderhalf uur lang de aandacht van het publiek vast te houden.

Oude meuk

Wat is dit voor ultrahippe geavanceerde geluidsinstallatie? Haha, hier zit een geschiedenis aan vast. Heel wat jaren geleden - minstens achttien jaar schat ik in - liep ik, op Koninginnedag, met vriend Hans over de vrijmarkt. Althans, wat daar nog van over was, het was al laat in de middag. Er zaten nog twee jongetjes van een jaar of tien met de restanten van wat oude meuk voor zich uitgestald. "Mijnheer, nog interesse in een pick up?" vroeg er een. "Nee, laat maar" wimpelde ik af. "Ja, maar hij doet het ècht hoor!" Ik sputterde nog wat tegen, maar toen kwam de prijs: "Twee gulden!" Nou vooruit, dacht ik, géén geld! Akkoord, dat ding doet het waarschijnlijk van geen kant maar die jongens zijn er van af. Wel had ik nog één probleem: ik had geen boxjes meer. Maar Hans had nog wat staan, van die al even oude warfedale-boxjes. Thuis aangesloten en waarempel, hij deed het! Geen gezicht misschien maar wat komt er nog steeds een ouderwets 'warm' geluid uit.

Enfin, lang verhaal kort: anno 2014 staat dat oude pick upje er nog steeds, en nog steeds met dezelfde naald. Er is een tijd geweest dat het ding opeens weg was, ik wist toen dat mijn wederhelft 'm ergens onder een kast had verstopt. Want wij hebben weliswaar geen hypermoderne strakke inrichting - integendeel zelfs - maar de aanblik van dat oude ding werd haar soms teveel. Ik kan mij daar iets bij voorstellen, maar de laatste maanden staat-ie weer keurig tussen pc en piano in en draai ik van tijd tot tijd een van mijn driehonderd LP's, allemaal nog uit de jaren zestig tot en met tachtig. Dikwijls met een tik hier en daar en wat krasjes, maar dat versterkt het nostalgische effect alleen maar.


Ziezo, even dit anecdotische verhaaltje, want als ik schrijf dat ik gistermorgen voor het eerst weer een half uur achter elkaar heb kunnen lopen (tien minuten inlopen en oefeningen niet meegeteld), dan is dat wat weinig tekst voor een blogje. Ook als ik daar voor de zoveelste keer aan toevoeg dat het 's avonds weer gezellig was bij de club! Op dat moment meteen maar besloten voor de Berenloop (halve marathon) in te schrijven, we gaan daar in november heen (de dames van Groep 5, Patrick en ik). Daar komen vast nog wat meer mensen bij.

Verboden humor in Gevangenpoort

Vis? Nee, plastic zakje...

Dinsdagochtend maar weer eens de loopschoenen aangetrokken. Elke dag wordt de afstand een stukje langer, nu alles bij elkaar een half uurtje waarvan ruim een kwartier constant hardlopend. De blessure lijkt bijna genezen, toch blijf ik voorzichtig. Woensdag streef ik naar drie kwartier tot een uur...

Later ging ik naar de stad: niet met fiets of tram, maar benenwagend. Doel was de bibliotheek omdat ik een paar boeken die 'over tijd' waren moest terugbrengen. En dan meteen maar de boete betalen. Onderweg viel mijn oog op... ja, bovenstaand plastic zakje in vis-vorm, maar ik bedoel meer onderstaande poster.

Verboden humor... een titel die bepaald triggert. Ik was inmiddels bij het Noordeinde, amper 300 meter verwijderd van De Gevangenpoort, dus besloot ik daar maar even te gaan kijken. Het meisje achter de balie wees op een rondleiding die over een half uur zou plaatsvinden. Het was niet de eerste keer dat ik De Gevangenpoort bezocht en een rondleiding had ik - weliswaar jaren terug - ook al gehad, maar vooruit. In dat halve uurtje heb ik nog wel de kamer bezocht waar de expositie met voorbeelden (tekeningen, boeken, videobeelden van geruchtmakende tv-programma's) van de verboden humor te zien waren.


