Het werd een gevarieerde vrijdag voor de cultuurbarbaar. Eerst 's ochtends wat tweehonderdjes gedraaid met het steeds groter wordende groepje van Maarten. Ditmaal waren er twee - potentieel sterke - gastloopsters bij: Saskia en Miriam. Voor de ouderen onder ons: laatstgenoemde is de dochter van de in de jaren tachtig vermaarde steeple-loper Steef Kijne en nichtje van zijn broer, Johan Kijne die destijds menig regionale en zelfs landelijke wegwedstrijd won.
Maar Miriam kan er ook wat van, en dat geldt ook voor Saskia die ondanks nauwelijks trainen meteen al tweehonderdjes van tussen de 40 en 45 seconden draaide. En dan die andere dames en heren van Groep 5, die gaan ook rap, vooral Ilse en Ellis. Die komen dik onder de 40 seconden, maar dat was ingewijden al bekend. Bij dit gezelschap schaam ik mij niet om als hekkensluiter te fungeren, al ga ik zelfs met mijn tweehonderdjes van 50 tot 54 seconden eigenlijk te snel. Maar ik vind het leuk om te doen.
Later in de middag ging ik - na een uurtje in de achtertuin in de zon te hebben gelegen met een goed boek - naar Amsterdam. 's Avonds was er een concert van King Crimson in het Concertgebouw, waarvoor ik al begin december 2017 online een ticket had gekocht.
Dat concert zou om 20.00 uur beginnen maar ik was vroeger in Mokum (zo rond drie uur 's middags), dus ging ik wat kuieren door de stad, onder andere over de Zeedijk. Onderweg bedacht ik mij dat ik wel een bezoekje zou kunnen brengen aan oud-collega Siebrand, die sinds een jaar of twee coffeeshop 'Black Gold' - nee, niet zo een, een echte waar goede koffie wordt geschonken - runt aan de Korte Nieuwstraat. Hij verkoopt niet alleen koffie, maar ook onder meer chocola, vinyl platen, vooral met een 'vintage' uitstraling (vooral soul, jazz en hip hop).
Siebrands vriendin Ursula - uit Australië, erg aardige vrouw - maakte van ons een plaatje achter de bar.
Daarna met de benenwagen naar het concertgebouw. Wederom wat gedwaald door de bijzondere stad die Amsterdam altijd blijft en waar de vrije geest van de jaren zeventig nog steeds voelbaar is. Na een uurtje kwam ik bij het Museumplein.
Nog was het vroeg, het liep tegen zessen dus besloot ik bij een of ander 'tentje' in de buurt een lichte avondmaaltijd te scoren. Dat is gelukt, na enig zoeken kwam ik bij onderstaande uitspanning terecht. Het buitenterras zat stampensvol - niet zo gek, het was prachtig zonnig weer - dus heb ik binnen een plaatsje gezocht. Eerst een glas witte wijn en vervolgens een tonijn(maaltijd)salade besteld.
Vriendelijk personeel en de tonijnsalade was geweldig, je kreeg er ook een garnituur van vers brood en olijven met aöli bij. Prima prijs-kwaliteitsverhouding.
Voor het gebouw van het concertgebouw had zich al rond half zeven een aanzienlijke groep mensen verzameld. Zo op het oog meest 50 plussers, waarvan een aantal in King Crimson t-shirts gehuld, maar er liepen ook jongeren tussen, meest 'stelletjes'.
Na binnenkomst in de grote zaal - het was nog steeds vroeg, kwart over zeven - werd het publiek tot aan de start van het concert vergast met muziek dat deed denken aan het gebeier van carillons. Het leek wel een soort ode aan de klokkenluiders in onze samenleving, maar dat is uiteraard een strikt persoonlijk fantasietje.
Om een paar minuten over acht - iets te laat, wat niets is voor de uiterst streng-gedisciplineerde leider Robert Fripp - betraden de acht heren van King Crimson het podium via de zijkant van de zaal. Zoals altijd gekleed in driedelig zwart pak, als de leden van een klassiek orkest.
Er werd meteen zowel subtiel als stevig ingezet met 'Larks' Tongues in Aspic I'. Dat ging over in deel II en Moonchild. Bijzonder was dat voor het derde nummer is gekozen voor de uitvoering van dè ultieme klassieker van King Crimson, 'In the Court of The Crimson King'. Altijd mooi natuurlijk.
Het stevige werk domineerde naar mijn gevoel deze avond, de band speelde het dak er af. Zoals we wel van KC gewend zijn. Voor mij waren Epitath, Indiscipline, Easy Money en uiteraard - als toegift gespeeld - het fraaie 'Starless' de hoogtepunten van het concert.
Geen enkel puntje kritiek? Nee, of het zou moeten zijn dat ik het geluid vooral in de wat heftiger nummers wat scherper en 'massaler' vond klinken dan twee jaar terug in Vredenburgh. Daardoor leek de zang een enkele keer wat te 'verdrinken', maar echt storend was dit nu ook weer niet.
Er mochten geen filmpjes of geluidsopnamen worden gemaakt tijdens het concert, wel mocht men vooraf de opstelling - met die interessante drie drumkits op een rij - en na afloop, wanneer er niet meer werd gemusiceerd - mochten foto's worden gemaakt van de band. Waarbij de leden onderling, met name Tony Levine en Robert Fripp, ook foto's van het publiek en elkaar maakten.
Anderhalf uur muziek voor de pauze - die voor alle duidelijkheid werd omschreven als beginnend aan het eind van de eerste set en eindigend bij het begin van de tweede set - en langer dan een uur muziek na de pauze: het publiek kreeg waar voor zijn geld. King Crimson was weer helemaal top!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten