Zomervaria met paëlla en zo...

Het ligt misschien aan mijn verwachtingspatroon, maar tot dusver is het een mager vlinderjaar. Tenminste, als ik focus op de paar vierkante meters die mijn tuin vormen. Het is een vrij 'wilde' tuin op het zuidwesten (dus vrij zonnig) met de nodige 'vlindertrekkers' zoals ijzerhard, leverkruid en vlinderstruik (ik laat de latijnse namen maar even voor wat zij zijn), de omstandigheden lijken mij super (we hebben een warme, zonnige zomer) maar of er nog wat te tellen valt de komende dagen...

Een paar honderd meter verderop, bij de Mient, zie je aanmerkelijk meer van die kleurige fladderaars. Dat heeft naar alle waarschijnlijkheid te maken met het prachtige buurttuinen-complex aan de Kornoeljestraat, daar groeit en bloeit het momenteel dat het een lieve lust is en de vlinderstruiken (nou vooruit, de budleja's) staan in volle bloei. Daar spotte ik de laatste dagen meerdere atalanta's, het grote koolwitje, de wespvlinder, distelvlinder en kleine vos. Wat wel opvalt is dat de Dagpauwoog de grote afwezige was, die heb ik in onze buurt nog maar één keer gezien dit jaar.

Hoe dan ook: van 1 tot en met 3 augustus zijn de nationale vlinderteldagen en ook ik ga op enig moment zitten turven. Maar al spot ik niets, dan nog zal ik de kanttekening plaatsen dat ik in de buurt en zelfs in de straat waar ik woon vlinders heb gezien, alleen veel minder dan voorgaande jaren.

Iets anders: het is wel een uitstekend bramenjaar dit jaar! En ook een vroeg bramenjaar, normaliter zie de eerste rijpe bramen pas half tot eind augustus hangen. Het warme voorjaar en dito zomer heeft daar zeker aan bijgedragen. Het betekent wel dat ik op diverse ochtenden met wat plastic zakjes 'op zak' op plukstrooptocht ben geweest. Ik heb heel wat bramen geplukt de afgelopen weken en dat heeft inmiddels geresulteerd in zo'n vijf potten jam. Heerlijk voor in de yoghurt of met wat koude melk gemixt in cornflakes...

Gisteren stond ik een flink deel van de dag in de keuken waar ik voor de nodige ravage heb gezorgd. Vorige week vroegen Patty en Frank mij om iets te koken voor de club. Dat werd dus paëlla, altijd goed met dit zomerse weer. Dus de nodige zaken ingeslagen en aan de slag.

Het is toch wel iets anders om zo'n gerecht voor pakweg dertig, veertig man te maken in plaats van het gebruikelijke aantal (vier tot zes personen). Alleen logistiek al, je hebt meer en grotere pannen nodig, en dan het vervoer naar de club. Daar is wel een keuken, een vrij grote zelfs, waar je kunt koken en bakken maar ik heb thuis alles (voor)bereid zodat ik ter plekke minder hoefde te doen.

Foto Rob Pronk (gejat van FB)

Uiteindelijk ben je je tijd toch wel kwijt met van alles en nog wat. Maar er was assistentie van de barploeg van dienst, met name van Margriet, maar ook van Piet, Frank, Jan en Patty. Hoe dan ook heeft het de mensen goed gesmaakt, ik heb althans geen wanklank gehoord.

Het belangrijkste maar voor het laatst bewaard: lopen! Gisteren een duurloopje gedaan van bijna honderd minuten, zij het met onderbrekingen. Onderweg praatje gemaakt met Frans, de beheerder van ons clubhuis, en in de duinen met Jan W., die ook aan het trainen was. Ik heb maar één keer een tempo gemaakt van een kilometer, dat ging in 4'10'' (Vanaf Meer en Bosch tot aan hoek Savornin Lohmanlaan). Kon ik ook maar een keer. Dan was het programma bij de club aanmerkelijk zwaarder: vier maal 800 meter als onderdeel van een duurloop, of ik dat had getrokken...

Zomerse dagen

De afgelopen vijf dagen waren er geen cultuurbarbaarse berichten. Er viel dan ook niet zoveel te melden. Na dinsdag heb ik niet meer gelopen, wel waren er de nodige activiteiten maar of deze nu zo vermeldenswaardig waren: om te beginnen hadden wij een week lang Sem, de hond van de buren, op bezoek: zij gingen op vakantie naar Griekenland en Sem logeert wel meer bij ons. Dus dagelijks een paar keer per dag met hem gaan wandelen.

Dinsdagavond ziekenhuisbezoek bij mijn nicht die vrijdag een vrij riskante operatie moest ondergaan (is inmiddels gebeurd en gelukkig goed verlopen).

De woensdag heb ik vooral thuis doorgebracht, maar 's avonds wel naar de club om een nieuw bestuurslid te interviewen voor het clubblad. Het was trouwens gezellig, vanwege het mooie warme weer zat bijna iedereen op het buitenterras van het clubhuis, genietend van een drankje en hapje. En weer - in een 'split second' - zo'n satelliet aan het firmanent voorbij zien trekken.

