Vrijdag was Rotjeknordag! En dat klinkt oneerbiediger dan ik bedoel want het was een mooie middag. Telkens weer verbaas ik mij over de overweldigende pracht en diversiteit van de moderne architectuur en kunstuitingen die onze grootste havenstad zo aantrekkelijk maakt. En dat zeg ik die op architectuurgebied uitgesproken conservatief genoemd mag worden.
Zo had ik nog niet de nieuwe markthal bezocht, die vorig jaar oktober officieel is geopend. Ik werd er op aangename wijze mee geconfronteerd toen ik op station Blaak uitstapte en daar naar boven ging. Wat moest ik op De Blaak? Naar de film! In het kader van het IFFR 2015 gingen wij een film in Cinerama bezoeken, en later een andere film in Theater Venster/Lantaren.
'Wij' want mijn gezelschapsdame was gisteren Marjorie, oud-collega en een tijdlang mijn kamergenote bij het Ministerie van WVC, dat was in de jaren tachtig. Via FB kregen we weer contact. Voordat we naar Cinerama liepen, gingen we even neuzen in die markthal. Het doet denken aan een hypermoderne versie van Les Halles in Parijs, met vele marktkramen waar de meest uiteenlopende exotische, bijzondere en kleurrijke producten worden verkocht.
Daarnaast zijn er overal zitjes en eetgelegenhedenwaar je iets kunt gebruiken, hetgeen we ook hebben gedaan. We kwamen bij een zeer drukbezochte luxe burgerrestaurant uit waar we wijn en een gevarieerde kaasplank met garnituur bestelden.
La Creazione di Significato
Maar we kwamen niet voor die Markthal, hoe mooi ook, we kwamen voor de film. In Cinerama, waar we na tien minuutjes wandelen arriveerden, werd onder meer de film 'Creazione di Significato' vertoond. Een ècht Italiaanse film met prachtige beelden van de weelderig begroeide heuvelachtige Apuaanse Alpen. De film opent met een schoolklas, die in een kring onder een boom zitten temidden van het paradijselijke landschap. De kinderen vertellen elkaar verhalen over de Tweede Wereldoorlog, toen de Duitsers tijdens hun terugtocht honderden burgers afslachtten.
Daarna wordt de camera gericht op Pacifico, een vriendelijke schaapherder van een jaar of zestig die door de economische crisis genoodzaakt is zijn land aan een Duitser te verkopen.
In deze film worden beelden van de overweldigende natuur afgewisseld met close-ups van insecten en bloemen, inkijkjes van het alledaagse leven en een kort amateurfilmpje over de veldslag in de Alpen.
Persoonlijk vond ik al die beelden door de verstilling en uitgesponnenheid ervan nogal vermoeiend om naar te kijken, ik moest vechten om niet in slaap te vallen. Het interessantste deel vond ik de tweede helft van de film, waar we een groot gezelschap buiten aan een eettafel zien zitten praten en zingen, en vooral het ongedwongen zeer 'naturel' gespeelde(?) gesprek van Pacifico met de Duitse koper en zijn zoontje. Ze praten over het leven in het Italië van Berlusconi, waarbij de duitse man vraagt hoe het mogelijk is dat de Italianen zich jarenlang achter zo'n man hebben geschaard. Het antwoord weet Pacifico ook niet, wel weet hij dat mensen geneigd zijn een standpunt te kiezen en daar niet van af te willen wijken.
La Vie de Jean-Pierre
Na afloop van de film moesten we spoorslags, of liever gezegd metroslags, naar Wilhelminahaven waar theater Lantaren/Venster tegenwoordig is gevestigd. We moesten nog haast maken om op tijd in het theater te zijn, want als de film eenmaal begint mag je niet meer naar binnen. Maar het is gelukt, zij het na enig zoeken en de weg vragen.
De film werd kort ingeleid door de maker, Peter van Houten, die na afloop een aantal vragen uit het publiek zou beantwoorden.
Wat we zagen was een erg lange, maar fantastisch mooie docu-film waarin het leven van dorpspastoor Jean-Pierre in beeld wordt gebracht. Van Houten heeft deze gevoelige, grappige, eigenzinnige man van 2005 tot en met 2008 gevolgd tijdens zijn dagelijkse activiteiten, terwijl hij terugblikt op zijn leven, zijn jeugd, zijn liefde voor meisjes en vertelt waarom hij priester is geworden. Ook vertelt hij over de vrouwen die in zijn huidige leven een belangrijke rol spelen. Daarbij worden soms zwart-wit beelden getoond alsmede veel oude foto's, onder meer van het grote gezin waarin hij opgroeide.
Deze Jean-Pierre die net zo lief in zijn paradijselijk fruit- en bloementuin werkt als de soutane aantrekt om minstens eenmaal daags ergens een mis op te dragen, roept in al zijn bijna kinderlijke vrolijkheid en tegelijkertijd wijsheid onmiddellijk sympathie op bij de kijker. Je gaat als het ware van deze man houden, misschien wel één van de redenen dat deze film vooralsnog op de tweede plaats staat in de Top 10 van publieksfavorieten van deze IFFR. Voorwaar, een geweldig succes.
En terecht, haast ik mij te zeggen. Nogmaals, het is een hele zit - bijna drie uur film - maar schitterend door de liefde en zorg waarmee Van Houten alles heeft gefilmd en naderhand uit al dat beeldmateriaal thuis in een nagemaakte bioscoopsetting urenlang heeft gemonteerd tot een van de mooiste portretten die ik heb gezien. En dan heb ik het nog niet eens over de prachtige 'scenery', de fraaie panorama's van de pyreneeën en die oer-franse sfeer van de oude dorpjes en hun bewoners.
Aan het eind van de film zien we Jean Marie afscheid nemen als pastoor en met zijn geliefde vriendin - waar hij tot aan de dag van vandaag mee samenwoont 'als broer en zuster' - een nieuw leven begint. De man is nu tachtig jaar en komende zomer wordt deze film in het dorp waar hij pastoor was vertoond.
Echt een erg goede film, zoek je spanning en sensatie, niet gaan kijken, wil je genieten van een echt mooi, met liefde gemaakt portret en mooie natuurbeelden: een aanrader van de bovenste plank!