Ik moet zeggen dat sommige getoonde uitingen weliswaar hilarisch waren, maar inderdaad - voor mijn gevoel - erg op het randje en daar zelfs overheen. Neem zo'n lied 'Onze Ouwe' van Gerard Cox. Zelf zegt hij dat mensen nooit goed naar het lied hebben geluisterd, dat het juist 'lief' bedoeld was voor onze toenmalige koningin Juliana. Wat daar ook van zij, de tekst is niet vrij van grof-brutale, badinerende kwalificaties, ik kan mij voorstellen dat men daar - zeker in die tijd - moeite mee had. Beledigende humor is niet alleen iets van de laatste jaren alhoewel de discussie daarover de laatste jaren flink is opgelaaid. De laatste tijd gaat het daarbij vooral om het beledigen van een bepaalde religie of aanhangers van een bepaalde godsdienst of levensbeschouwing. In de jaren zestig - maar ook lang daarvoor, zelfs in voorgaande eeuwen - richtte de spot of satire zich vooral op het gezag, met name (leden van) het koningshuis of het koningshuis als instituut.

De rondleiding zelf ging uiteraard door het hele gebouw, de celvertrekken, de 'luxe cel' voor de welgestelde gevangenen, de martelwerktuigen enzovoorts.


Tenslotte even een 'Dutourtje': vanmiddag wegens groot succes (in kleine (familie)kring) weer pompoensoep gemaakt. Alvast voor morgen. Het ziet er nu, nadat het geheel gepureerd is tot een gebonden soep, totaal anders uit dan op de foto.
Het afgelopen jaar kook ik vrijwel dagelijks, ik heb daar nu vaker tijd voor. Nieuw is het niet,  dat gekokkerel, ik deed dat al mijn hele leven. Tegenwoordig maak ik het mij relatief makkelijk, roerbakschotels, pasta's en veel vis-, kip- en vegetarische gerechten, maar vroeger (vooral in de jaren tachtig) waren traditionele franse menu's mijn specialiteit: Coq au Vin, Boeuf Bourguignon, Uiensoep, Choucrout Alsacienne, Cassoulet, dat werk. En de meer spaans georiënteerde Paëlla was ook altijd een succes maar het gevaar dat je steeds daarmee op de proppen komt is niet ondenkbeeldig.

Tegenwoordig kookt de hele wereld, en goed ook. De kookprogramma's op met name de commerciële zenders vliegen de pan uit (..), supermarktmagazines zoals de Allerhande bieden een keur van kleurige en geurige recepten en op internet hoef je maar twee ingrediënten te googlen of je krijgt een trits van sites voorgeschoteld die een keur van recepten bieden waar deze ingrediënten in verwerkt worden.

Pimpelmezen! vogeltjesgetielerier en bierplezier

En toen was er weer het jaarlijkse Pint Winterbierfestival in Gouda. Bijna honderd verschillende, zeer aparte biersoorten werden ditmaal aangeboden, stuk voor stuk gebrouwen door kleine, particuliere bierbrouwerijen met ervaring op het gebied van winterbier.

Maar eerst even naar het begin van deze zondag. Na het opstaan zondagochtend probeerde ik wat hard te lopen. Dat lukte nog niet echt omdat die blessure weliswaar minder voelbaar maar nog wel aanwezig is, na een kwartier was ik weer thuis. Daarna heb ik onder meer vogeltjes geteld in de tuin en de 'uitslag' vervolgens doorgemaild naar de Tuinvogeltelling-site van de Vogelbescherming.

In dat halve uurtje (van tien voor elf tot tien voor half twaalf) telde ik: 1 vink, 1 houtduif, 2 merels, 10 spreeuwen, 2 koolmezen, een heggemus en 2 pimpelmezen (!).

Over pimpelmezen gesproken: tegen half twee ging ik naar Den Haag CS. Daar hadden 'wij' - een groepje van Haag - met elkaar afgesproken.

Uiteindelijk waren dat Frits (dezelfde die gisteren zijn verjaardag vierde), Jan G., Murat, Hans D. en ik-zei-de-gek. Onze 'gids en reisleider' Frank Inklaar was er ditmaal niet bij, met zijn vrouw geniet hij van een welverdiende vakantie in Nieuw Zeeland. We hadden de trein van 14:23 uur richting Utrecht, een kleine twintig minuten later waren wij in Gouda.

Vorig jaar rond deze tijd sneeuwde het en was het glad, vandaag hadden wij wat dat betreft geen obstakels op weg van station Gouda naar het Wellant College. Direct na binnenkomst kregen wij à raison van € 20,- een glas met acht munten en een informatieboekje in onze handen gedrukt. Acht munten? Nou, dat zijn wel acht biertjes, best pittig. Maar de munten die je niet zou besteden kon je naderhand weer inleveren, dan kreeg je je geld terug. Bij menigeen zijn die acht munten er echter wel doorheen gegaan deze middag. Gelukkig waren er genoeg crackertjes en heerlijk ongezonde snacks (zoals patat, bitterballen, bamiballen, vlammetjes en mini-loempia's) om 'een bodempje' te leggen.

