Wanneer was ik voor de laatste keer in De Efteling? Vandaag kan ik zeggen: "dat was gisteren".
Daarvoor was ik er ook een paar keer, maar geen idee wanneer dat was en met wie. Niet de laatste twaalf jaar in elk geval, want ik ben geen verslag tegengekomen op mijn blog. In mijn kindertijd was ik er ongetwijfeld wel met mijn ouders en - wellicht - grootouders, en in 1968 met toenmalige vriendin Christel (foto links). En ook later, met mijn dochter Daphne toen zij nog klein was. Daarnaast een foto anno 2016, hèt bewijs dat sommige dingen, ondanks de vele uitbreidingen, in de loop der jaren (bijna een halve eeuw inmiddels) onveranderd zijn gebleven.
Gisteren was een familie-uitje naar De Efteling. Sterker nog: het is hèt ultieme familie-uitje, want wie vindt er in dat legendarische sprookjes- annex evenementenpark nou niets van zijn of haar gading? Daar hoeven we niet moeilijk-intellectueel over te doen.
Met twee auto's gingen we richting Kaatsheuvel, een vanuit Den Haag, een vanuit Rotterdam van waaaruit we met z'n allen zuidwaarts vertrokken. Vooral veranderd in de loop van jaren is de weg er naar toe. Vroeger ging het in één lijn vanuit Den Haag naar Rotterdam, een rechte weg van 24 kilometer lang, tegenwoordig vormt het wegennet een aaneenschakeling van klaverbladen en rotondes.
Maar uiteindelijk kwamen we op de plaats van bestemming. Wij begonnen met het sprookjesbos, vooral leuk voor peuters en nostalgische ouderen (zelfkennis is de bron der wijsheid). En eigenlijk moet ik nu ophouden met schrijven en alleen foto's plaatsen. Bij deze dan.
Oh ja, nog één ding: een van de uitbreidingen is 'De Baron', een huiveringwekkende replica van een mijn, met een angstaanjagend soort van achtbaan waarbij je een keer stopt en vervolgens loodrecht naar beneden stort - weliswaar goed bevestigd in een wagentje - waarna je nog een paar keer in een razend tempo ondersteboven hangend naar het beginpunt snelt.
Laat ik eerlijk zijn: ik heb er niks mee, ook niet met andere achtbanen. Noem mij gerust een watje of een scheitlijster, geen bezwaar. Wel weet ik dat duizenden mensen het geweldig vinden. In ieder geval bleven van de zeven personen twee - drie, wanneer je onze kleine dreumes, kleindochter Chloë meerekent - met de benen op de grond wachten tot de anderen de dodenrit hadden overleefd en wij verder konden met onze tocht.
Nee, geef mij dan maar het sprookjesbos ;-)...
Iets later ging het gezelschap in een aanmerkelijk minder vervaarlijke 'Waterbaan-boot', waarmee je eveneens via een soort 'achtbaan light' eindigt in een meertje, in een wolk van waterdruppels, waarna de boot via een railsysteem onder water rustig doorvaart naar de aanmeerplaats.
En dan was er natuurlijk 'Dreamflight' waarbij je in een karretje - à la Disneyworld Parijs - de wondere wereldreis van Yogi en Jet meebeleeft.
Het Lavenpark tenslotte zag er wat verlaten bij: de Lavenbakkers waren druk aan de slag, en ook was de schoolklas met de strenge Laven-leraar achter zijn lessenaar en slaperige Laven-leerlingen nog operationeel. Maar wat mij betreft mogen er nog wat inwoners bij komen...
Toen we het park verlieten, was er juist een spectaculaire water- en lichtshow aan de gang op het water met de kikkerkoning en zijn vrienden. Kitscherig? Misschien, maar ook wel indrukwekkend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten