DDDH was een geslaagde estafetteloop!

Wat heeft iedereen zijn of haar benen uit de onderrug gelopen gisteren, niet te geloven. De gemiddelde tijd waarbinnen de teams de 7,5 km estafetteloop hebben afgelegd lag - soms dik - onder het half uur, wat betekent dat er gemiddeld 15 km per uur is gelopen. Wanneer je bedenkt dat het lang niet allemaal toppers waren die meededen - integendeel zelfs - is dat best (heel) snel.
Maar zelfs van de teams die als laatsten binnenkwamen kun je niet zeggen dat ze er hun gemak van hebben genomen, bepaald niet zelfs!

Ook opvallend was dat degenen die ik na afloop sprak geen idee had in welke tijd zij hun afstand hadden afgelegd. Met zo'n estafette ben je zó gefocusd op de loper van wie je het stokje moet overnemen waarna je zo hard mogelijk begint te lopen, dat er geen tijd is met gedoe met sporthorloges.

Wel was iedereen heel enthousiast over het evenement, voor velen was dit iets heel nieuws. Je loopt ook totaal anders, d.w.z. nog harder dan bij andere wedstrijden of bv. tijdens een coopertest, domweg omdat de afstanden relatief klein zijn. Je kunt - en moet zelfs wellicht, met het oog op het teamresultaat - wat meer risico nemen.

Start DDDH estafette op het havenhoofd van Scheveningen (foto Jeroen Tibbe)

Hoe dan ook, zo verging het mij wel, en ik kan uiteraard alleen voor mijzelf spreken. Die ochtend werden alle deelnemers geacht zich rond kwart over tien 's ochtends te verzamelen. De diverse teams meldden zich bij hun teamcaptains die de startnummers hadden opgehaald. In ons geval was dat teamcaptain a.i. Hans U., die naderhand ook de startnummers met de spelden had opgehaald. Het was erg druk in het clubhuis wat niet zo gek is natuurlijk: 29 teams van 10 personen elk en hun aanhang waren er tegelijkertijd en buiten kon je op dat moment maar beter niet zijn. Dat merkten Ellis en ik aan den lijve. Wij zouden allebei de derde afstand, de 1200 meter lopen. Wij gingen op weg naar de locatie waar wij later het stokje zouden overgeven aan onze teamgenoten (het 1000 m. startpunt derhalve) om daar onze fiets te stallen. Wel zo makkelijk, als onze 'job done' was konden we meteen door naar de Laan van Poot. Wat de buienradar die ochtend had voorspeld kwam uit: het begon te regenen en niet zo'n klein beetje ook, dus zochten we beschutting onder een abri bij tramhalte lijn 12. Een aantal parcourswachters waaronder Michiel Oosschot en Michiel Morel voegden zich bij ons.

De lopers van de snelste teams bij de wissel van de 1400 naar de 1200 meter

Gelukkig werd de regen minder en wij liepen door naar ons startgebied aan de Kranenburgweg, vlak bij de Norfolklijn. Daar hadden ook de andere 1200 m. lopers zich verzameld. Het was nog geen half twaalf, het tijdstip waarop de eerste lopers vanaf het havenhoofd van start zouden gaan voor de eerste afstand (1500 meter). Om de tijd te doden liepen we een beetje in, maakten af en toe een kort tussensprintje of gingen schuilen onder een huizenblok, want helemaal droog hielden we het niet. Maar toen was het toch zover. Om acht over half twaalf kwam de 1400 m loper van de snelste groep om het stokje door te geven, spoedig gevolgd door de andere lopers op die afstand. Ellis was al vrij snel weg omdat haar voorganger Ronald de Bruijn was, een vrij 'snelle jongen' van een andere trainingsgroep die als gast bij 'de Hartvrouwen' liep. Zelf moest ik nog een minuutje wachten op Jos, waarna ik eveneens zo hard als mogelijk was van start ging. Dat het hard ging bleek wel omdat ik een jongen van een van de Sjaak-teams die zo'n twintig meter voor mij liep direct inhaalde en 'er overheen ging' al wist ik van tevoren dat ik dat niet zou houden. Dat klopte, even later passeerde hij mij weer en mij restte niet veel anders dan het verschil niet te groot te laten worden. Wel kwam op het laatst de zilvergemaande Anno langszij, hij had helemaal hard gelopen want aanvankelijk was het verschil tussen hem en mij een kleine 150 meter, zo vertelde hij nadien. De laatste meters had ik het wel moeilijk: nadat ik het stokje aan Ton van der Pol had overgegeven moest ik even uithijgen en bijkomen, maar was ook snel hersteld.

In fraaie stijl snelt Dick naar de finish

 

Terug op de baan, bleek de laatste loper van onze groep (Dick) al te zijn gefinishd. Hij liep als laatste loper van de Hartmannen 5 de 100 meter.

Wissel op de baan: Ilse neemt het stokje over van Hans

 

Het verschil tussen de Hartmannen 5 (de 'fun' groep) en de Hartvrouwen 5 (de 'top'groep) bleek uiteindelijk exact twee minuten in het voordeel van de Hartvrouwen, wat mijzelf uiteindelijk niet tegenviel. De Hartvrouwen 5 kwamen in het eindklassement tot een tiende plaats, de mannen op een zeventiende plaats. De een zal het een mooi resultaat vinden, de ander had wellicht een hogere klassering verwacht, het bewijst in elk geval hoe fanatiek en gedreven al die wegatleten van Haag Atletiek dit jubileumjaar aan het trainen zijn. Dat heeft kennelijk zijn vruchten afgeworpen.

De snelste teams worden gehuldigd

Daarna gedouchd en omgekleed, in het clubhuis wat gedronken en gegeten. Het was een gezellig drukke boel, er is heel wat nagepraat over dit leuke evenement. Op het veldje op de middenbaan werden, na een praatje van hoofdsponsor Dunea, de drie winnende teams door voorzitter Ruud Fabrie gehuldigd.

Aan het begin van de avond was de BBQ van de club. Dat was heel gezellig, ondanks het weer. Het was weliswaar - aanvankelijk - droger dan overdag maar warm was anders, heel anders zelfs. dat mocht de pret bepaald niet drukken en het eten was erg lekker. Complimentje voor de kok(s) en al degenen die zowel de BBQ als het evenement tot een geslaagd festijn hebben gemaakt!