Patrick ('het 'kanon' van onze trainingsgroep) en zijn collega waren er al een tijdje, zij hadden al het een en ander voorgeproefd en konden goede adviezen geven. Het werd al helemaal gezellig toen het gesprek op Led Zeppelin kwam, alledrie bleken wij idolaat van hun muziek te zijn en wellicht gaan we een avondje bij een van ons verder 'zeppen'.

Ondanks de locatie - de volledige benedenverdieping van een groot schoolgebouw - is dit Pint Winterbierfestival elk jaar weer een berengezellig evenement. Je komt hier altijd weer bekenden tegen die er vorig jaar ook waren, ook mensen van Haag zoals Pierre en Erik. Goed georganiseerd, tientallen standjes, heel aparte en soms verrassende biertjes. Van de ca. 100 biertjes die je hier kon proeven had ik onder meer Pais en Vree (lekker maar met een heel a-typische fruitige smaak, ik proefde er een zweem ananas in), Het Edelhert (wat zoetig en krachtig), XXV (een bijna zwart, zoet-droppig biertje zonder schuimkraag vanwege het hoge alcoholpercentage: 25 procent(!), Zwarte Ziel (eerste slok even wennen, maar prima pittig bitterzoete ervaring) en Bronkhorster Midnight Porter.

Wie 'bier-inhoudelijk' geïnteresseerd is, leze verder op deze site!

Na afloop is een deel van ons gezelschap naar Den Haag teruggekeerd, stukje lopen naar De Wagenstraat waar we bij Dayang naar binnen gingen, een zo op het oog bescheiden restaurantje waar op dat moment niemand zat. Maar schijn bedriegt! Wij hebben hier van een voortreffelijke indonesische maaltijd genoten. Een prima afsluiting van een leuke dag.

Leven in de brouwerij

Zaterdagochtend voor de eerste keer in twaalf dagen iets gedaan dat heel in de verte op joggen leek. Amper twintig minuten en afgewisseld met stukjes wandelen. Voorzichtigheid is nog steeds geboden, de blessure lijkt op de terugweg maar is nog wel aanwezig. De komende week staat in het teken van herstelloopjes, als het herstel doorzet tenminste.

Zaterdag was ook een testloop, zo hoorde ik later in de middag van Murat, dat was op het feestje van Frits Bos. Murat heeft geweldig gelopen, 10 km. in 48 minuten. Dat lijkt niet heel snel maar twee jaar terug deed-ie over diezelfde afstand ca. zeventig minuten. Over progressie maken gesproken. Maar hij traint wel veel, moet ook wel met de marathon van Rotterdam in het vooruitzicht.


Het feestje van Frits was in Het Brouwcafé aan de Scheveningse binnenhaven. Het was erg gezellig, en druk, Haag Atletiek was flink vertegenwoordigd. Frits is een liefhebber van een goed glas bier en bovenal port, hij heeft deze avond heel wat flessen gekregen om aan zijn collectie toe te voegen. Met stripverhalen ligt dat iets anders, volgens mij heeft-ie alles al...

Later hebben wij nog 'en petit comité' iets gegeten bij het naastbijgelegen restaurant 'Pasta Compagnie'. Niet duur maar wel gezellig en heel lekker. Vandaag, zondag, ga ik weer een stukje (proberen te) hardlopen. Uiteraard heel rustig, niets forceren. Vanmiddag gaan we met een hele ploeg naar Gouda, naar het Pint Winterbierfestival. Een jaarlijkse traditie!

Een bijzondere dag...

Vandaag was een heel bijzondere dag. Een reisje naar het zuiden, naar Heeze (in de buurt van Eindhoven). De aanleiding was minder vrolijk: het afscheid van de vader van een goede vriendin uit de Haag-gelederen. Vrij vroeg in de ochtend ging ik naar het station waar ik de trein naar Rotterdam nam.

Aan de overzijde van het station bestelde ik een licht ontbijt, vervolgens liep ik terug en nam even later de intercity naar Eindhoven. Even na half elf was ik daar en stapte vrijwel gelijk uit met de nicht van voornoemde vriendin. Op het perron troffen we nog een aantal bekenden die richting crematorium gingen, een buurtbus bracht ons daar een kwartier later naar toe.

Het werd een mooie plechtigheid, met prachtige zij het ietwat 'zware' muziek van Strauss, Schubert en Bach, mooie persoonlijke toespraken en/of gedichten van directe familieleden. Bovenal was het druk, erg druk: niet alleen waren de stoelen in de aula geheel bezet maar ook het gehele balkon.

