Hersteltraining en Mauritshuis

Gistermiddag nog even gekeken naar wat er op het trainingsschema van Groep 5 stond: een duurloop van 75 minuten. Dat leek mij wel wat: daags na die vijf kilometer 'voluit' een rustige langere duurloop door de duinen. Dus welgemoed de avond afgewacht. Ik had er zin in!

Vanaf huis liep ik naar de club. Daar aangekomen zag ik dat het niet de traagsten van Groep 5 waren die acte de présence gaven, maar vooruit, een duurloop moest kunnen. Trainer Wim was er ook weer, na vijf weken afwezigheid, gebruind door een Normandische zon. En uiteraard op zijn onafscheidelijke fiets.

Het eerste deel van de training, het inlopen en de oefeningen, met daarna wat korte tempootjes heuvel-op, verliep voorspoedig. Maar de rustige duurloop begon met vijf maal dertig seconden in hoog tempo. Dat is een eitje zou je zeggen maar toch: die korte stukkies gingen meteen al te snel voor mij, ik voelde aan mijn benen dat het hen moeite kostte om bij te blijven. Dat voelde niet goed aan dus besloot ik voor mijzelf te gaan lopen en het accent op herstel te leggen. Wel ging ik dezelfde kant op als de anderen, richting Kijkduin, zij het op eerbiedige afstand van de groep. Bij Kijkduin kwam ik er weer even bij, maar haakte wederom af omdat ik helemaal mijn eigen tempo wilde lopen. Uiteindelijk was ik na 80 minuten (gerekend vanaf de Laan van Poot) thuis, dus toch de tijd volgemaakt.

Woensdag train ik ook niet mee vanwege het zware programma, ik kan mijn krachten beter sparen voor de Beach Run aanstaande vrijdag. En dat is bepaald geen kinderachtig parcours, zeg maar rustig een loodzwaar parcours.

Iets heel anders: ik zou nog iets vertellen over mijn bezoek aan het Mauritshuis. Maar ik denk dat degene die daarin geïnteresseerd zijn daarover al het nodige hebben gelezen in de media. Hoe dan ook is het 'oude' Mauritshuis volledig gerenoveerd en uitgebreid.

Het is wel zo dat aan het karakter van het museum weinig is veranderd. De ouderwets 17de eeuwse 'huiselijke' uitstraling van de diverse vertrekken waar de schilderijen hangen zijn behouden gebleven, evenals de galerij met de grote trap die de twee verdiepingen met elkaar verbindt.


Wel veranderd is de entree. De hoofdingang is van de zijkant verplaatst naar het voorplein, wat meteen een veel 'sjiekere' uitstraling geeft en op een bepaalde manier imponeert. Als je er voor het eerst komt is het even zoeken naar waar de eigenlijke ingang is: met trap of lift daal je af naar een lichte foyer die 'oud' en 'nieuw' ondergronds met elkaar verbindt.

Het  nieuwe gedeelte, de Royal Dutch Shell vleugel (tja, toch weer zo'n bedrijfsnaam, maar in Amerika is sponsoring van cultuur door bedrijven heel normaal), bevat een tentoonstellingsruimte, een brasserie met een zeer deftige uitstraling en een bibliotheek. Ook vinden de educatieve Kunstwerkplaats en evenementenzalen hier onderdak.

Al met al een geslaagde renovatie. Maar waar het eigenlijk om draait, de grote collectie schilderijen (met onder meer het vermaarde 'Meisje met de Parel' van Vermeer, 'De Stier' van Paulus Potter en 'Het Puttertje' van Fabritius) is er nog steeds! Vanzelfsprekend uiteraard, dat zijn immers de èchte trekpleisters van het museum en maken deel uit van ons canon...