Donderdag was een uitgesproken stranddag met een verlate lunch bij De Kwartel.

De afgelopen dagen heb ik ook thuis steeds nieuwe zomerse (vis)gerechten uitgeprobeerd, dat vind ik met dat warme weer toch het lekkerste, naast salades. Zoals de Salade Nicoise op vrijdag. Wel steeds een of twee glaasjes witte wijn of rosé er bij...


Last but not least gingen wij zondagavond naar de schoonouders van onze dochter, John en Carmen, in Rotterdam. Wij waren door hen uitgenodigd om een keer te komen eten. Het werd een ware spaanse tapas-avond.

En wat het lopen betreft: na vier dagen niet lopen zou ik afgelopen zaterdag naar Maasdijk zijn gegaan voor de 10 km VTM loop. Dat ging op het laatst niet door, enerzijds omdat ik nog niet volledig hersteld was van de val, anderzijds vanwege een kleine interne verhuizing waarbij mijn hulp gewenst was. Schoonzoon Daan bracht een kast die bij ons in een zijkamer moest worden geplaatst en ik zou helpen sjouwen. Echter was ik net een kwartier te laat thuis van een 'op en neertje Leiden' zodat de klus al geklaard was toen ik thuiskwam. Mijn schuldgevoel maar een beetje gecompenseerd door wat werkzaamheden in en rond de vijver te verrichten...

Wel heb ik zondagochtend gekozen voor - alweer - een Kerkpolderloop. Jan Wierenga ging er niet naar toe (had gekozen voor de VTM loop) dus ging ik met het Openbaar Vervoer (tram naar station, trein naar Delft bus naar Den Hoorn, dan nog een stuk lopen) naar Onder Ons, de uitspanning van IJsclub Bertus.
Vijf kilometer was nèt een mooie afstand. Toen om kwart over tien de lopers werden weggeschoten ging ik meteen goed weg, maar wel op een relatief ontspannen manier. Van mijn rechterknie die nog wat dik is en enigszins geïrriteerd, had ik tijdens het lopen hoegenaamd geen last. Het werd in de laatste kilometer wel warmer (de zon begon juist door het wolkendek te breken) maar kon er na een korte aanzet de laatste vijftig meter toch nog nèt 24'59'' uit te persen. Het had sneller gekund maar heb mij bewust niet over de kop willen lopen.

Na afloop met het inmiddels vertrouwde 'uitloop-groepje' het welbekende rondje door de groene polder (ca. twee kilometer) uitgelopen, daarna uitzweten, douchen, omkleden en 'de nazit' op het terras voor Onder Ons, met Michel en Hizkia en de gebruikelijke uitstekende cappucino. Daarna snel naar huis, stuk lopen en vervolgens met tramlijn 1 van Delft naar Den Haag tot aan het Spui en met de randstadrail terug naar huis. 'Snel' want wij moesten vrij snel daarna naar Rotterdam, naar John en Carmen.

Deze week maar weer 'op gevoel' lopen, misschien maar even beter niet met Groep 5. Woensdag sowieso niet, want dan moet ik aan de bak. In het clubhuis, dat wel.

Komt een man bij de doktâh.... Tweemaal!

Vanmorgen eerst even langs de huisarts gegaan. Ik heb al een tijdje uitslag aan pols en hand en dacht dat het nikkel-allergie was. Het is namelijk ontstaan nadat ik langdurig mijn sporthorloge droeg, in feite dag en nacht. Het was volgens de dienstdoende arts, een vriendelijke dame, geen allergie, ook geen eczeem maar een soort schimmel dat makkelijk kan ontstaan na langdurig contact van horloge op huid. Ik kreeg een zalfje mee, daarmee zou het euvel binnen twee weken verholpen moeten zijn.

Opmerkelijke uitspraak van de arts: "U bent al een hele tijd niet bij ons geweest!" Nee, dat klopt, dat moet jaren geleden geweest zijn: ik loop de deur van de dokter bepaald niet plat.

Even later ging ik op weg voor een duurloopje. De start was even voorbij De Uithof, bij dat doolhof. Beetje stroef begin, maar allengs ging het beter en gooide ik er zo nu en dan een kort versnellinkje in. Maar niet te vaak. Schitterend weer, mooie natuur, lekker gelopen tot aan Ockenburgh. Wat wil een mens nog meer. Ik had er toen een uur op zitten. Bij de Puinduinen even aan de pomp gehangen en verder, via het pad langs dat parallel loopt aan dat ene duintje tot aan de Ockenburghlaan.

Afgekeurd als nieuwe FB-kopfoto... ;-)

En juist op dat pad struikelde ik ergens over en ging letterlijk op mijn plaat, waarna ik nog een stuk naar voren ben geschoven. Snel opgestaan, mijn kop bloedde als een rund, naar de koffietent om de hoek gerend en gevraagd of ik daar het vuil er uit kon wassen. Dat kon. De bezorgde dame van het koffiehuis belde zelfs een ambulance, die kwam prompt - zonder zwaailicht, dat wel - maar de broeders constateerden hetzelfde als ik: niets ernstigs. Wel de wonden op voorhoofd en neus gereinigd en er werd een groot ei op mijn knie geconstateerd, maar die kan ik nog wel buigen. Toch nog het advies meegekregen om even een tetanus-prikje te halen bij de huisarts...