Na de plechtigheid was er de gelegenheid om met elkaar en de nabestaanden te praten onder het genot van koffie en goed belegde broodjes. Een van de Haag-vrienden, Hans D., stelde voor om, eenmaal terug in Den Haag, de dag af te sluiten in 'De Paas' aan de Bierkade. We konden met nòg een andere Haag-vriend, Johan, mee terugrijden tot Delft, daar pakten wij de trein naar Den Haag HS en van daaruit een stuk lopen naar bovengenoemd café.

Op mijn leeftijd heb ik al heel wat begrafenissen en crematies bijgewoond en vrijwel altijd waren dat heel bijzondere bijeenkomsten, vanzelfsprekend met een traan maar heel vaak ook met een lach. Hoe je het ook wendt of keert, op die dagen ben je allemaal - op wat voor manier ook - bezig (al is het half- of onbewust) met de essentiële (existentiële) vragen over leven en dood. Iedereen heeft daar zo zijn of haar gevoelens of gedachten over. Je kunt daar uren over bomen of juist helemaal niet, omdat je er nooit ècht uitkomt. Hoe dan ook: in De Paas raakten Hans en ik, mede onder invloed van de overheerlijke kasteelbiertjes, hierover aan de praat en het werd een intens gesprek. Over wederzijdse persoonlijke ervaringen, religie, Hicks-deeltjes, name it. Dat leidde er zelfs toe dat ik - per ongeluk - mijn glas omgooide dat vervolgens in tientallen scherven uiteenviel. Wel wat grotere dan hicksdeeltjes, dus het werd snel opgeruimd. Mijn aanbod om het glas te betalen werd afgewimpeld: "Ach, er sneuvelen hier dagelijks glazen".

Summer in the Winter

Hoe gaat het met het lopen? Slecht, als het om hardlopen gaat, want dat kan ik nog geen twee stappen. Op geen enkele manier overmoedig worden of iets forceren want voor je het weet 'schiet het er weer in' en dan ben ik weer dagenlang achterop. Het gaat echter wel goed als het om wandelen gaat al loop ik wel op een gekke manier, nog net geen 'silly walk', maar wel een waarbij ik steeds sterk neerkom op het rechterbeen. Hoe dan ook heb ik zowel dinsdag als woensdag anderhalf uur lang in een redelijk tempo gewandeld, door de duinen naar Kijkduin en via Meer en Bosch - waar deze zieltogende boom lag, kennelijk een slachtoffer van de recente storm - terug naar huis. Hoe dan ook gaat het elke dag steeds een stukje beter dus hopelijk lukt het mij om in het weekend weer een klein stukje te joggen.

Wel ben ik gisteravond nog even naar de club gegaan, na de training. Ik moest daar ook nog wat dingen regelen voor interviews en dergelijke. En natuurlijk voor de gezelligheid, de woensdagavond is wat mij betreft heilig. De barcommissie van dienst was ditmaal het ludieke team, die elke keer een nieuw thema bedenkt. Ditmaal was het thema 'Summer in the Winter', tenminste, zo noem ik het maar voor het gemak.

Het barpersoneel waaronder Ruud en Cor waren in zomerse outfit gekleed: mouwloze shirts en bermuda's, en serveerden zomerse hapjes en drankjes. Onnodig te zeggen dat het weer erg gezellig werd.

Mode is een illusie

Ik werd gisteren via een post van facebookvriendin Elianne van Dorp - zelf ontwerpster/coupeuse voor Toneelgroep Amsterdam, kostuum- en gadgetontwerpster - opmerkzaam gemaakt op onderstaand filmpje. Laat ik vooropstellen dat ik geen modefreak ben - ook geen modehater trouwens - maar wat deze dame - Anyouk Tan - vertelt in het interview dat Sylvana Simons haar afneemt is midden in de roos.

Tan noemt zichzelf een 'anarchistisch mode-icoon' en met uitspraken als 'mode is een illusie', 'koop minder' en met een scherpe analyse op hoe wij onze eigen identiteit, ons 'innerlijke zèlf'', laten beïnvloeden door de massa-media (tv, internet, sociale media enzovoorts) is zij eigenlijk een anti-mode icoon. Vooral jongeren zouden dit filmpje moeten zien, voor volwassenen is haar boodschap overbekend. Niettemin is het ook voor hen goed om voortdurend stil te blijven staan bij in hoeverre je zelf wordt beïnvloed door de (commerciële) massamedia en allerlei modieuze zaken. Je kunt wat mij betreft die lijn ook doortrekken naar allerlei diëten, sportattributen, yoga- en mindfullness cursussen enzovoorts. Het gaat steeds om 'Wie ben je ècht' en 'Wat past ècht bij mij' en niet om dingen te kopen of achter van alles aan te lopen 'om er bij te horen'.

