Running on the Westside

Vanmorgen was ik vroeg uit de veren omdat ik toe was aan een duurloopje. Zeker, er waren ook loopjes in de buurt waaraan ik had kunnen deelnemen - bijvoorbeeld gisteren (zaterdag) de 5 of 10 km loop in Barendrecht, of vandaag de Oliebollencross in Delft - maar drie wedstrijd/prestatielopen in één week vond ik wat te veel van het goede, en mijn lichaam - waar ik steeds meer naar luister - was het roerend met mij eens.

Maar zo'n ouderwets ochtendloopje, dat doet een mens goed. Vroeger liep ik altijd 's ochtends, maar vanwege het woon-werk verkeer, met name de lange reistijd, komt dat er zelden meer van. Toch is het een feit dat ik mij juist na zo'n ochtendronde veel fitter en levenslustiger voel dan anders.

De route ging vandaag via Stokroosveld, het Westduingebied waarbij onder andere gedeelten van het oliebollencrossparcours zijn genomen, vervolgens via Fuutlaan, de Bosjes van Pex en de Savornin Lohmanlaan terug naar huis. Netto 70 minuten gelopen.

Dat was dus een stukje 'Running on the Westside' van Den Haag. De titel is niet geheel willekeurig gekozen, want 's middags gingen we naar 'The West Side Story'.

Wàt? Alweer naar de film? Ja, alweer. Het is zeker niet de gewoonte om dagelijks naar de film te gaan, maar de afgelopen week heb ik maar liefst drie films gezien, en alledrie nog erg goede films ook. Ditmaal ging ik met mijn vrouw.

Moet ik nog iets gaan vertellen over de West Side Story? Nee, iedereen kent deze film, niet alleen mijn generatiegenoten. Ik heb de film zelf al vele, vele malen gezien, zeker in de jaren zestig. Vraag mij niet hoe vaak, want dat weet ik niet meer. Laten we het hier maar op houden: vaak. 
Maar hoe is het om die film nu, ruim veertig jaar later, weer terug te zien? Welaan: alsof het gisteren was! Toch heeft de film, één van de grote klassiekers in de geschiedenis van de cinema, nu wel iets gedateerds. Dan ervaar je hoezeer de tijdgeest is veranderd. Voorbeeld: wat ziet het straattuig uit die tijd (de jeugdbendes Jets en Sharks) er keurig netjes uit, naar hedendaagse maatstaven gemeten. Geen tatoeages, geen bling bling en petjes, fris gekapte koppies en de blanke pit zie je duidelijk onder de ruwe bolster schemeren. En wat een zoetige romantiek, bijna tenenkrommend-lachwekkend, die übersentimentele liefdesscènes tussen dat lievige mooie stel Tony en Maria. Maar toch: voelde ik iets prikken in mijn ogen?

En wat een softie zeg, die Tony (Richard Beymer), zo zag ik hem niet in mijn jonge jaren. Maar vergis je niet: hij was in de film wel mooi de sterkste, slimste, karaktervolste en lenigste 'Jet' maar is bekeerd tot een aangepaste, hardwerkende jongere.

Maar kom op, mijn cynisme is misplaatste stoer-doenerij: het verhaal kon ik al dromen, dus in die zin was de film bepaald geen verrassing meer. Maar de muziek, de choreografie, het Romeo en Julia-thema, het is en blijft ook anno 2012 prachtig. En ook ditmaal ontkwam ik er niet aan: tranen en brok in de keel bij de laatste indrukwekkende scène, want die staat nog als een wolkenkrabber.

Ziezo, nu snel weer naar de Top 2000 à go go (moet ik elke avond zien) en niet al te laat naar bed, want morgen moet ik nog één dagje (ochtend) werken in het oude jaar.

Jagten: meesterwerk

Op de valreep van 2012 zag ik de meest indrukwekkende film van het afgelopen jaar, getiteld Jagten. Het is dan ook niet de eerste de beste die de regie heeft gevoerd: Thomas Vinterberg, de Bergman van deze tijd, die al een klassieker van formaat (Festen) op zijn naam heeft staan. Met deze film - die al een tijdlang draait - gaat hij daar nog overheen. Van begin tot eind fascinerend en geweldig acteerwerk, je kon een speld in de - toch behoorlijk volle - zaal 6 van het Filmhuis Den Haag horen vallen.

In deze Zweedse film speelt de inmiddels beroemde acteur Mad Mikkelsen de hoofdrol. Het verhaal gaat over Lucas, een gescheiden onderwijzer die wegens sluiting van de plaatstelijke basisschool, op een kleuterschool werkzaam is. Op zeker moment wordt hij verdacht van kindermisbruik, dit naar aanleiding van een opmerking die een van de kinderen - Klara, het dochtertje van zijn beste vriend - heeft gemaakt tegen de directrice van de kleuterschool.

De directrice probeert aanvankelijk behoedzaam met deze nogal cryptische informatie om te gaan (de mogelijkheid dat het kind fantaseert wordt niet van meet af aan uitgesloten), maar uiteindelijk pakt zij alles verkeerd aan. Zij doet aangifte bij de politie, de dienstdoende agent ondervraagt het meisje Klara op suggestieve wijze. De sfeer van verdachtmaking gaat steeds meer de kant op van een voldongen feit en de andere docenten worden op de hoogte gebracht.
Al eerder schoot Lucas tijdens een gesprek met de directrice, waarin zij hem de zaak voorlegt, ook niet meteen in een houding van ontkenning: hij weet domweg dat hij onschuldig is en gaat er niet van uit dat er ook maar iemand is die hem zou verdenken.

Lucas bezoekt meteen de ouders van Klara en dringt er bij hen op aan dat hun dochter de waarheid vertelt, en dat is: er is niets onoirbaars gebeurd. Haar vader gelooft Klara echter, ook wanneer zij naderhand erkent dat er niets is gebeurd (haar moeder ziet dat als een vorm van verdringing) waarmee het oordeel over Lucas definitief is geveld. Iedereen laat hem vallen, met uitzondering van enkele vrienden en zijn zoon die na de scheiding heeft aangegeven bij hem te willen wonen. Echter zodra de zoon zich in de supermarkt vertoont om boodschappen te doen, geeft de bedrijfsleider hem te kennen dat hij daar niet langer welkom is, en dat geldt ook voor zijn vader.

Uiteindelijk kent de film een happy end - maar ook weer niet helemaal, wat blijkt uit de jachtscène op het laatst - maar voordat het zover is zijn er afschuwelijke dingen gebeurt. Niet Lucas is de schuldige, maar juist degenen die hem verdenken laten zien waartoe mensen in staat zijn. Vinterberg laat die collectieve woede in zijn meest lage, beestachtige vorm zien. Het laat ook zien hoe besmettelijk achterdocht is en hoe angst een gemeenschap misvormt.

En ook hoe het mechanisme van een 'algemeen aanvaarde mening' werkt: wanneer een mening heeft postgevat en zo algemeen erkend wordt als 'waar',  er bijna niemand meer is die een tegengeluid durft te laten horen, en alles wordt aangegrepen om het aanvaarde beeld te bevestigen of te versterken.

Ik ben meestal wel mijnheer positivo, maar vijf sterren krijgt deze film van mij. Als je 'm nog niet hebt gezien, het kan nog!

Het lijstje!

Het jaar 2012 loopt op zijn eind, althans, kalendertechnisch gezien. Eigenlijk gek, wat is tijd? Niet meer maar ook niet minder dan een afspraak die wij mensen 'met elkaar' hebben gemaakt. U was er niet bij toen die afspraak werd gemaakt? Ik ook niet, maar we aanvaarden tijd wel als een gegeven. En dat is eigenlijk wel zo handig om te opereren in het dagelijks leven.

Maar tijd zoals wij die ervaren is in feite een illusie, veroorzaakt door onze fysieke zintuigen. Volgens Seth, een entiteit die in de jaren zeventig een fiks aantal boeken heeft geschreven, of liever gezegd heeft doorgegeven via het medium Jane Roberts, dwingen onze zintuigen ons actie in bepaalde opeenvolgende momenten te zien. Dit is echter niet het wezen van actie. De verschijnende grenzen tussen verleden, heden en toekomst zijn slechts illusies, veroorzaakt door de hoeveelheid handelingen die we fysiek kunnen opmerken en dus schijnt het ons toe, dat het ene moment bestaat en voor altijd verdwijnt en het volgende moment komt en verdwijnt, ook weer zoals het vorige. Maar alles in het universum bestaat op één moment, simultaan.

Maar ik dwaal af. Voor velen van ons gaat bovenstaande inleiding, in goed hedennederlands, 'helemaal nergens over', voor anderen bevat het genoeg stof tot verder filosoferen. Goed dan, laten we het over lijstjes hebben. Of eigenlijk was het collega Siebrand die aan zijn FB-vrienden vroeg een lijstje van 'beste nummers van 2012' op te stellen.

Good Old Bob Dylan, 's werelds beste slechte zanger...

Nu is het zo dat wat mij betreft de beste nummers van 2012 niet dit jaar zijn gemaakt, maar in de 16de eeuw, de 19de en 20ste eeuw en het begin van de 21ste eeuw. En daar zit van alles tussen: klassiek, jazz, rock, blues, folk, dance, name it. Oftewel: het lijstje dat ik met veel kunst- en vliegwerk maar vooral luisterwerk in elkaar heb gefrutseld gaat alleen over nummers die dit jaar zijn gereleased, en bevat zo goed als zeker geen nummers die ik bij mijn persoonlijk 'All Time Top 10' zou zetten. Bovendien moet ik erkennen dat ik de rest van het jaar erbarmelijk slecht de muziek volg, ik kom er eigenlijk de laatste anderhalve maand achter door veel te 'joetjoeben', te spotifyen, enzovoorts.

Goed, to the point nu. Hier is mijn lijstje, er staat van alles tussen. Over het algemeen heb ik meer met muziek dan tekst, dus hoe iets klinkt en of er een bepaalde spanning in een nummer zit zijn bij mijn keuze bepalend. Hip hop en rap zit er nauwelijks bij: Toegegeven: ik heb in muzikaal opzicht erg interessant, sterk materiaal in dit genre gezien en ook zeer goede nummers beluisterd, maar ik 'heb' weinig met het rap-geluid. De volgorde van de nummers geeft niet noodzakelijkerwijs de volgorde van waardering weer.

1. Duquesne Whistle - Bob Dylan
2. Joy - Tracey Thorn
3. Spectrum - Zedd
4. Ramada Inn - Neil Young & Crazy Horse
5. Hot Knife - Fiona Apple
6. Sleeping Ute - Grizzly Bear
7. Bangarang - Skrillex
8. Okay Cupid - Kitty Pride
9. That's why God Made The Radio - Beach Boys 
10. Flutes - Hot Chip

Helemaal los van bovenstaand lijstje (waarvan ik nu al weet dat ik vooral Spectrum van Zedd en Flutes van Hot Chip meermalen ga afspelen) behoorden tot mijn persoonlijke muzikale hoogtepunten het afgelopen jaar ongetwijfeld het concert van de Grieks-Nederlandse zangeres Maria Markezini, schitterend gewoon. Maar de top was toch wel 'Celebration Day', de filmregistratie van het laatste concert van Led Zeppelin in 2007 in het O2 theater in Londen. De beste muziekfilm ooit van de beste rockgroep ooit. Geweldig.

Kerstcross zwaar

Gisteren, Tweede Kerstdag, was de kerstcross zwaarder dan ooit. Heel anders dan voorgaande jaren waren de omstandigheden minder winters, véél minder winters. De zon scheen zelfs. Het enige was dat de zuidwestenwind aanhoudend en bijna op stormkracht was maar daar had je bij dit parcours niet zo'n last van.

Wat deze cross vooral zo zwaar maakte was het parcours, met veel klimmen tegen heuveltjes met mul zand waar je diep in wegzakte. Ik kan het domweg niet, klimmen, of ik er nou veel of weinig op train. Na één of twee keer kan ik hooguit in trage wandelpas, bijna kruipend naar boven. Daarna kan ik wel weer vrij vlot naar beneden maar veel risico durf ik ook niet te nemen.

Drie ronden waren het, drie ronden van ruim twee-en-een half kilometer. Klimmen, dalen, klimmen, dalen. Voortdurend met zuurstofschuld en benen die moeilijk deden. Maar uiteindelijk kwam ik voor de derde keer op het veldje bij de Savornin Lohmanlaan, en finishte in 47'40''. Viel mij eigenlijk nog best mee, ik zag bovendien dat anderen het ook zwaar hadden (gehad).



In de kantine, uiteraard aan de Laan van Poot, was er gratis warme chocolademelk en kerststol met spijs. Hadden we wel verdiend.

Later in de middag heb ik met mijn zwager een flink stuk gewandeld, via Bosjes van Pex en Fuutlaan de duinen in, stuk strand linksaf en weer via de duinen terug naar huis. Al met al anderhalf uur. 's Avonds (tweede) kerstmaaltijd met avocado met garnaaltjes vooraf, gevulde kalkoen met garnituur - helemaal gelukt - en Omelet Sibérienne na. Kerstmis is en blijft een vreed(t)zaam feest, ben wat dat betreft blij dat het voorbij is. Maar we hebben oud en nieuw nog met de oliebollen...

Alles is familie op eerste Kerstdag

Alles is familie, ja dûh... Eerste Kerstdag, familiedag bij uitstek, verzin eens iets nieuws. Maar nee, wij - allemaal familie - zijn op Kerstmiddag naar de film 'Alles is familie' gegaan. En dat bleek een doorslaand succes. 'Een romantische komedie' wordt de film genoemd, en dat klopt helemaal.

Nog nooit zag ik in één film zóveel BN'ers bij elkaar, oud en jong, van Carice van Houten en Thijs Römer tot Martine Bijl, Willeke Alberti en Kees Hulst.
De film, waarvan het script is geschreven door Kim van Kooten, gaat over het zoeken naar liefde, passie, geborgenheid en geluk. Bindende factor is het gezinsverband, hoe diep-ingrijpend veranderingen in de familiekring kunnen uitwerken op het emotionele maar ook werkelijke leven van bloedverwanten. Een film waarin de dood, echtscheiding en onvruchtbaarheid aan de orde komen, maar dat alles wordt door de humoristische teksten dragelijk. Alles werkt toe naar het familiefeest - het 40-jarig huwelijksfeest van de ouders van de twee broer Rutmer en Charlie - waarin al die thema’s en familiebanden samenkomen.



