Het geval

Westduinloop 'vroegâh' (1973) en nu (ruim 50 jaar later)

Wonderlijk eigenlijk: dat iets waarvoor je geen uitgesproken talent hebt toch een levenslange passie blijkt te zijn. In mijn geval is dat hardlopen. Dat laatste ging destijds uiteraard stukken beter dan nu, maar toch is het zo: 'we zullen doorgaan' om een tekst van wijlen Ramses Shaffy aan te halen. 

Zo deed ik afgelopen weekend weer eens mee aan een cross, en wel een die bij onze eigen vereniging werd gehouden: de Westduincross. Ondanks fikse trainingsachterstand toch voor ingeschreven, zij het voor 'de korte', circa 3800 meter.

Mag zeggen dat het redelijk ging, hoewel ik heel ingehouden/voorzichtig heb gelopen, zeker bij de steile afdalingen. Heb weinig zin in blessures, wat een hinderlijke onderbreking van het hardlopen zou betekenen. Moet je vooral als 'oudje' niet hebben.

Maar over de hele linie was het weer een mooi evenement. Nadat ik was gefinished heb ik nog even staan kijken naar de doorkomst van de crossers op de langere afstand.

Inmiddels krijg ik de smaak weer een beetje te pakken. Daags na de cross een rustig loopje van 40 minuten gedaan en maandagavond zowaar weer een groepstraining.

Nu wilde het geval dat ik de groep van Jan Bruggeman niet kon vinden dus heb aan Carel gevraagd of ik met zijn groep mocht meelopen. Dat mocht, maar al snel viel mij op dat ik niemand van de groep kende, afgezien Carla dan. Bleek dat het niet Carels vaste groep was, maar een CPC groep voor de 10 kilometer. Ook goed.

Nou ja, in het begin ging het eigenlijk best goed, eerst inlopen, dan de oefeningen en vervolgens een korte duurloop van pakweg 45 minuten met een x-aantal tempo's van een halve minuut. Ook dat ging goed totdat ik ten hoogte van Meer en Bos pardoes op mijn plaat ging. Dat leverde twee schaafknieën en een verstuikte voet op, Ben wel zelf teruggekeerd naar huis en gepoogd nog een paar keer dertig seconden te versnellen maar dat werd toch wat pijnlijk. Nu dus maar weer herstellen!

Het kopje eraf, Van Gogh en Talking Heads

Na enige tijd blogstilte, nu weer iets te melden. Zo nam ik vanmorgen na anderhalve maand weer eens deel aan De Kopjesloop in Delft. Verkoudheid, een lichte hernia, slecht weer, familieverplichtingen en nog meer smoesjes waren zeker in de decembermaand reden om een soort van pauze in te lassen. Wel liep ik zo'n twee, drie keer per week een stukje, wandelde regelmatig en ging braaf twee keer per week fitnessen bij de club. Op de kerstweek na dan, toen was ik in Drenthe.

In Delft kwam ik Gerda tegen (zij en haar man Wim zijn vrienden van jaren her). Ook zij heeft een tijdje rustig-aan gedaan, dus nu maar kijken hoe het zou gaan. En zo 'stond ik er ook in'.

Lang verhaal kort: lekker gelopen, eigen rustig tempo en kachelen maar. Van tevoren had ik bedacht op 34, 35 minuten uit te komen, maar het werd 33 minuten hoog, krap onder de 34. Toch okee voor mijn leeftijd en eveneens goed uitgangspunt voor meerdere lopen in de nabije toekomst. Had mijn telefoon bij me dus kon ook nog de binnenkomst van Gerda op de plaat zetten.

Van Gogh aan de Seine

Gisteren, zaterdag 13 januari dus, treinend naar Amsterdam om de expositie 'Van Gogh aan de Seine' te bezoeken. Op de valreep. 

Eerst op weg naar het Van Gogh Museum wat omzwervingen gemaakt, onder andere langs Black Gold in de Koningsstraat om ex-collega Siebrand te begroeten. Hij was er echter niet dus verder ging de voettocht. Het was grauw, somber weer en het drukke straatbeeld paste daar goed bij. Geen ideaal weer voor buitenactiviteiten. Bij Hans en Grietje tegenover het Rijksmuseum een cappucinootje gescoord, waarna het nog maar vijf minuten gaans tot de plaats van bestemming was. 

Vele duizenden bezoekers hebben de over twee verdiepingen tentoongestelde werken reeds bewonderd. 

Het gebied rond de Seine rondom Asnières vormde een bron van inspiratie, niet alleen voor Van Gogh maar ook collega's-tijdgenoten Paul Signac (die van het pointillisme), Georges Seurat, Emile Bernard en Charles Angrand. Ook werken van deze schilders maken deel uit van deze expositie.

Stop Making Sense!

Eerder deze week ging ik in Het Haags Filmhuis 'Stop Making Sense' bekijken, de veelgeprezen

film (live registratie) van een concert van Talking Heads. Nu ben ik meer van Talk Talk dan Talking Heads, maar deze film geeft een geweldig beeld van een groep waarvan de energie en het spelplezier afspat, 88 minuten lang. De bekende nummers werden gespeeld maar ook deze, die ik erg goed vind. Vooral muzikaal, let bijvoorbeeld op dat 'baslijntje' van Tina Weymouth.