Coco Chanel

Met dat filmpje heb ik meteen een mooi bruggetje geslagen naar de expositie waar wij afgelopen zondag zijn geweest: die van de legendarische mode-ontwerpster Coco Chanel. Nog steeds in het Gemeentemuseum Den Haag. Hee, daar was ik toch al eerder geweest? Ja, maar ik heb de zalen toen zeer vluchtig doorlopen met het plan er later nog een keer heen te gaan. De Museumjaarkaart is geduldig...

Zeker voor modeliefhebbers geeft deze expositie een mooi beeld van het leven en werk van hèt mode-icoon van de twintigste eeuw. Met name op het modebeeld van vrouwen heeft zij een enorme invloed gehad. En in feite nog steeds, al was het maar door de ontwerpen van Karl Lagerfeld, die als een van haar belangrijkste opvolgers wordt beschouwd. Wie kent niet haar karakteristieke mantelpakjes, haar 'little black dress' en niet te vergeten dè klassieker op parfumgebied, Chanel 5?

Wereldvermaard is zij geworden, deze Coco Chanel die in een zeer eenvoudig milieu en onder vrij behoeftige omstandigheden is opgegroeid.

Mode icoon pur sang, maar ook in haar drijfveren herkennen wij dat element van anarchisme, waarbij de cirkel van deze blogpost weer rond is.

 "I founded a Fashion home. It was the action not of an artist or of a business man but that of someone who was simply searching for her own freedom".

Hebban olla uogala nestas beginnan...

Toch wel makkelijk, die reminders op Facebook. Aanstaand weekend (zaterdag 18 en zondag 19 januari) is weer de jaarlijkse Nationale Tuinvogeltelling. Twee jaar geleden deed ik daaraan mee: niet eens zó verdekt opgesteld nam ik plaats achter de tuindeur, schrift op schoot en ballpoint in de hand, en vervolgens kijken wat er in een tijdspanne van een half uur mijn tuin kwam bezoeken. Overvliegende vogels telde ik niet mee, tenzij ze even een rustpauze hielden in mijn tuin of die van mijn naaste buren.

Twee jaar geleden deed ik ook mee en vorig jaar ben ik het vergeten. Nu maar weer want mij valt op dat ik de laatste weken vrij veel vogels signaleer. Zoals nu, op het moment dat ik deze woorden intik, zie ik twee spreeuwen in de tuin en nu vliegen er enkele koolmezen over. De bedoeling is om straks per vogelsoort het hoogste aantal dat je in dat halfuur tegelijkertijd ziet, te noteren. Zo voorkom je dat je dezelfde vogel dubbel telt.

Ook de vlaamse gaai laat zich af en toe zien

Als je al niet genoeg rare vogels tegenkomt in het dagelijks leven (nauwelijks voorstelbaar) en heb je zin om mee te tellen, meldt je dan hier aan.

Twee Nieuwjaarsrecepties

Hier zijn we weer! Wordt er nog geblogd tegenwoordig? Ja, maar de afgelopen week was daar weinig aanleiding toe. Ik ben wel met van alles bezig geweest, maar dat is niet erg boeiend voor een weblog. Belangrijkste reden is dat ik geveld ben door ichsias in het linkerbeen waardoor ik afgelopen woensdag niet kon (hardlopen) en het er donderdagochtend, na een poging daartoe, al na amper honderd meter zó  inschoot dat ik die hele dag slechts voetje-voor-voetje schuifelend door de kamer kon bewegen, ik ben niet buiten geweest. Vanaf toen ging het steeds ietsje beter maar het zal vele dagen, zo niet weken, duren voordat ik weer een beetje 'normaal' kan joggen. Ach, er zijn ergere dingen, jammer is wel dat ik waarschijnlijk al die lopen waarvoor ik voor-ingeschreven heb (en dat zijn er wel een paar) moet laten 'lopen', kost handenvol geld. Maar goed.

Gisteren was in ieder geval afleiding in de vorm van de als altijd gezellige Nieuwjaarsreceptie, ik was gelukkig in staat om daar rustig fietsend naar toe te gaan. Het waren zelfs twee nieuwjaarsrecepties, één officiële van onze vereniging Haag Atletiek, de tweede van onze trainingsgroep 5, op een andere lokatie.