Wat mij betreft zet Carice van Houten als koel-rationele dame met dito uitstraling met veel onderhuidse passie en emotionaliteit de indrukwekkendste rol neer. Echt een vrouw van deze tijd, wat ook tot uiting komt in haar hedentaalse zinnen ('Dat is echt zo helemaal niet leuk', dat werk). Van Houten vond zelf dat de teksten van Van Kooten 'lekker bekken', en dat klopt. Het script zit erg goed in elkaar. En dan de regie: Regisseur Lürsen zorgde ervoor dat met name de verhouding tussen de twee broers Rutmer en Charlie (Thijs Römer en Benja Bruijning) centraal staat. Rutmer blijkt onvruchtbaar waardoor zijn vrouw Winnie (Carice van Houten) niet zwanger raakt, Charlie gaat daar een in veel opzichten lastige rol in spelen. De ouders (Martine Bijl en Kees Hulst) van de broers bevinden zich ondertussen in een huwelijkscrisis en schoonzoon Dick (Jacob Derwig) pakt zijn leven op als dierenoppasser in Artis na de dood van zijn vrouw.

Er wordt echt geweldig geacteerd in de film en de typecasting is uitstekend. Vooral Carice en de twee broers maken indruk, maar ook de kleinere rollen van schoonzoon Dick (Derwig) en vader Arend (Hulst) imponeren door weinig woorden en emotionaliteit. Bovendien speelt de vader van Kim, Kees van Kooten, weer een fantastisch zij het piepklein hilarisch rolletje als louche autoverkoper.

Het is een film met veel humor maar ook met zeer ontroerende momenten. De situaties in de film zijn uit het leven gegrepen maar door de opeenstapeling daarvan krijgt het ook iets absurds.
Het is wel een erg lange film geworden (2,5 uur),  maar desondanks een aanrader als je gewoon een erg leuke onderhoudende feel-good film wilt zien die toch (;-)) veel kwaliteit heeft, zowel qua script, regie en acteerprestaties.

Na de film zijn wij met z'n zessen uit eten gegaan, in restaurant Fleurie. Om 19:00 uur waren we binnen, om 23.25 uur verlieten wij het restaurant als laatste gezelschap. In de tussenliggende periode was het gewoon gezellig en hebben we helemaal top gegeten. Dat èn de vriendelijke bediening maakte een hoop goed van het soms wat lange wachten tussen de gangen. Wat op zich wel logisch was, er waren slechts twee personen aan het bedienen. Al met al zijn wij de eerste kerstdag op een zeer plezierige wijze doorgekomen.

Kerstmis

Geef me een teiltje...

Op Facebook zag ik een bericht van clubvriendin Yvonne, met een foto. Met de vraag wie dit soort 'baden' nog heeft meegemaakt.


Ik denk dat je wel 55 plus of ouder moet zijn om zich dit nog te kunnen herinneren. Zoals uit bijgaande foto's blijkt, werd de zinken teil niet alleen ingezet als badkuip, maar ook als zwembassin op warme zomerdagen. Met mijn neefje Peter was ik hier lekker met water aan het kliederen.


Maar elke zaterdag, voordat we met z'n allen bij de radio gingen zitten om naar programma's te luisteren - hoorspelen zoals De Familie Doorsnee en Paul Vlaanderen, amusementsprogramma's zoals Zaterdagavondakkoorden of de Bonte Dinsdagavondtrein, kinderprogramma's als Paulus de Boskabouter en zondags Weer of geen Weer met Bert Garthof en Bel Canto, het vermaarde operaprogramma - werd ik in de teil gestopt en net zo lang met groene zeep geboend totdat ik glimmend rode wangen had.

Dank Yvonne voor het oprakelen van dit mooie potje nostalgie!


Vandaag ben ik weer eens gaan schilderen bij Paul, in zijn atelier dat zich op zijn beurt weer in een gigantisch leegstaand kantoorcomplex bevindt. Het is echter geen 'kraak', de gemeente heeft besloten dat er vijf mensen in het pand mogen komen om te werken. Vandaag waren we met z'n tweeën. Onder de mooie rustige klanken van Tjaikovskies Notenkraker op Radio 4, de klassieke zender, gingen we aan de slag.

Een beginnetje is gemaakt, het is de bedoeling dat de komende tijd meer structureel aan het schilderen wordt gewijd. Wel is het van belang om dat op een atelier te doen met alle materiaal binnen handbereik, want anders blijft het voornemen 'ik ga weer eens schilderen' een jarenlange nobele wens die nooit ten uitvoer wordt gebracht. Ik kan daar voorbeelden van noemen en ook Youp van 't Hek hekelde eens dames die 'in de kunst' wilden en verf, ezel, penselen e.d. hadden aangeschaft: "En dames, al wat gemaakt? Neuuhhhh... dacht ik al". Tja, zo werkt dat. Maar het pensioen nadert, dus straks heb ik hopelijk tijd zat...

Op jacht naar Kerstkalkoen in Linschoten

Het beloofde geen mooie dag te worden vandaag. Sterker: het beloofde een ontzettend natte dag te worden! Maar je kunt van de weergoden zeggen wat je wilt, maar wat zij - via weerbericht en buienradar - beloven houden zij gestand! Want het werd inderdaad een erg regenachtige dag.

Jesses, dat vond ik niet zo leuk maar we zijn niet van suiker dus: òp naar Linschoten! Ik had mij ingeschreven voor de halve marathon. Ik ging op eigen houtje, met het openbaar vervoer (tram en trein). In Woerden stonden, zoals elk jaar, bussen klaar om de lopers te vervoeren. En daar werd dankbaar gebruik van gemaakt: de bus waarin ik zat was afgeladen en dat zal bij de bussen die vooraf gingen of later vertrokken niet anders zijn geweest. Binnen tien minuten waren we in Linschoten, waar we voor de sporthal aldaar werden losgelaten.

Erik en Petra: gespot èn allebei goed gelopen in Linschoten!

Linschoten is niet nieuw voor mij, ik was er al twee keer eerder. Het bloggersgehalte is er doorgaans vrij groot. En zowaar, zodra ik met een hele rits andere lopers uit de bus stapte en de hal betrad, stuitte ik op Hans van Klaveren, Petra en Erik en John! En nog twee dames die nadien allebei een pr op de halve marathon zouden lopen. Het is alweer een tijd geleden dat ik zoveel bloggers bij elkaar zag, dat ligt vooral aan mij: het afgelopen jaar deed ik vooral mee aan loopjes in de eigen regio, en de lust om langer dan een halve marathon te lopen had ik niet. En ook nu, na afloop van de halve marathon, zeg ik: mooi zat. Of er ooit nog een hele marathon gelopen gaat worden? Wie weet, zeg nooit nooit! Hoe dan ook was het leuk om de bloggers - die eigenlijk geen van allen nog veel bloggen, zij zijn meer gaan twitteren en facebooken - weer eens te zien.

John: beetje grieperig, dus vandaag was-ie fotograaf!

Ook was er een groepje van Haag waaronder Sonja, Cor en Ilse Bouman. Ik heb ze maar heel even gezien. Bij het inlopen ging ik richting Dorpsstraat, waar een vroegere baas van mij woont. Ik heb er nog even aan gedacht om bij haar aan te bellen (mocht ik doen als ik in de buurt was) maar aan de ene kant had ik weinig tijd, bovendien was het donker binnen: vermoedelijk waren ze niet thuis.

Het regende trouwens de hele tijd maar omdat er niet veel wind stond en het vrij zacht was qua temperatuur, viel het nog mee. Om half drie precies was de start. Er waren heel veel lopers, na anderhalve minuut pas kwam ik over de startstreep en toen ging het los. Nou ja, los, los, dat is een groot woord: de laatste tijd loop ik dit soort lopen vooral als training. dat was nu niet anders al wilde ik wel proberen onder de twee uur te blijven. Ik was in korte broek maar had wel zo'n lopersmutsje op en een plastic geel jasje aan dat behoorlijk waterafstotend was. Geen overbodige luxe, want gedurende de loop ging het steeds harder regenen.

Het lopen ging aardig, de vorm is niet optimaal maar veel beter dan de afgelopen anderhalve maand. Wel kreeg ik tussen het 12 en 13 km punt weer eens last van darmkramp, niet erg maar toch. Jammer maar helaas, nergens langs het mooie maar erg open parcours - werkelijk nergens - was er een mogelijkheid voor een sanitaire stop, dus vloekend en mopperend liep ik door, er maar het beste van makend. Het is gelukkig allemaal goed gegaan, acht kilometer lang, maar snelheidsbevorderend is het niet natuurlijk. Uiteindelijk kwam ik in - omgerekend - 1 uur 56 minuten over de finish. Toch mooi onder de twee uur gebleven, best tevreden maar ik moet (pardon: ik wil) de komende tijd wel wat sneller. Ondanks mijn leeftijd... De uitslagen staan hier.



Lekker gedouched, buiten gekomen keek ik tegen de plaatselijke Golff supermarkt aan. Nu wilde het geval dat ik deze ochtend bij onze AH aan de Savornin Lohmanlaan een kalkoen wilde kopen, wij krijgen tweede kerstdag eters. Echter daar hadden ze geen kalkoen meer en of er nieuwe aangevoerd zouden worden konden ze niet zeggen. Dus dacht ik: zouden ze er hier een hebben? Ik had er weinig fiducie in maar ben toch naar binnen gestapt. En geloof het of niet: er lag nog één grote kalkoen in het schap.

Na afgerekend te hebben bij het vriendelijke meisje aan de kassa - ze vroeg of ik had meegelopen en welke afstand, of ik hier vaker kwam enzovoorts - maakte ik buiten, op weg naar de bus, nog even een stop bij de kraam waar ik 'sochtends nog warme chocolademelk met slagroom had gedronken. De enthousiaste jongeren achter de kraam prezen onder andere hun erwtensoep aan. Ik nam er een en mocht die onder de luifel opeten, het was inderdaad een smakelijke en rijkelijk gevulde kom erwtensoep, wel snert maar bepaald geen snert-soep. Daarna snel naar de bus, want het ging steeds harder regenen. De terugweg naar Den Haag ging voorspoedig. Een welbestede dag achter de rug!

Haute Cuisine voor twee personen

Het was bijna een privé-voorstelling, gistermiddag in het Filmhuis. Ik zat in mijn eentje in de zaal, maar twee minuten voor aanvang van de film kwam er nog iemand binnen, een dame. Heel apart.

Nu was het wel een film die op zijn best redelijke, maar niet éénmaal geweldige recensies heeft gekregen. En dat snap ik wel, het was een nogal dun verhaaltje maar toch: geen onaardige film. We hebben het hier over 'Haute Cuisine', een titel die de lading van de film wel zo'n beetje dekt. Het verhaal behelst in feite een fragment uit het leven van een jong-middelbare vrouw die een tijdlang uitverkoren was om privé-kok van de president te zijn. Haar kookkunst viel bijzonder in de smaak. Het is geen fantasie-verhaal want toenmalig president Mitterand had inderdaad een eigen kokkin.


Schrijver/producent Étienne Comar kwam daar achter via een kranten-interview met Danièle Delpeuch, een 'doodgewone' kokkin die van het platteland werd geplukt om de persoonlijke kokkin van president Mitterand te worden. Comar werd zeer getriggerd door dat verhaal en zocht de vrouw op. Delpeuch vertelde hem over haar ervaringen aan het Élysée, waarna het idee ontstond om een film te maken. Comar benaderde Christian Vincent, die niet alleen filmregisseur is maar tevens wijnkenner met dezelfde passie voor eten als Delpeuch. In de film wordt zij overigens Hortense Laborie genoemd.

De rol van president wordt gespeeld door de hoogbejaarde Franse schrijver Jean D’Ormesson. Hij lijkt niet op Mitterand maar kennelijk was het niet de opzet om er een één-op-één biografie van te maken, het ging de makers waarschijnlijk meer om het gegeven van een vrouw die - om wat voor reden ook, dat blijft onduidelijk - uitverkoren wordt om voor de president te gaan koken. En dat blijkt een succes, zeker de eerste tijd.


Wij zien Hortense de hele tijd in de weer om het haar werkgever op culinair gebied naar de zin te maken, bijgestaan door een leerling-kok. Zij probeert te achterhalen wat 'Monsieur le Président' ècht lekker vindt. Tijdens een lang persoonlijk gesprek met haar geeft hij aan dat hij wars is van liflafjes en overbodige versiering, geef hem maar de simpele, eerlijke Franse keuken. Zoals 'grandmère' kon koken. Simpel, puur, met de beste ingrediënten. Dat komt goed uit want Hortense denkt daar precies zo over.

In contrast met het werk in de luxueuze omgeving van het presidentieel paleis, zien we Hortense ook in 'haar andere leven', namelijk op Antartica waar zij kookt voor een grote groep onderzoekers. Zij is daar ook een heel andere vrouw die wel heel geliefd is in die mannengemeenschap.

Wat in de film vooral indruk maakt is het spel van Catherine Frot - in de verte doet ze mij denken aan Jeanne Moreau in haar jonge jaren - die er met haar elegantie en gedecideerde wil voor zorgt dat de sympathie bij de kijker wordt gewekt. Maar ook d'Ormesson in de rol van president overtuigde mij wel, ook al vond een andere (echte) filmrecensent hem houterig acteren. Dat is niet geheel onwaar, maar dat zal ongetwijfeld met zijn vergevorderde leeftijd te maken hebben: voor mij maakte dat zijn spel niet onwaarachtig.

Al met al is het thema van Haute Cuisine redelijk origineel, maar het wordt nergens echt grappig, spannend of emotioneel, al moet de kokkin Hortense (gespeeld door Catherine Frot) wel flink opboksen tegen de jaloerse chef-kok van de algemene keuken.

Aanrader? Nee, dat niet, maar het is best een aardige film die ook nog eens de eetlust opwekt door de keur aan fraaie en met veel toewijding bereide gerechten die de revue passeren.

Na Top 2000 niet top...

De woensdagavond viel mij niet mee eerlijk gezegd. En dan heb ik het vooral over de langere tempo's die ditmaal deel uitmaakten van het programma: 4-6-4 minuten, en dat twee keer.

Vooraf werd ons op het hart gedrukt niet 'als een gek' te gaan, gewoon duurloop 3-tempo waarbij de snelheid meer vanuit de 'natuurlijke paslengte' moest komen. Welnu, dat heb ik keurig gedaan, dat was ook uit eigenbelang want als ik zaterdag die halve marathon op een beetje normale manier wil lopen (liefst binnen de twee uur) dan moest ik nu geen gekke dingen doen. Het resultaat was wel dat ik binnen de kortste keren helemaal achterin kwam te lopen wat psychologisch gezien een zware uitgangspositie is. Bovendien merkte ik dat benen en longen niet meewerkten, waarschijnlijk toch nog vermoeidheidsstoffen van de Meeuwen- en Makrelenloop en de tempoloop van maandag? Als zestig-plusser heb je toch meer hersteltijd nodig. Het tempo bij de anderen lag bovendien toch (erg) hoog en dat werd niet minder naarmate de training vorderde.

De tweede zes kilometer was op de terugweg op het duinpad naast de Machiel Vrijenhoeklaan, ik heb geprobeerd om bij te blijven maar na twee minuten gaf ik die poging op, het werd echt forceren dus liep ik op eigen gelegenheid naar huis. Dat laatste stuk afwisselend gewandeld, gelopen en op het laatst toch nog twee keer twee minuten 'volle bak' gelopen, vanaf Meer en Bosch tot aan het Savornin Lohmanplein.

Na het wassen en omkleden op de fiets gestapt en terug naar de club. De drukte viel wel mee, ondanks dat de trainingen van de CPC-groepen weer zijn begonnen. Buurman Jan was ook weer van de partij, die loopt binnen de kortste keren weer ruim onder de 1:40' op de halve marathon.


Voorafgaand aan de training hebben de nodige kerstactiviteiten plaatsgevonden. Zo was er afgelopen dinsdag een kerstbrunch op mijn werk. Dat was in de namiddag dus dat werd voor mij, als lang-reiziger, een latertje. Maar het was een uitstekende brunch, voorafgegaan door een luchtige terugblik op een vrij roerig werkjaar. En na afloop het kerstpakket meegenomen dat bij de ingang stond. Ik liep met Marcel op naar het station. Wij reisden tot Utrecht samen op, waarbij we tot de ontdekking kwamen dat onze kerstpakketten op een andere naam stonden. Een telefoontje met de zaak leerde ons dat dit niet uitmaakte, alle pakketten hadden dezelfde inhoud. Ook weer geregeld.

Woensdag tussen de middag (tussen twaalf en twee) zijn wij - Hans, Marcel en ik - naar het Top 2000 café geweest. Daar was Frits Spits ditmaal presentator van het Radio 2 programma, een taak waarvan hij zich nog steeds op levendig-kwikzilverachtige wijze kweet, met spitse opmerkingen en de aanwezigen zoveel mogelijk bij de uitzending betrekkend.

Het was gezellig, ik heb zelfs nog twee biertjes gedronken. Het viel op dat het publiek vooral uit pensionados bestond - niet zo gek natuurlijk, woensdag is een normale werkdag - en er was een goede band met een zangeres die tussen de bedrijven door onder andere 'I Shot The Sheriff' speelde.

'Special guest' deze middag was Mart Smeets, die uiteraard geen enkele introductie behoeft. Hij maakte om kwart over een zijn entree en vervolgens vond - tussen de muziek door - een geanimeerd tafelgesprek plaats tussen de beide 'éminence grises' Spits en Smeets. Als speciaal attribuut had Smeets zijn boek over Lance Armstrong meegenomen dat, zo zei hij zelf  'uit 2009 was en door de tijd was ingehaald'. Of het boekje dan niet aangepast moest worden in een nieuwe druk of uitgave? Dat was lastig, vond Smeets, want hij wist ook nog lang niet alles, in ieder geval volstrekt onvoldoende, van alle ins en outs over de affaire. Wel gaf hij aan zeer teleurgesteld te zijn over het feit dat Armstrong hem jarenlang had voorgelogen en zelfs heden ten dage niet bereid lijkt te zijn om schoon schip te maken.

Twee kilometer, maar dan anders

Wind tegen bij M&M loop (foto Leo Tolboom)

Een ouderwetse baantraining, dat is alweer een tijd geleden. Voor mij tenminste wel. Het was echter wel goed te doen ondanks die meeuwen en makrelen nog in de benen. Maar dat gold voor zowat heel groep 5. Overigens heb ik na de training de helft van de makreel soldaat gemaakt, de andere helft is gisteren door mijn wederhelft verorberd.

Maar terug naar de training. Het waren tien maal 200 metertjes, verdeeld over twee blokken van vijf maal 200 m. Eerst een minuut of tien inlopen, daarna wat oefeningen en loopscholing inclusief korte tempoversnellinkjes. Daarna het programma. Er waren meer groepen op de baan want bijna elke groep volgt hetzelfde trainingsschema.

Wie deden mee vanavond? Dat waren Eveline, Ellen, Ellis, Ilse, Hans de P. en Hans U., Dick, Jos, Arne, Rob en ikzelf.
De eerste keer werden de 200 meters in pakweg 53 seconden gelopen (de snelleren uiteraard een paar seconden sneller), maar toen we warm gedraaid waren kwamen we/kwam ik een paar keer op 48 à 49 seconden uit. Het was nèt aan, we mochten wel hard lopen maar ook weer niet tè hard. Snel lopen is vooral een kwestie van techniek, merk ik. De laatste jaren heb ik de neiging met kleine pasjes te lopen, naarmate ik de benen meer 'uitsla' gaat het vanzelf sneller. Misschien een aandachtspunt.

Al met al was ik best tevreden over hoe de training ging, en het lopen in het algemeen. Het gaat weer beter. In totaal (inclusief het van huis naar de club lopen en vice versa, en het inlopen) is er zo'n 90 minuten gelopen. Eens kijken hoe het woensdag gaat. Laat ik het niet te bont maken want die meeuwen en makrelen zijn niet zómaar uit de benen en zaterdag loop ik (op ontspannen wijze) een halve marathon, in Linschoten.

Dordrecht in kerstsfeer en met Gijn

Na de letterlijk veelbewogen zaterdag heb ik zondag wat rustiger-aan gedaan. Dit in tegenstelling tot Richard, die daags na een snelle Meeuwen- en Makrelenloop (in 1 uur en 11 minuten!) de hele marathon van Spijkenisse heeft gelopen in... drie uur en twee minuten!  Waarmee ik maar zeggen wil dat niet iedereen hetzelfde is. Maar dat wist u uiteraard al ;-)...


Niet dat er de hele zondag pee-ceejend en bankzittend is doorgebracht. 's Middags zijn wij naar Dordrecht gegaan voor een kort stadstripje, er was het afgelopen weekend ook kerstmarkt dus er zat ook iets bij van 'kerstsfeertje proeven'. Maar ja, dat kun je overal wel, dus hebben wij ook Museum Simon van Gijn bezocht. Daar heb ik in een aantal jaren geledenal uitgebreid over geschreven dus laat ik niet in herhaling vervallen.

Maar vooruit, een paar feitelijkheden kunnen er nog wel van af: het museum is gevestigd in de voormalige woning van de naamgever, Simon van Gijn. Het museum is zo opgezet dat het lijkt alsof de tijd heeft stilgestaan en de bezoeker kan zien hoe het leven er honderd jaar en langer geleden uitzag. Van Gijn heeft dat zelf zo bepaald in zijn testament.


Maar wie was dat dan, Simon van Gijn? Welaan, hij leefde van 1836 tot 1922, was bankier van beroep maar had een grote hobbie, of passie liever gezegd: hij was een verwoed verzamelaar. Hij had een brede belangstelling en kocht veel verschillende objecten die hem interesseerden: zilver, keramiek, prenten, maar ook meubels en speelgoed. Alles wat hij verzamelde kreeg een plaatsje in zijn huis. Zo creëerde hij tijdens zijn leven al een 'museum aan huis’, waar hij regelmatig bezoekers ontving.



Het is een heel sfeervol museum, beslist de moeite van een bezoek waard. Na afloop zijn wij via de vele kraampjes op de kerstmarkt teruggelopen naar het station, maar niet nadat we ons in een van de buitenkraampjes hadden gelaafd aan een royale beker glühwein...


Tenslotte was er een heuse 'levende kerststal', met een levensechte maar eenzame Jozef die zijn handen vol had om de wat opstandige dieren zoals de os en de ezel in het gareel te houden. Dat lukte niet met de gramstorige kameel die er kennelijk genoeg van had om nog langer in de vrij beperkte ruimte te bivakkeren en iedereen die voor zijn voeten liep - zoals die arme haan, wat ganzen, een geit enzovoorts - een schop verkocht. Vrede op aarde...

Zaterdag vol variatie

 

Het was gisteren een dag vol variatie. Over de Meeuwen- en Makrelenloop hebben wij het al gehad, maar op die dag stonden nog twee 'leuke dingen' op het programma.

 

Daar was om te beginnen het concert van het Haags Toonkunstkoor met het Symfonieorkest De Philharmonie in de Anton Philipszaal aan het Spui. De zaal leek uitverkocht, wat een overweldigende belangstelling, buiten stond een lange rij mensen te wachten om binnen te komen. Haag-vriendin Marlies zingt sinds een jaar bij dat koor en had een aantal mensen gevraagd of zij belangstelling hadden om te komen kijken. Wij (Marjolein, Robert, Hans D., Yvonne, Frank I. en Ingeborg, Paul K. en Paul V.) hadden wel zin.

 

Het concert was getiteld 'Ode aan het leven' en bestond uit drie uitvoeringen, stuk voor stuk muziekwerken die zo op het gehoor zeer complex in elkaar staken. Muziek waarin inderdaad ook veel 'leven' zat. Alle instrumenten die het orkest ter beschikking stonden werden volledig benut en bombast werd niet geschuwd. Laten we zeggen dat het geen muziek was voor tussen de schuifdeuren.


Het eerste stuk dat uitgevoerd werd, van Leonard Bernstein, is getiteld Chicester Palms. De tekst op het ingekorte programmablad leerde ons dat deze compositie als een echte topper voor oratoriumkoren wordt aangemerkt. Een hectisch maar aanstekelijk stuk muziek met een grote afwisseling aan ritmiek. Fascinerend en virtuoos, maar dat gold voor alle drie de stukken. Wat moet dit moeilijk zijn om te spelen en te zingen, het zal met name de individuele koorleden veel oefening gekost hebben om dit onder de knie te krijgen.

Het tweede stuk was het overbekende Sacre du Printemps van Stravinsky, oorspronkelijk geschreven als balletmuziek. Een van de revolutionaire klassieke muziekstukken uit de 20ste eeuw. Ook dit stuk is geschreven voor een reusachtig orkest zoals De Philharmonie, waaronder 38 blaasinstrumenten. Zelf intrigeerde die zes contrabassen aan de rechterkant van het podium mij bijzonder. Overigens speelde het koor in dit stuk geen rol.

Na de pauze kwam het laatste stuk, Nagasaki. Eigenlijk nog het meest toegankelijke muziekstuk van de drie, maar nog nooit eerder in een concertzaal ten gehore gebracht. Nagasaki is in de tijd van de Koude Oorlog geschreven. de teksten beschrijven de atoomexplosie en de ruïnes van de stad Nagasaki. Het is een lofzang op een nieuwe dageraad, een nieuw leven. Ondanks het beladen onderwerp een mooi en voor de luisteraar zeer toegankelijk stuk muziek, afwisselend explosief en verstild. Mooie koorzang ook.

Nadat het concert afgelopen was (rond 22:20 uur) hebben we nog met z'n allen iets gedronken in de foyer, Marlies kwam er even later ook bij. Echter moest ik vrij snel opbreken, want er wachtte nog een feestje in het Appel-theater. PR-dame (en lid van Groep 5) Eveline vierde daar haar verjaardag op grootse wijze.

Bus 22 bracht mij vrij snel naar de Duinweg, ik stapte pal voor het theater uit. Het was al kwart over elf maar het feest was nog in volle gang. Er werd gedanst, gepraat en wat je zoal op een feestje doet. Zoals cadeautjes geven, Arne had zelfs nog een compleet schilderij voor de jarige gemaakt. Leuk!

Bijna de hele Meeuwen- en Makrelenploeg van die middag was nu ook aanwezig. Zelf heb ik niet gedanst, het kwam er niet van, maar het had misschien wel goed geweest voor de spieren zoals Ellis opperde. Aan het eind van de avond, nou ja, zeg maar in het begin van de nacht, kon ik van Anja een lift krijgen omdat het onzeker was of er nog trams en bussen reden.

Het was al met al een welbestede dag!
 

Over de meeuwen en de makkerelen

Het zit er weer op, de jaarlijkse Meeuwen- en Makrelenloop. Een beruchte loop vanwege de dikwijls verschrikkelijke weersomstandigheden en het loodzware strand. Berucht, dus populair. Het is de bedoeling dat je achteraf, nadat je onderweg een paar keer dood bent gegaan, met een laconiek gezicht zegt dat 'het wel meeviel' tegen een ieder die het horen wil. Om vervolgens moe maar voldaan de plastic tas met foldermateriaal èn een forse makreel in ontvangst te nemen en vervolgens een half uur in de rij te staan voor snert en gebakken vis. Helemaal top.