En zo geschiedde dat ik om half drie 's middags, na gebeld te hebben, wederom in de wachtkamer van de dokter zat. De doktersassistente - een lieftallige moslima - verzorgde mijn wonden, bracht desinfecterend spul op en plakte pleisters, diende een tetanusprik toe en gaf mij een set gaasjes en pleisters mee voor thuis, dit na overleg met een andere arts.

Kwam de arts van vanmorgen binnen: "Hee, bent u hier nu alweer?" De ironie van het lot: zo kom je jaren niet bij de dokter en zo twee keer per dag.

's Avonds hebben wij een bezoek gebracht aan mijn nicht, die in het ziekenhuis ligt en vrijdag geopereerd wordt. Wel andere koek dan een paar snij- en schaafwonden die naar verwachting snel zullen genezen, op zo'n moment voel je je bijna schuldig dat je daar een heel verhaal van maakt. Maar het ging uiteindelijk om die anecdote...

Het leven gaat door...

De afgelopen week was in veel opzichten turbulent, er is veel gebeurd. Zowel in de directe leefomgeving als mondiaal, en dan heb ik het uiteraard vooral over de vermoedelijke aanslag op dat vliegtuig met in elk opzicht fatale gevolgen. Niet bepaald een gebeurtenis die de vliegangst bij mij wegneemt. Raar eigenlijk, op Facebook maar ook privé gaat het leven gewoon door, ook na zo'n afschuwelijke ramp. Misschien maar beter ook, want - het is al vaker gezegd en geschreven deze dagen - het is simpelweg niet te bevatten.

Wel gisteren Freek de Jonge gezien bij Zomergasten. Tegenwoordig een door zijn vermeende arrogantie en 'linkse' wereldvisie door velen gehate persoon (afgaande naar wat er op internet over hem de ronde doet). Een echte fan ben ik niet, maar De Jonge maakte zinnige opmerkingen, of je het nu met hem eens bent of niet. Zoals zijn verbazing over het feit dat klaarblijkelijk zeer veel Nederlanders vinden dat Rutte het leger meteen naar de Oekraïne moet sturen.

Iets anders nu: gisteren was een bijzondere dag, vooral voor dochter Daphne en schoonzoon Daan. Zij vierden hun 'katoenen huwelijksverjaardag' (dat is als je één jaar getrouwd bent). Vijfendertig mensen - waaronder wederzijdse ouders, aanverwante familieleden en vrienden - gaven gisteren acte de présence om na een welkomstdrankje van de bruiloftstaart te genieten.

Dat was gezellig, maar veel zal ik er niet over uitwijden vanwege het 'prive-achtige' karakter van de gebeurtenis, ook vanwege de dit najaar te verwachten gezinsuitbreiding.

Even daarvoor had ik nog vijftig minuten 'uitgelopen', het viel na die zware Beachrun van vrijdag erg mee met de vermoeidheid en stijfheid. Sterker nog, ik voelde niets. Vanavond maar weer een hernieuwde poging ondernemen om de dames en heren van Groep 5 bij te houden.

Back to nature! De afgelopen week was ongewoon zomers, bijna een hittegolf. Veel zon. Wat mij daarom verbaasde was dat er nauwelijks een vlinder te zien was. Een week of twee terug nog wel. Bijna onrustbarend, want niet alleen onze tuin maar de hele buurt is bijzonder 'vlindervriendelijk' ingericht. Maar misschien ben ik gewoon te ongeduldig, vorig jaar hadden wij de meeste vlinderwaarnemingen pas vanaf 1 augustus. Libellen zijn er overigens wel, daar zitten soms ook mooie exemplaren tussen.Inmiddels heb ik toch al wat vlinders gespot, vooral in de duinen. Onder andere spotte ik het Hooibeestje, het Bruin Zandoogje en het Koolwitje. Een enkele maal een Atalanta. Ze zijn er dus wel! De komende weken verwacht ik er wel meer.

Bij het kroosscheppen nam ik gisterochtend meteen twee kleine watersalamanders mee. Even overgedaan in een glazen pot voor een fotosessie, daarna weer teruggezet... Het is een volwassen exemplaar en een juveniel, nog met kieuwen. Veel watersalamanders kennen een waterfase en een landfase. De meeste exemplaren verlaten zomers het water om de rest van het jaar op het land door te brengen, waarbij zij zich verschuilen onder takken, planken en stenen. Waarom zij dat niet bij mij doen weet ik niet. Hoe dan ook keren ze in het vroege voorjaar, tegen de voortplantingstijd, terug naar het water.

Hoe de Beach Triathlon een Beach Duathlon werd...

Zaterdag 19 juli 2014 - Even na het middaguur vertrok ik op de fiets richting Kijkduin. Daar zouden de vrijwilligers verdere instructies krijgen. Verdere, want eerder had de organisatie van de Kyocera Challenge (RTC) ons een paar keer via de e-mail gebriefd.

