Er is hoegenaamd niets, althans héél weinig, veranderd aan de Duindigt-cross. In ieder geval niets substantieels aan het parcours waarover de laatste keer - en dat was nota bene in 1997, dus 20 jaar geleden! - gelopen werd. Maar ook al het andere was er nog: de locatie, het gebouw waar je kon (na)inschrijven, de tribunes en bovenal de renbaan.
Vanmorgen vroeg ging ik de deur uit op weg er naar toe. Het was ijzig koud, maar toch niet echt onprettig. Gewoon het type weer dat bij januari hoort. De glazen wanden van de abri bij de tramhalte waren helemaal beslagen en bedekt met ijsbloemen.
Op het station meteen met Jan Groeneveld, die had aangegeven mee te willen gaan, zij het niet als loper, maar als toeschouwer/supporter - naar het busplatform gegaan waar enkele minuten later bus 43 richting Wassenaar vertrok.
De OV-reiswijzer had dit aangegeven maar in de praktijk bleek dit een vrij ongelukkige verbinding: we moesten bij halte Wittenburgerweg uitstappen, waarna we er - na tot twee keer toe tevergeefs naar een weg te hebben gezocht die naar de ingang van Renbaan Duindigt leidde - minstens drie kwartier over hebben gedaan om op de plaats van bestemming te komen.
We zijn er uiteindelijk gekomen, deels lopend door hobbelige bermen en over de rijksweg vanwege het ontbreken van een voetpad of trottoir. Pas toen het Louwman Museum in zicht kwam, wist ik dat we warm zaten. Wat nooit kwaad kon met die kou.
Overigens kreeg de zon steeds meer kracht en die bleef het grootste deel van de dag uitbundig schijnen. Toen - na de gebruikelijke voorbereidingen - de lopers van start gingen, hadden zij in elk geval plezier van zijn warmte.
Zelf deed ik mee aan de lange cross (9,2 kilometer). Mijn insteek was om gewoon weer eens mee te doen en mij niet over de kop te lopen. Wat toch geen enkele zin gehad zou hebben, want de laatste weken loop ik vrij zwaar, nogal moeizaam. Misschien weer aangekomen? Zou zomaar kunnen, sinds eind november heb ik de weegschaal onberoerd gelaten. Bij thuiskomst toch maar eens kijken. Ondertussen was 'heel blijven' het motto.
Het parcours viel niet mee. Dat kwam niet door sterke stijgingen of dalingen, want het parcours is voor het overgrote deel vlak. Het kwam vooral door de ondergrond die keihard bevroren was. Vooral op sommige gedeelten in het bos werden de lopers geconfronteerd met bulten, gaten en kuilen waar het goed uitkijken was om niet op je plaat te gaan. Sterker nog: daar heb ik tot driemaal toe rustig gewandeld tot het punt waar je zonder veel risico's je weg kon vervolgen.
 |
| Bij gebrek aan actuelere foto's hierbij nogmaals de 'terugblik'.... |
Na afloop bood Berry aan om met hem en nog een paar anderen mee te rijden. Dat was een aanbod dat ik niet kon afslaan. Eigenlijk wilde ik eerst douchen, maar dat kon bij het clubgebouw van de organiserende vereniging The Hague Road Runners en dat zou teveel tijd kosten. Dus maar zo goed en zo kwaad als dat ging op het toilet beholpen.
In de Pandid-bus reden Berry, Marije Meeuwes, Jan P. en ik terug naar Den Haag. Wel nog even gewacht op Jan G. maar hij reed waarschijnlijk met iemand anders mee terug. Onderweg maakten we een stop bij het Van der Valk hotel Den Haag/Wassenaar. Ondanks onze sportoutfit bleken we welkom in deze vrij luxueuze omgeving, waar keurige oudere echtparen aan het lunchen waren en enkele Vanessa-lookalike types rondliepen.
Het bleef niet bij koffie, de appeltaart met slagroom was voor niemand van ons gezelschap te versmaden. Nou ja, laten we maar zeggen dat we het hebben verdiend....
Tenslotte: thuisgekomen, weegschaal, ja hoor: tachtig kilo schoon aan de haak. Dat wordt weer een tijdje strak en gedisciplineerd leven op eetgebied...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten