Afzien bij Duinrell Cross

Vanmiddag heeft Ellen O. mij keurig vanaf Duinrell thuisgebracht met de auto. Zij bood mij een lift aan. Die ochtend was ik op eigen gelegenheid, met het openbaar vervoer (tram en bus), naar Wassenaar gegaan. Allebei hebben wij deelgenomen aan de Hardloopwinkel 1 van de 4 Duinrell Cross, zoals elk jaar georganiseerd door AV Sparta. Er waren meer clubgenoten die deelnamen aan dit letterlijk en figuurlijk Spartaanse evenement. Zoals onze voorzitter en cross-fan Ruud Fabrie en Ronald de B., René Kropman en van 'onze' groep Hans U., die de eer van Groep 5 nog een beetje wist te redden ;-)...

De Duinrellcross is een van de zwaarste - misschien wel de allerzwaarste - crossen van de regio en maakt deel uit van het 1 van de 4 Cross Circuit. Niet dat ik daaraan meedoe, want aangezien er nog geen slakkencategorie is toegevoegd, is er voor mij geen eer aan te behalen. Maar aan die cross heb ik wel meegedaan. Niet dat ik een goede crosser ben (integendeel, twee keer heuvel-op en ik ben kapot, zelfs middelmatige tijden haal ik niet meer), maar je kunt het altijd nog als een goede training beschouwen: Het is een loodzwaar parcours dus prima geschikt om 'ausdauer' te kweken. En dat is weer gunstig voor de Meeuwen en Makrelenloop volgende week. Ja, de geest is nog van een jonge hond alleen luistert het lichaam niet meer naar de geest... Wat had ik het moeilijk, maar ach, in de loop der tijd ga je dat juist als 'lekker' ervaren.

Foto Jeroen Tibbe

Toen het startschot ging (om 12:15 uur) stond ik helemaal achteraan.
Meteen na de start was er die enorme heuvel naar boven, en daarmee was meteen het eerste oponthoud, zeker voor de mindere goden die achterin liepen. Bij die eerste lange steile klim was het een enorm gedrang: menigeen begon al meteen te wandelen, van passeren kon geen sprake zijn. Als ik al de conditie en de fut had gehad om in te halen, zou dat door de opstopping niet mogelijk zijn geweest. Maar die fut had ik niet dus de eerste ronde ging op mijn dooie akkertje en zelfs dat was al zwaar genoeg.

Halverwege de tweede ronde zoefden 'de snelle jongens' mij en andere 'tijdgenoten' voorbij alsof de duivel hen op de hielen zat. Zij roken de finish al, zo'n 800 meter verderop, zelf moest ik nog een rondje. Dat viel mijzelf nog mee omdat ik 'nog twee rondjes' in gedachten had.

Van onze groep deden trouwens alleen Hans U. en ikzelf mee, maar Wim stond wel te kijken aan de kant.

Toen ik na ruim 56 minuten over de finish kwam, in de achterhoede (toch een minuutje sneller dan vorig jaar maar toen was de afstand volgens mij iets langer, ik was toen ook meer in vorm) kwam Hans mij tegemoet. Hij had er 46 minuten over gedaan, mooie tijd. Ellen had trouwens 43 minuten gelopen maar was daar toch niet helemaal blij mee: ze had sneller gewild maar dat zat er vandaag niet in. Toch derde dame of daaromtrent.

Over de rest van de uitslagen kan worden gecorrespondeerd, maar die waren bij het schrijven van deze blogpost nog niet online...