Verzamelpunt was op het parkeerterrein van de Machiel Vrijenhoeklaan. Robert van Dijk van RTC was coördinator, hij deelde de groepen in en gaf instructies. Zelf was ik ingedeeld bij de MTB-troepen. Ik was dus een van de parcourswachters, samen met twee leden van de organiserende vereniging RTC (Residentie Triathlon Club). Onze post was de kruising van het Hoek van Hollandpad en het voetpad dat de Machiel Vrijenhoeklaan met het strand verbindt.

Daar was het een op- en afgaan van tientallen strandgasten met koelboxen, stretchers, parasollen en koters, maar daar moesten ook de fietsers (MTB'ers) overheen. Dat zou best nog eens lastig kunnen worden: hoe houdt je deze groepen gescheiden? Uiteindelijk besloten we met enkele dranghekken - die op 'De Machiel' stonden - en rood-wit afzetlint het pad te scheiden in een voetgangers- en fietsgedeelte, zodat de kans op ongelukken tot een minimum gereduceerd zou worden.

Eerlijk gezegd werkte dat wel, zeker op het moment dat de eerste 'manche' fietsende triathleten (van de 'Short Challenge') naar beneden kwam razen. De voetgangers bleven keurig aan één kant lopen. Er zouden echter nog veel meer MTB'ers volgen. Naarmate de uren voortschreden, gingen de voetgangers van beide kanten ook van het geïmproviseerde MTB-pad gebruiken. Aanvankelijk werd een vriendelijk verzoek om van de andere kant gebruik te maken door de meesten zonder morren geaccepteerd, maar er waren er ook bij die zich dat niet zo een-twee-drie lieten gezeggen. Dat waren de èchte Nederlanders die ooit een assertiviteitscursus hadden gevolgd en het geleerde in de praktijk brachten. Nou ja, graag of niet, als ze graag omver gereden wilden worden. Maar ik vrees dat 'eigen risico' hier niet opgaat en dat de organisatie kan worden aangesproken voor eventueel geleden schade.

Onderaan het pad - waar het voetpad overgaat in een fietspad en verderop via een andere trap en twee hellinkjes in de Machiel Vrijenhoeklaan - stond een andere groep vrijwilligers. Zij moesten de MTB'ers de goede kant opwijzen en probeerden het verkeer te regelen met het kruisende voetgangers-  en fietsverkeer. Later klonk er zo nu en dan luid geschreeuw, kennelijk ging dat ook niet van een leien dakje. Uiteindelijk ben ik naar het groepje andere collega's-voor-één-dag - die beneden stonden - gewandeld, waar ik te horen kreeg dat de organisatie zojuist een drastisch besluit had genomen: het fietsonderdeel werd er uit gehaald! Reden: de overmatige drukte en toenemende irritatie bij zowel de vele badgasten als de MTB'ers. Het dreigde te escaleren.

Een wijs, maar voor de triathleten die nog moesten beginnen met fietsen, teleurstellend besluit. Ik keerde terug naar mijn eigen groepje om hen het nieuws te brengen, het wachten was nu nog op de officiële mededeling. Deze werd ons even later gebracht door twee politie-agenten, die met de auto langs het parcours reden.

Lang verhaal kort: we hebben de boel weer afgebouwd, hebben sommige spullen naar de parkeerplaats teruggebracht, ook daar nog wat zaken ontmanteld, daarna terug naar Kijkduin.

In Kijkduin gingen de andere onderdelen wel gewoon door, behalve het fietsen dan. Een aantal mensen van onze vereniging Haag Atletiek deden ook mee. Dus nog even naar het zwemmen gekeken. Hierbij een filmpje van de start.


Daarna een bord spaghetti gescoord bij de organisatie-tent en terug de duinen in naar een stukje van het laatste onderdeel, het lopen, gekeken.

Rob Barel, tweede op de tria...eh duathlon: 'Still going strong!"

Met deze en gene een praatje gemaakt, even naar de prijsuitreiking gekeken, daarna met Karin - die een van de weinige 'gelukkigen' was die alle drie de onderdelen van de Beach Challenge had volbracht omdat zij bij de eerste manche (short challenge) zat - en Henriëtte teruggefietst naar de bewoonde wereld...

Oh ja, tot slot: de eerste foto's van de Beach Run zijn klaar. Met dank aan Jeroen Tibbe!

Beach Run mega-zwaar

Dit weekend staat in het teken van de jaarlijkse Beach Challenge: op zaterdag (vandaag dus) is de triathlon voor diverse categorieën. Dat belooft wat, en dan heb ik het vooral over de weersomstandigheden: het wordt tropisch warm met aan de kust temperaturen van om en nabij de 33 graden.

Gisteren kregen de deelnemers aan het eerste onderdeel, de Beach Run, al een voorproefje te verstouwen van wat de atleten vandaag te wachten staat. Zelf had ik mij vooringeschreven voor deze loop. Ruim van tevoren zelfs want vorig jaar was ik te laat en de organisatie laat een maximaal aantal lopers toe.

Om 19:30 zou de start van de 10 km zijn. Ik was ruim op tijd, rond kwart over zes. Fiets gestald bij Bicyclette aan het begin van de duinen, naar de inschrijving gelopen. Anders dan andere jaren was deze niet op het Deltaplein, maar op het strand zelf. Er was een grote tent opgezet even vóór de strandpaviljoens Gotcha en Titus. Daar kon je je startnummer en chip ophalen. Toevallige samenloop van omstandigheden: terzelfdertijd dat de Beach Run plaatsvond, had mijn dochter met haar collega's van school een etentje bij laatstgenoemde strandtent, dit ter afsluiting van het (werk)seizoen. Nadat ik mijn startnummer had opgehaald, mij had omgekleed en diverse mede-lopers (onder wie Jan Groeneveld en Hans Verbeek) had begroet, liep ik daarheen om haar en haar collega's - waarvan ik een aantal ken - even snel te begroeten.

Het was bloedje- en bloedjeheet, het strand was tjokvol afgeladen met zonnebaders en zelfs tot aan de vloedlijn zakte je diep weg in het mulle zand, dus er viel nauwelijks in te lopen. Dat heb ik ook niet gedaan, bovendien was de temperatuur - zal het 32 graden zijn geweest? Minstens! - al genoeg 'warming up'.


Eerst gingen de 5 km lopers van start, iets later dan de geplande tijd van 19:00 uur. Na de start moesten zij een stukje over het strand, spitsroeden lopend tussen de badgasten, dan linksaf naar boven en via de duinen weer terug naar het uitgangspunt waar tevens de finish was. Al snel werd duidelijk dat zelfs deze relatief korte afstand voor een groot deel van de lopers al te heftig was: enkele werden onderweg onwel, bevangen door de hitte en het zware parcours en moest de ambulance er bij komen.

Je zag het ook aan de tijden: de winnaar van de 5 km, clubgenoot Jeroen van Aken (normaal goed voor 15, 16 minuten) kwam amper onder de 22 minuten (21'54'') over de finish en had een groot gat geslagen: Maikel van Gemert, eveneens Haag Atleet, kwam als tweede over de streep in iets meer dan 24 minuten. De uitslagen van de 5 km. staan trouwens al online, die van de 10 km komen nog.

De start van de 10 km werd trouwens nog iets uitgesteld omdat de 5 km lopers aanzienlijk meer tijd nodig om de finish te bereiken dan van tevoren verwacht. En degenen die het hadden gehaald - ook ervaren en geharde atleten - waren unaniem in hun oordeel: "Het was (bijna) niet te doen". Zij waarschuwden ons om 'geen gekke dingen te doen', heel rustig te starten en elke gedachte aan 'een tijd' compleet uit het hoofd te zetten.

De organisatie was naar aanleiding van dit slagveld ook al tot een conclusie gekomen. Omgeroepen werd dat vanwege de uitzonderlijke omstandigheden de start van de 10 km. werd uitgesteld tot 20:00 uur, daarnaast zou het parcours worden ingekort. Langs het parcours zouden drie drinkposten zijn, de lopers werd op het hart gedrukt om daar ruim gebruik van te maken.

Toen wij uiteindelijk van start gingen, werden ons twee ronden van drie kilometer in het vooruitzicht gesteld. Meteen al vanaf het strand naar boven, naar het Deltaplein, en bij Hotel Atlantic direct linksaf de duinen in. Tot zover leek het op het parcours zoals dat vorige jaren was. Maar in de duinen werd het zwaar, er werd bijna alleen maar geklommen en ook nog eens door mul zand. Constant stokkende adem. Kwam ook door de warmte en de smog, er was daarvan een hoge concentratie in de lucht. Vooral het klimmen deed mij de das om, al snel moest ik duin-op steeds wandelen, duin-af en op de zeer sporadische vlakke stukjes kon ik de schade beperkt houden. En op het strand was er ook alleen maar mul zand. Een aantal loopmaatjes hielden het bij de eerste ronde voor gezien. Daar kon ik mij van alles bij voorstellen maar ik ben toch doorgegaan. Toen ik na de tweede ronde over de finish kwam, had ik 56 minuten gelopen. Toen bleek dat het parcours toch langer was dan zes kilometer, namelijk 8.3 km.

Uiteindelijk, gegeven de omstandigheden en kijkend naar mijn medelopers, toch nog goed gelopen. Na afloop even het geteisterde lijf drooggedept, droge kleren aangetrokken en met Helmie (ook zij heeft het zwaar gehad) en Rutger (derde man op de 8.3 km) wat gedronken. Het bleef lang heerlijk op het strand, de temperatuur was tegen zonsondergang zeer aangenaam en de zonsondergang zelf van grote schoonheid.

Weer even later gingen Karin Dee en Sandra Klein bij ons aan tafel zitten. Nog een drankje genomen. Karin gaat vandaag aan de bak voor de triathlon. Petje af! Of nee, petje op, want het wordt weer akelig heet. Zelf heb ik mij als vrijwilliger aangemeld, ik ben een van de parcourswachters bij het fietsen. Uitetaard komt ook van deze zaterdag nog een verslag!