Nu moet gezegd, dat we wel eens erger weer hebben gehad tijdens de M&M. Maar de mens is geneigd om negatieve ervaringen uit zijn systeem te bannen, want nu ik achter mijn pc zit en deze woorden inklop herinner ik mij opeens weer hoe ontiegelijk zwaar de heenweg was, vanaf de Norfolklijn tot aan Terheijde. Acht kilometer lang met een zeer stevige zuidwestenwind tegen, en deze feestvreugde werd nog versterkt door een stuk van pakweg drie kilometer door zeer zacht, mul zand, hier en daar zelfs stukken drijfzand, waar je voeten helemaal doorheen zakten, en ook nog eens veel hobbels en plassen die je moest omzeilen. Maar eenmaal voorbij het keerpunt, een bekertje drank en meteen weer terug. En vanaf dat moment ging het weer lekker, acht kilometer lang met de wind in de rug. Heel lekker zelfs, ik liep vergeleken met de laatste keren dat ik meedeed aan een loop zelfs goed. Op die terugweg heb ik ontspannen lopend toch nog een stuk of tien lopers ingehaald. We zijn weer een beetje bij de mensen!



Ilse, Anja en Eveline, drie van die sterke vrouwen van Groep 5!

En dan heb ik het vooral over de mensen van Groep 5. Allereerst Wim en Trudie Hartman die op het strand de lopers van deze groep aanmoedigden: achtereenvolgens zagen zij Patrick, Hans U., Ilse, Hans de P., Eveline, Anja, Yvette, Jos, Ellis, Fred, Ton en Dick aan zich voorbij trekken. En met deze opsomming is meteen de volgorde van binnenkomst gegeven. Als het niet klopt, protesteren mag!

Voor en na de loop kwam ik weer aardig wat bekenden tegen, maar dat geldt voor iedereen natuurlijk want het hardloopwereldje is weliswaar een stuk groter dan - zeg - twintig jaar geleden, je ziet toch steeds dezelfde gezichten.


Een wil ik wel in het bijzonder vermelden, Richard van der Klis met zijn nieuwe liefde. Richard liep trouwens heel goed - volgens mij 'zat' hij wel bij de eerste tien - maar had van tevoren aangegeven 'rustig aan' te doen omdat hij zondag een hele marathon gaat lopen.

Fartlek op 12-12-12

Een aantal pyramidebouwers van afgelopen maandag gaven ook woensdag acte de présence, alleen had de training een ander karakter. Het werd een lichte fartlek, een duurloop van in totaal (bruto dus) 90  minuten. Maar het was  wel een fartlek - de naam zegt het al natuurlijk - dus waren er wat langere tempo's ingebouwd. Vier maal ca. vier minuten in een flink tempo, daar kwam het op neer.

Ik heb geen last meer van verkoudheid en blessures, dus kon ik weer voluit meetrainen. Nou ja, voluit, het gaat nog niet zo heel goed met de tempo's, ik kom duidelijk tekort. De eerste vier minuten via het duinpad langs de Machiel Vrijenhoeklaan tot aan de ingang van Park Ockenburgh gingen eigenlijk best goed, maar even later, bij de tweede vier minuten, moest ik halverwege vaart minderen en toen raakte ik flink achterop. Gingen de anderen nu zo hard of ging ik zo langzaam? Laten we het maar op het laatste houden, alhoewel  de anderen zeker niet rustig gingen. Maar toch heb ik alle vier de tempo's mee kunnen lopen, zij het op eerbiedige afstand van de rest. Alles bij elkaar is er zo'n 90 minuten gelopen.

 

Geen smoesjes, maar feit is wel dat ik 's winters altijd k.t loop, de enige remedie daartegen is simpelweg: blijven trainen!

Nu de komende dagen wat rustig-aan doen want zaterdag is de Meeuwen-Makrelenloop. Ook weer zo'n loop waar ik totaal geen aanleg voor heb maar waaraan ik elk jaar deelneem. Zestien kilometer bikkelen over het strand... Winterse omstandigheden - de romantiek van zo'n loop - zullen uitblijven, er wordt zacht en wellicht regenachtig weer voorspeld. Voor de echte die-hards heeft de MM-loop daarmee aan romantiek ingeboet, maar ik vind het wel best zo... En na afloop waarschijnlijk snert en gebakken vis, maar in elk geval die gerookte makreel!


Iets heel anders; dinsdagmiddag heb ik met mijn collega's Marcel en Siebrand een afzakkertje genomen in het Top 2000 café bij het Instituut voor Beeld en Geluid. Dat was wel even gezellig alhoewel de èchte leuke momenten - met DJ's en gasten als Mart Smeets en Guido Wijers - nog moeten komen. Dan gaan we doodgewoon nòg een keer.

Pyramidebouwers gesignaleerd

Maandag. Vandaag was het debat in de Tweede Kamer over de hervormingen bij de publieke omroep. Min of meer beroepshalve heb ik deze gevolgd, via NOS 24 Politiek. Dat er het een en ander gaat veranderen is wel duidelijk. Toch laat het zich aanzien dat de extra bezuinigingen niet ten koste  gaan van de kwaliteit van de programmering. Dat is in ieder geval niet de intentie van staatssecretaris Sander Dekker. De kleine levensbeschouwelijke omroepen raken weliswaar hun zendtijd kwijt, maar hun 'visie en geluid' zal via de programma's bij de bestaande (grotere) omroepen worden ondergebracht. Ook gaf Dekker aan dat het schrappen van het Mediafonds niet inhoudt dat er geen goede documentaires meer worden gemaakt. We gaan het zien...

Maandagavond is er getraind. De groep, als altijd onder de bezielende leiding van Wim, bestond ditmaal uit Eveline, Ellen, Ilse, Ellis, Dick, Hans en Hans, Jos en Michel.



Deze avond stond een duurloopje inclusief wat pyramidetjes (drie à vier) op het programma. Wij liepen via Laan van Poot - Nieboerweg langs de Waterleiding en maakten anderhalve keer een ronde om de Bosjes van Poot, daarna 'pakten' we een stukje richting Norfolklijn en daar linksaf via Duindorp (en langs de duinen) terug naar de Nieboerweg.

De pyramides waren als volgt opgebouwd: 0,5-1-1,5-1-0,5 minuut, steeds met 30 seconden rust(iger) tussen de tempo's en ca. 5 minuten tussen de series. Wim adviseerde mij om bij de tempo's niet te hard te gaan, dus wat meer achteraan te lopen. Dat advies heb ik ter harte genomen, ik wil nog weleens overmoedig zijn en dan kom ik mijzelf binnen de kortste keren tegen. Maar na die zware cross van gisteren had ik toch niet zo'n zin om 'te gaan'. Dus heb ik drie van die vier pyramides volgemaakt, daarna ben ik met Jos teruggelopen naar de Laan van Poot. De anderen plakten er nog een pyramide aan vast.

Met het (in)lopen naar en van de club meegerekend, is er deze avond zo'n 95 minuten gelopen. Mooi zat.

Afzien bij Duinrell Cross

Vanmiddag heeft Ellen O. mij keurig vanaf Duinrell thuisgebracht met de auto. Zij bood mij een lift aan. Die ochtend was ik op eigen gelegenheid, met het openbaar vervoer (tram en bus), naar Wassenaar gegaan. Allebei hebben wij deelgenomen aan de Hardloopwinkel 1 van de 4 Duinrell Cross, zoals elk jaar georganiseerd door AV Sparta. Er waren meer clubgenoten die deelnamen aan dit letterlijk en figuurlijk Spartaanse evenement. Zoals onze voorzitter en cross-fan Ruud Fabrie en Ronald de B., René Kropman en van 'onze' groep Hans U., die de eer van Groep 5 nog een beetje wist te redden ;-)...