Zoals altijd was het druk bij de Nieuwjaarsreceptie, niettemin iets minder druk dan anders. Waarschijnlijk had dat te maken met het feit dat vorige week de Oliebollencross was en normaliter sluit de Nieuwjaarsreceptie daarop aan. Dat kon echter ditmaal niet wegens afwezigheid van cruciale personen. De bijeenkomst was er niet minder gezellig om. Her en der werden nieuwjaarwensen uitgewisseld, handen gedrukt en gekust, de gebruikelijke rituelen.

Na de toespraak van voorzitter Ruud Fabrie werd, zoals dat elk jaar gaat, een aantal mensen op het podium ontboden en in de bloemetjes gezet. In de eerste plaats natuurlijk de atleten die in 2013 buitengewoon gepresteerd hebben. 10 kilometer kampioen Khalid Choukoud was er helaas niet bij, wel een paar andere Nederlands Kampioenen waaronder hordenloopster Rosina Hodde en kogelstoter Erik van Vreumingen. En nog veel meer jongere atleten, het volledige overzicht komt in ieder geval in het clubblad. Ook werden leden van verdienste (jubileum-coördinator Dick Witmont en Gerard Straver) in het zonnetje gezet alsmede de vrijwilliger van het jaar, ditmaal Jeroen Koelewijn en zijn vrouw Judith Brüggenwirth. Zij waren verantwoordelijk voor de vormgeving van het schitterende jubileumboek en de clubbladen, het heeft hen zeeën van tijd gekost maar het resultaat was er dan ook naar.

Ook werd de redactie van het clubblad in de bloemetjes gezet, niet iedereen van de redactie was aanwezig (zoals bescheiden superkracht Henk Verploegh) maar eindredacteur Ellen Oostvogel en ikzelf namen de honneurs waar en de bos bloemen dankbaar in ontvangst.

Het slot van het officiële gedeelte werd gevormd door de onthulling van een kunstwerk. Dat is door de leden van Haag Atletiek is uitgekozen uit een groot aantal kunstwerken die in de zomer van 2013 in Pulchri Studio werden geëxposeerd. In het kader van de jubileumactie 'Loop naar de pomp' zijn toen diverse trainingsgroepen vanaf de Laan van Poot richting Lange Voorhout gerend alwaar men door middel van gele stickertjes kon aangeven welk kunstwerk het meest in de smaak viel. De meeste stickertjes werden toen naast het schilderij van Elisabeth de Vaal (die bij de onthulling aanwezig was) geplakt.

Na de receptie zijn wij (Wim Hartman, Ton van der Pol en Arne Dutour Geerling) op de fiets naar Loosduinen afgereisd. Daar vond, in een sousterrain van een flatgebouw, een informele nieuwjaarsbijeenkomst van Groep 5 plaats. De meesten waren daar al lang, deze receptie begon op het moment dat de Haag-receptie nog bezig was. Dit feestje was georganiseerd door Patrick, Anja en Ilse. Leuk! Voor de inwendige mens werd méér dan goed gezorgd, wij hadden ook allemaal aan de feestvreugde bijgedragen met baksels en drank. Maar hoe dan ook werd het ook hier erg gezellig.

Feit is wel dat door het niet-kunnen-trainen en al die geneugten des levens zich weer een buikje begint te vormen, dus ik moest maar eens een paar dagen ascetisch gaan leven. Vasten of zo...

Onbekendste bekende wereldsterren in de spotlights

Dom misschien, maar daags na de Oliebollencross (afgelopen zondag dus) wilde ik twee uur gaan hardlopen. Rustig weliswaar, heel rustig, maar toch. Het was inderdaad héél rustig joggen, maximaal 10 km. per uur schat ik in. Die duurloop moest wel van mezelf want als ik in het voorjaar de marathon wil lopen... Het was heel mooi weer maar er zat geen schot in, na 95 minuten was het over en uit. Daarna had ik toch wel problemen met mijn lijf, moeilijk te omschrijven maar toch een beetje overbelast. Ja, ik weet het, ik weet het, ik ben geen twintig meer...

Maandag alleen een stukje gewandeld (anderhalf uur door de duinen) en gisteren een kilometer hardgelopen, daarna trok een flinke uitstralingspijn vanuit mijn zitvlak/heup naar en door mijn linkerbeen, ik kon toen alleen maar wandelen, met een trekbeen. Dat ga je krijgen, je bent geblesseerd en prompt wordt er minder geblogd. Alsof er, met het minder tot niet lopen, ook niets meer te vertellen valt. Tja, en om nu over niets iets te vertellen...