De (on)wijzen uit het Westen

Gistermiddag heb ik - tussen de bedrijven door - nog een stukje (40 minuten) gelopen. Eerst wel wat stijve benen, dat kan komen door het loopje van afgelopen zondag en de training van maandag komt of van de latente ichsias. Maar uiteindelijk ging dat ene tempoloopje over één kilometer best goed, in 4'10''. Moest wel tot het gaatje gaan.

Het was een korte training omdat ik een groot deel van de dag druk was met boodschappen doen, onder andere bij de Haagse Markt aan de Herman Costerstraat, AH en de Aldi. Daarna koken, ik kreeg eters. Vanwege het zomerse weer ditmaal vis op meditteraanse wijze gemaakt, Dorade. Met een tomaten-basilicumsaus. En daarbij een Salade, eveneens mediterraans, met paprika, rode ui, groene en zwarte olijven, verse en gedroogde tomaatjes, vinaigrette van mosterd, witte wijnazijn, oregano, peper, zout en olijfolie.


Het recept van dit visgerecht is van het net geplukt, heel smakelijk met stokbrood en een - wat tijdens het eten bleek - goede chardonnay, een argentijnse Santa Julia.

's Avonds toch nog even naar de club gegaan waar vrijwel iedereen had plaatsgenomen op het terras. Daar even een biertje gedronken met Ton v.d. P. en Harry R., maar binnen stonden ook nog enkele kornuiten waaronder Frank I., Paul V. en Paul van O., Joop N. en Robert van W. Ook daar nog even gepraat en een sportdrankje genuttigd.

Op het moment dat ik naar huis wilde zei Frank, terwijl hij aandachtig de display van zijn smartphone bestudeerde: "Wacht nog even, straks laat ik jullie iets leuks zien aan het firmanent. Het is over een kwartiertje." Dat klonk spannend, geen idee wat wij te zien zouden krijgen. Een planeet (zoals in de film Melancholia) of ander hemellichaam dat onze aarde ging verzwelgen? Een vallende ster? Of een ruimteschip met van die mannetjes met grote schuinstaande ogen die ons zouden ontvoeren naar de Orionnevel? Dat bleef een verrassing. Nog tien minuten...

Toen er nog vijf minuten te gaan waren, achtte onze excursieleider het tijd om ons naar buiten te dirigeren. Bij de jeu des boules-baan bleven wij staan met het gezicht in noordwestelijke richting. Aandachtig tuurden wij in de richting waar Frank naar toe wees. "Daarboven, tussen die twee wolkenrijen in, gaan jullie het straks zien. Nog twee minuten." Het begon al aardig te schemeren, maar dat was geen probleem, zei Frank. "Nog 45 seconden". Toen begon het aftellen: "Tien, negen, acht etc.... nul!"

En verdomd, precies op dat moment verscheen er een stralend lichtgevend object op de door Frank aangewezen plek, een ster die zich met grote snelheid naar rechts bewoog en al na enkele seconden begon uit te doven. Dat was bijzonder, maar wat hadden wij nu precies gezien?

"Een Iridiumsatelliet", zei Frank. Hij vertelde ons vervolgens iets dat ik ook op de site 'astroblogs' las en waarvan ik omwille van de exactheid van de info maar even uit citeer: "Wie ooit een Iridium flare heeft gezien vergeet dat nooit meer: een voorbijtrekkend lichtpuntje aan de hemel, dat plotseling erg helder wordt en dan na een paar seconden weer langzaam uitdooft. Het gaat om Iridiumsatellieten, waarvan er zo’n 66 in de ruimte rondtuffen – 780 km boven het aardoppervlak – en die gebruikt worden voor mobiele telefonie via de satelliet. De satellieten hebben drie grote reflecterende zonnepanelen en soms wil het zonlicht via zo’n paneel op een specifiek gebied op aarde worden geprojecteerd. In dat geval zie je aldaar een flare, een kortstondige uitbarsting die af en toe tot magnitude -8 of -9 reikt."

Weer wat geleerd en gezien!

Hersteltraining en Mauritshuis

Gistermiddag nog even gekeken naar wat er op het trainingsschema van Groep 5 stond: een duurloop van 75 minuten. Dat leek mij wel wat: daags na die vijf kilometer 'voluit' een rustige langere duurloop door de duinen. Dus welgemoed de avond afgewacht. Ik had er zin in!

Vanaf huis liep ik naar de club. Daar aangekomen zag ik dat het niet de traagsten van Groep 5 waren die acte de présence gaven, maar vooruit, een duurloop moest kunnen. Trainer Wim was er ook weer, na vijf weken afwezigheid, gebruind door een Normandische zon. En uiteraard op zijn onafscheidelijke fiets.

Het eerste deel van de training, het inlopen en de oefeningen, met daarna wat korte tempootjes heuvel-op, verliep voorspoedig. Maar de rustige duurloop begon met vijf maal dertig seconden in hoog tempo. Dat is een eitje zou je zeggen maar toch: die korte stukkies gingen meteen al te snel voor mij, ik voelde aan mijn benen dat het hen moeite kostte om bij te blijven. Dat voelde niet goed aan dus besloot ik voor mijzelf te gaan lopen en het accent op herstel te leggen. Wel ging ik dezelfde kant op als de anderen, richting Kijkduin, zij het op eerbiedige afstand van de groep. Bij Kijkduin kwam ik er weer even bij, maar haakte wederom af omdat ik helemaal mijn eigen tempo wilde lopen. Uiteindelijk was ik na 80 minuten (gerekend vanaf de Laan van Poot) thuis, dus toch de tijd volgemaakt.