De Duinrellcross is een van de zwaarste - misschien wel de allerzwaarste - crossen van de regio en maakt deel uit van het 1 van de 4 Cross Circuit. Niet dat ik daaraan meedoe, want aangezien er nog geen slakkencategorie is toegevoegd, is er voor mij geen eer aan te behalen. Maar aan die cross heb ik wel meegedaan. Niet dat ik een goede crosser ben (integendeel, twee keer heuvel-op en ik ben kapot, zelfs middelmatige tijden haal ik niet meer), maar je kunt het altijd nog als een goede training beschouwen: Het is een loodzwaar parcours dus prima geschikt om 'ausdauer' te kweken. En dat is weer gunstig voor de Meeuwen en Makrelenloop volgende week. Ja, de geest is nog van een jonge hond alleen luistert het lichaam niet meer naar de geest... Wat had ik het moeilijk, maar ach, in de loop der tijd ga je dat juist als 'lekker' ervaren.

Foto Jeroen Tibbe

Toen het startschot ging (om 12:15 uur) stond ik helemaal achteraan.
Meteen na de start was er die enorme heuvel naar boven, en daarmee was meteen het eerste oponthoud, zeker voor de mindere goden die achterin liepen. Bij die eerste lange steile klim was het een enorm gedrang: menigeen begon al meteen te wandelen, van passeren kon geen sprake zijn. Als ik al de conditie en de fut had gehad om in te halen, zou dat door de opstopping niet mogelijk zijn geweest. Maar die fut had ik niet dus de eerste ronde ging op mijn dooie akkertje en zelfs dat was al zwaar genoeg.

Halverwege de tweede ronde zoefden 'de snelle jongens' mij en andere 'tijdgenoten' voorbij alsof de duivel hen op de hielen zat. Zij roken de finish al, zo'n 800 meter verderop, zelf moest ik nog een rondje. Dat viel mijzelf nog mee omdat ik 'nog twee rondjes' in gedachten had.

Van onze groep deden trouwens alleen Hans U. en ikzelf mee, maar Wim stond wel te kijken aan de kant.

Toen ik na ruim 56 minuten over de finish kwam, in de achterhoede (toch een minuutje sneller dan vorig jaar maar toen was de afstand volgens mij iets langer, ik was toen ook meer in vorm) kwam Hans mij tegemoet. Hij had er 46 minuten over gedaan, mooie tijd. Ellen had trouwens 43 minuten gelopen maar was daar toch niet helemaal blij mee: ze had sneller gewild maar dat zat er vandaag niet in. Toch derde dame of daaromtrent.

Over de rest van de uitslagen kan worden gecorrespondeerd, maar die waren bij het schrijven van deze blogpost nog niet online...

Winterse zaterdag met Alexine Tinne

Het was een mooie winterdag, maar als ik op Facebook naar alle plaatjes kijk van hardloopvrienden die vandaag aan het trainen waren, is het duidelijk dat alleen de kuststrook, in ieder geval Den Haag, zo goed als sneeuw-vrij is gebleven. Gelukkig had ik de foto's van vrijdag nog, van een aanmerkelijk witter Hilversum.

Aan het eind van de ochtend (rond elf uur) trok ik loopschoenen, twee t-shirts over elkaar en een fleece-jack aan en ging op weg voor een duurloopje. Het was prachtig weer, strakblauwe lucht, veel zon. En dat voor december. Drie kwartiertjes, dacht ik zo, maar het werd toch nog een uur. Lekker de duinen in richting Kijkduin en via Meer en Bosch weer terug, met de laatste tien minuten in een wat sneller tempo. Het ging wel weer wat beter dan donderdag.

Of ik morgen in Duinrell ga lopen, is nog de vraag. Het hangt van de weersomstandigheden af. Als het gaat ijzelen of als de (bos)grond keihard-bevroren is lijkt mij dat vragen om moeilijkheden. Ik heb er geen zin in om wéér een hele tijd met een verstuikte voet te lopen of iets dergelijks want er valt nog zoveel te lopen de komende tijd! Maar ik ga sowieso kijken.

Alexine Tinne

's Middags ging ik naar de stad, op de Denneweg een beetje geshopt en naar restaurantjes gekeken (om ons te oriënteren, binnenkort moeten wij een etentje regelen), daarna doorgelopen naar het Haags Historisch Museum. Ik was toch in de buurt en wilde een expositie zien die tot en met 17 februari te bezichtigen is.

Het is een expositie waarin het leven van een avontuurlijke Haagse dame in beeld is gebracht. Haar naam was Alexine Tinne. Zij leefde van 1835 tot 1869 en groeide op in de upper class, haar moeder was hofdame van koningin Sophie. Zij was een van de eerste professionele fotografen van Nederland en bovenal een avontuurlijk reizigster, zij trok naar volledig onbekende en onontgonnen gebieden. Haar reislust voerde haar naar Egypte en Sudan, de bovenloop van de Nijl en de Sahara.

Alexine was een onbevreesde jonge vrouw die zich ten volle bewust was van de risico's van het reizen. Zo schreef ze ooit dat de kans om vermoord te worden reeël was, maar dat ze daar niet zo mee kon zitten: in dat geval had zij in ieder geval intens geleefd en veel gezien. En inderdaad werd het reizen haar fataal. Op 33-jarige leeftijd werd ze in de Sahara door Toearegs om het leven gebracht.



Alexandrine (Alexine) Tinne op 30-jarige leeftijd

De tentoonstelling Alexine Tinne - Afrikaanse avonturen van een Haagse dame - geeft een zo compleet mogelijk beeld van deze bijzondere vrouw. Er wordt zowel aandacht voor haar Afrikaanse reizen als haar tijd in Den Haag besteed. Kledingstukken en portretten geven een beeld van de Haagse 'High Society', het milieu waarin ze opgroeide. Foto's die Alexine en anderen maakten geven een unieke indruk van haar spannende reizen, terwijl haar brieven een heel persoonlijke kijk op haar leven geven.

In het museumwinkeltje op de benedenverdieping is onder meer het boek Reis naar het noodlot verkrijgbaar. Een toepasselijke titel voor een boek over het Afrikaanse avontuur van Alexine Tinne.

Het is een biografie van de auteur Robert Joost Willink, rijkelijk geïllustreerd met grotendeels onbekende foto's waarvan ruim de helft door Alexine zelf is gemaakt. Zoals de foto hiernaast, van haar trouwe Arabische dienstbode Abassa.

Het was nog geen vijf uur toen ik weer buiten stond. Het begon al een beetje te schemeren, de stadslichten waren al aan. De Hofvijver lag er mooi en Haags bij als altijd. Op de schilderijen die in het Haags Historisch Museum hangen zie je veel afbeeldingen van diezelfde Hofvijver, sommige daarvan zijn in de 17de eeuw geschilderd. Wat daaruit blijkt is dat De Hofvijver een van de weinige locaties is die al eeuwen bijna niet zijn veranderd.