Vandaag maar eens naar het Filmhuis getogen. Even kijken wat er draait... Hee, dat leek mij wel wat: '20 feet from stardom' een film over achtergrondzangeressen. En dan met name die aan het wereldwijde succes van sterren als The Rolling Stones, Bruce Springsteen, David Bowie, Sting, Joe Cocker, Michael Jackson en vele anderen enorm hebben bijgedragen.

Het zijn stuk voor stuk zangeressen die door bovengenoemde wereldartiesten de hemel in worden geprezen, en terecht. Een aantal van hen evenaren de kwaliteiten van de ècht wereldberoemde ster-zangeressen zoals Aretha Franklin, Dionne Warwick en Whitney Houston. En dat terwijl niemand - afgezien dan van de echt in muziek geïnteresseerden - hen eigenlijk goed kent. Wie zou zo een aantal namen van achtergrondzangeressen kunnen noemen? Ik niet, laat ik dat maar meteen zeggen.


En was het wat, die film? Ja, het was zeker wat, het was geweldig! Echt dus een film voor mensen die 'iets' hebben met de muziek uit de jaren zestig, zeventig en tachtig. Het is een documentaire die de bekende clichés van de docu - quote, stukje muziek, quote, stukje videoclip etc. - weet te omzeilen. Prachtige portretten van achtergrondzangeressen waarvan een aantal de stap naar een solo-carrière hebben gezet maar ondanks hun enorme talent, uitstekende management en geweldige optredens nooit ècht wereldwijd zijn doorgebroken. Zoals in de docu werd gezegd: het zijn de ongeschreven regels van de muziekindustrie: eens een achtergrondzangeres, altijd een achtergrondzangeres, ondanks superieur talent, de èchte sterren zijn de bekende namen zoals hierboven genoemd.

De film bood een aantal eye-openers: zo zijn de indrukwekkende uithalen in 'Gimme Shelter' van de Rolling Stones van een bij het grote publiek onbekend gebleven vrouw, Merry Clayton. Insiders wisten hoe geweldig zij was en zij kreeg het aanbod om met The Rolling Stones mee te zingen. Zij had aanvankelijk moeite om die gewelddadige tekst te zingen en zei:"War, Childeren? That's just one shot away!" En die tekst heeft zij gebruikt op wat een van de beste Stones nummers ooit is geworden. Clayton heeft de song mede door haar inbreng en dijk van een stem op een hoger niveau gebracht.


Dit is maar één voorbeeld. Regisseur Morgan Neville laat diverse achtergrondzangeressen waaronder Lisa Fischer, Darlene Love en Tata Vega aan het woord, en daar kwamen fascinerende verhalen uit naar voren. Geen grote landhuizen, zwembaden, limousines en wat al niet meer, één (Darlene) moest zelfs na haar bloeiperiode als werkster aan de gang om haar gasrekening te kunnen betalen.
Zangeres Darlene Love sluit de film met een geweldige song, opgenomen in een studio, af. Dat is zó verbluffend goed dat je bij het beeld dat daarna komt - waarbij je ziet dat zij - als een van de weinige achtergrondzangeressen die een eigen carrière zijn begonnen - wordt opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame - alleen maar het gevoel krijgt: "Volkomen terecht!"

Oliebollencross was weer zwaar maar geslaagd!

Er zijn van die loopjes waaraan ik altijd meedoe. Traditie kan een belangrijke reden zijn, nee, ìs een belangrijke reden. Ik denk dan aan de CPC, een aantal loopjes die in het Westland worden gehouden (Kadeloop, Bradelierloop enz.), de Royal Ten en de Golden Ten. En bijna alle loopjes die onze club organiseert.

Tot die laatste categorie hoort de jaarlijkse Oliebollencross. Ook al 'ligt' die cross mij niet echt (kan beter schrijven 'ècht niet'), ik ben altijd van de partij. Zo ook vandaag. Altijd gezellig, en hoewel de officiële Nieuwjaarsreceptie volgende week is, zijn er heel wat handen geschud en - voor zover gewenst - kussen uitgewisseld. Ik was er rond half een. Na het startnummer te hebben opgehaald - die was er wel, maar mijn naam stond niet op de lijst terwijl ik wel had voor-ingeschreven - liep ik met Patrick en Sherman (in) naar de Fuutlaan en vervolgens het duinpad op. De 'korte cross' (4000 m.) was juist van start gegaan. Ik ging het rechterpad op naar boven, vanwaar ik enkele foto's maakte van de passerende deelnemers. Deze staan hier! Onder hen HansVerbeek, de blogger van het eerste uur die vorig jaar is bekeerd tot het 'barefoot runnen' wat hem klaarblijkelijk zeer goed bevalt. Ook nu was hij 'schoen-loos'. Ook Anne was van de partij, de blogster-supersupportster die naar eigen schrijven 'langzaam hardloopt' en het hele jaar door grote wandeltochten onderneemt waarbij zij onderweg van alles opruimt wat anderen laten slingeren. En daar schrijft zij dan weer over.