Woensdag train ik ook niet mee vanwege het zware programma, ik kan mijn krachten beter sparen voor de Beach Run aanstaande vrijdag. En dat is bepaald geen kinderachtig parcours, zeg maar rustig een loodzwaar parcours.

Iets heel anders: ik zou nog iets vertellen over mijn bezoek aan het Mauritshuis. Maar ik denk dat degene die daarin geïnteresseerd zijn daarover al het nodige hebben gelezen in de media. Hoe dan ook is het 'oude' Mauritshuis volledig gerenoveerd en uitgebreid.

Het is wel zo dat aan het karakter van het museum weinig is veranderd. De ouderwets 17de eeuwse 'huiselijke' uitstraling van de diverse vertrekken waar de schilderijen hangen zijn behouden gebleven, evenals de galerij met de grote trap die de twee verdiepingen met elkaar verbindt.


Wel veranderd is de entree. De hoofdingang is van de zijkant verplaatst naar het voorplein, wat meteen een veel 'sjiekere' uitstraling geeft en op een bepaalde manier imponeert. Als je er voor het eerst komt is het even zoeken naar waar de eigenlijke ingang is: met trap of lift daal je af naar een lichte foyer die 'oud' en 'nieuw' ondergronds met elkaar verbindt.

Het  nieuwe gedeelte, de Royal Dutch Shell vleugel (tja, toch weer zo'n bedrijfsnaam, maar in Amerika is sponsoring van cultuur door bedrijven heel normaal), bevat een tentoonstellingsruimte, een brasserie met een zeer deftige uitstraling en een bibliotheek. Ook vinden de educatieve Kunstwerkplaats en evenementenzalen hier onderdak.

Al met al een geslaagde renovatie. Maar waar het eigenlijk om draait, de grote collectie schilderijen (met onder meer het vermaarde 'Meisje met de Parel' van Vermeer, 'De Stier' van Paulus Potter en 'Het Puttertje' van Fabritius) is er nog steeds! Vanzelfsprekend uiteraard, dat zijn immers de èchte trekpleisters van het museum en maken deel uit van ons canon...

Kerkpolderloop - deel 2

Net een wandelingetje door de duinen gemaakt, nu even dit weblog updaten dat ik gisteravond (na de WK-finale voetbal Duitsland-Argentinië) had geschreven maar nog niet online gezet.

De afgelopen week heb ik weinig getraind - woensdag 80 minuten en vrijdag 20 minuten - maar zondag was toch weer de wekelijkse kerkgang. Dat wil zeggen, de Kerkpolderloop in Delft, waar je elke zondagochtend in juli en augustus vijf kilometertjes kunt rennen. Een soort fysieke eredienst.

Ditmaal kon ik weer meerijden met Jan Wierenga. Om vijf voor negen had ik met 'm afgesproken op een punt aan de Laan van Meerdervoort, maar tien minuten eerder werd aan het raam getikt, hij was er al. Ondanks de nodige(?) omleidingen waren we snel in Delft, vroeg genoeg om even door te rijden naar een winkelcentrum waar ik wat contanten kon pinnen.

Bij 'Bertus' waren er eens zoveel deelnemers dan vorige week, toen verschenen er 85 deelnemers aan de start. Dit zal vooral te maken hebben gehad met de Kadeloop, daags ervoor. Nu was de opkomst aanmerkelijk hoger, evenals het loop-niveau van de individuele deelnemers. En de vertrouwde harde kern was er ook weer.

Stukje ingelopen, cappucino gescoord en naar de start. Om kwart over tien gingen de lopers van start. Meteen maar lekker in de benen. Ook nu ging het goed, evenals vorige week, maar na een kleine drie kilometer kwam een aantal dames mij voorbij waaronder Hizkia Taal en Ellen Melse. Toch had ik het gevoel het eenmaal gevonden tempo redelijk vast te kunnen houden. Uiteindelijk loop je vooral tegen jezelf, niet tegen een ander, zo gaat het tenminste in de loopsport.

Des te tevredener was ik toen bleek dat ik, eenmaal over de finish, 24'42'' had gelopen, maar liefst twintig seconden sneller dan vorige week. Objectief gezien geen bijzondere tijd, maar voor mij al heel wat: eindelijk onder de 25 minuten! Van tevoren had ik dat niet gedacht, en ook niet verwacht.

Evenals vorige week liepen wij (Snelle Michel, Jos Toth-van-de-koplopers, Hizkia en ik) na afloop anderhalve kilometer uit, een mooi rondje door het polderrijke landschap. Daarna terug om te douchen, om te kleden en wat met z'n allen - Michel, Hizkia, Paul Wobben, Jan Wierenga en ik - te genieten van de overheerlijke cappucino en andere verversingen.

De terugweg naar Den Haag ging voorspoedig. 's Avonds gingen we - nog onverwacht - uit eten met onze dochter. Onverwacht, want aanvankelijk zou ik gaan koken maar door een misverstand - ik had een door mijn vrouw achtergelaten briefje niet goed gelezen - veronderstelde ik dat dit niet doorging. Op het moment dat dit duidelijk werd waren alle winkels - zelfs AH - gesloten. Dus geen gekokkerel vandaag!

Hoe dan ook: bij Sint Joris en de Draak waren we welkom en we hebben daar - zoals altijd - prima gegeten. Nog vóór de finale Duitsland-Argentinië waren we weer thuis.

Ton Gerritsen in de bloemetjes gezet

Gezellige nazit (foto uit jubileumboek van Ton Harland)

Gisteravond was een bijzondere avond. Dat moet het zeker voor Ton Gerritsen en zijn aanwezige familieleden zijn geweest. Sinds jaar en dag - 40 jaar om bijna precies te zijn - is Ton trainer bij Haag Atletiek (en bij V&LTC zoals de vereniging vóór 1991 heette). En niet zomaar een trainer: hij was en is nog steeds een van de meest gepassioneerde èn de luidruchtigste. Altijd grappend en grollend, vaste uitroepen als 'Ze smelten de kazen!' en 'Lopen krengen, jullie hebben nog niks gedaan!" staan zowat in het collectief geheugen van de vereniging gegrift. Zeker bij 'zijn' lopers.

Ton had en heeft ook het vermogen om mensen aan zich te binden. Zoals hij zei in een interview voor ons jubileumboek: "Ik vind het ontzettend leuk om mensen enthousiast te krijgen. Voor mij is het belangrijk om een gezellige sfeer te creëren, mensen moeten niet met tegenzin lopen, ze moeten het leuk vinden. Dat heeft mij altijd bezig gehouden."

Ton heeft nu een grote groep van die enthousiaste recreatieve lopers die stuk voor stuk hard en serieus trainen maar daarnaast de grootste lol met elkaar hebben. Jong en oud, allemaal in één groep. Ton, in datzelfde interview: "Ouderen willen gewoon lekker trainen. We hebben er bij die in de jaren zestig, zeventig en tachtig liepen en nu nog lekker bewegen. Het gaat er niet om hoe hard ze lopen, het gaat om de gezelligheid".

Veertig jaar dus, geen officieel jubileum maar reden genoeg voor een aantal enthousiaste volgelingen uit zijn huidige groep om een verrassingsfeestje te organiseren.

Al weken, zo niet maanden, zijn zij bezig geweest met de voorbereidingen van het evenement dat voor 'het slachtoffer' zorgvuldig geheim is gehouden. En niet alleen voor hem: ook de vele clubleden die Ton de afgelopen veertig jaar hebben meegemaakt - hetzij als loper, hetzij als trainer of anderszins - en zijn uitgenodigd, wisten niet precies wat hen, en vooral Ton, precies te wachten stond.

In afwachting van de jubilaris...

Hoe dan ook is Ton gisteravond voor een etentje met een paar vrienden (die uiteraard in het complot zaten) naar Kijkduin gelokt, waar op een van tevoren afgesproken tijdstip een taxi gereed zou staan. Die zou hem vervolgens ontvoeren naar de Laan van Poot.

Na instructie van ceremoniemeester Laura van Kan verzamelden de genodigden zich rond half acht, met een rolletje serpentine in de hand, voor het clubhuis om een erehaag te vormen. Het duurde even voordat een ludieke karaoke-taxibus het terrein opdraaide om bij het clubhuis te stoppen. Onder luid gejuich en bedolven met serpentines werden Ton en zijn gevolg - waaronder zoon Berend die niet van zijn zijde week - het clubhuis binnengeleid.

Daar barstte vervolgens een feestje los waarbij uiteindelijk ook flink is gedanst. Onwijs gezellig. Maar er was ook een moment waarbij Ton werd toegesproken door Dick Witmont - mooi anecdotisch verhaal over gedenkwaardige trainingsweekenden - en Carel Knoester. Ook een vroegere rondborstige vriendin van de heren, ene Babs, was aanwezig...

Daarna kreeg Ton diverse cadeaus waaronder een paar t-shirts - op een daarvan stond zijn beeltenis, ik weet daar iets meer van ;-) - een pet, bloemen en als klap op de vuurpijl een reis-cheque waarmee hij binnenkort waarschijnlijk zijn broer in Portugal gaat bezoeken. De gelden voor een en ander zijn eerder opgehaald bij de genodigde clubleden.

Al met al een leuke avond voor alle aanwezigen maar ongetwijfeld vooral voor Ton, die - wat hem betreft - nog vele jaren trainer zal blijven en ook zelf zal blijven doortrainen!

Tenslotte petje-af voor de organisatoren van deze feestavond: Rob Pronk, Miriam Klop, Sherman, Murat, Yvonne, Pim, Nathalie, Laura, Peter, Pascale, Eveline, Chantal en Sjoerd. Alles was er: een gastenboek, ontvangstcomité, goede muziek, hapjes, voor iedereen twee consumptiemunten, blije gezichten op de dansvloer, kortom: tip-top geregeld!