Nadat bijna alle deelnemers aan de korte cross waren gefinishd, keerde ik met Patrick terug naar de baan en het clubhuis, schoenen omgewisseld en voor de tweede keer naar de startlocatie. Die was op het veld links van het Fuutpad. Ook hier weer de nodige nieuwjaarswensen uitgewisseld. Om 14:00 uur was de start van de 'lange' cross (8000 m.).

Foto Jeroen Tibbe

Daar gingen we weer, vier zware ronden. Heel wat mensen vinden de Kerstcross van onze club veel zwaarder, ik daarentegen heb juist en altijd veel moeite met deze cross, vooral het klimmen naar boven (wat wij vier keer moesten doen) is iets dat ik simpelweg niet kan, welke klimtechniek (korte pasjes, lijf rechtop) ik ook toepas. Geen adem meer, dus noodgedwongen heb ik stukjes moeten wandelen, maar eenmaal over de top herstel ik snel en kan ik iets van de opgelopen schade goedmaken.

 

Hoe dan ook is en blijft het een leuke cross met een uitdagend parcours (klimmetjes en veel mul zand) dus ook dit jaar heb ik 'm netjes uitgelopen. Ruim 45 minuten, niet snel maar toch tevreden.

Na afloop lekker gedouchd - was mijn handdoek vergeten dus maar afgedroogd met een schoon sportbroekje - en in de kantine een onvervalste Wim Hartman-oliebol verorberd. Ik was net op tijd, want er waren veel deelnemers en de oliebollen verdwenen in rap tempo in de lopers-magen. Daarna gezellig nagepraat met deze en gene onder het genot van thee, een biertje, een kom tomatensoep en een tosti. Tja, sporten maakt hongerig...

Er is door onze groep heel goed gepresteerd, met Patrick als snelste (35 minuten), Marianne als snelste dame (36 minuten) en de anderen zaten bijna allemaal zo tussen de 40 en 43 minuten. Goed gedaan!

Strippen in januari

Een beetje rare kop misschien, strippen in januari. Toch had het best gekund vandaag, het was namelijk de warmste 3 januari ooit gemeten. Heerlijk weer ook om te lopen, ware het niet dat ik - volgens het trainingsschema - twee dagen rust moet houden met het oog op de Oliebollencross morgen.

Maar over die vorm van strippen heb ik het natuurlijk niet. Waar ik het wel over heb is de striptentoonstelling in het Meermanno Museum aan de Prinsessegracht. Die was zeer de moeite waard! Wie iets met strips heeft, haast is geboden: 12 januari is de laatste dag dat je deze tentoonstelling kunt bezoeken.

Ik ging er vanmiddag eigenlijk op een vrij achteloze, ongeplande manier heen. Ik was toch in de buurt. Wij waren namelijk in Hotel Des Indes aan het Lange Voorhout. Daar komen we bepaald niet elke dag maar we wilden even 'de sfeer en ambiance proeven' met het oog op een te organiseren familie-uitje binnenkort.

Hotel Des Indes ademt als vanouds de sfeer van 19de eeuwse Haagse 'sjiek' en was vandaag nog helemaal in kerstsfeer.
Wij hebben er even gezeten en een prima kop cappucino gedronken alvorens ik mij naar het museum begaf.

De tentoonstelling is voor jong en oud en brengt de 200-jarige geschiedenis van het stripverhaal in beeld almede de vele stripvormen die er zijn, van Prikkebeen tot Dick Bos, van Bulletje en Bonestaak tot Haagse Harrie en de nieuwste digitale vormen van strips.

De tentoonstelling is chronologisch van opzet. In de eerste zaal zie je oude beeldverhalen, de voorlopers van de strip, en dat loopt door tot in de laatste zaal waar de meest recente voorbeelden te zien zijn: interactieve beeldverhalen die de toeschouwer zelf op het beeldscherm kan beïnvloeden.

 

 

Behalve honderden bijzondere strips zijn er vele originele (werk)tekeningen te zien en vier gefilmde interviews met bekende stripdeskundigen. Voor de jeugd is er de mogelijkheid om zelf mee te tekenen aan een speciale striptekentafel en zichzelf te fotograferen als strip in het striptheater.

Een kleine beeldimpressie staat hier!