Snijdende kou voor en na de Meeuwen- en Makrelenloop

Tot voor enkele jaren terug had ik het genoegen deel uit te maken van een groep  (loop)vrienden die - een paar jaar achter elkaar - te gast waren bij Rutger Kramer, voorafgaand aan de Meeuwen- en Makrelenloop. Hij bewoonde een appartement op een paar honderd meter afstand van de toenmalige startplek op de Hellingweg. De boomlange Rutger was niet alleen een ontzettend aardig, superhartelijk en gastvrij mens, hij kon ook heerlijke taarten bakken, was heel intelligent, een onderhoudende prater en een voortreffelijk loper die een aantal keren als snelste Meeuwen- en Makrelenloper over de meet kwam.

Sinds enkele jaren woonde hij in Pijnacker met zijn gezinnetje, totdat afgelopen maandag een noodlottig eenzijdig verkeersongeluk een einde aan zijn leven maakte. Dat nieuws kwam bij menigeen hard aan, zeker bij degenen die hem min of meer goed kenden.

Kort voor de start van de Meeuwen- en Makrelenloop 2018 werd dit ook even gememoreerd.

Editie 2018

Het is altijd een stille wens van menigeen dat de Meeuwen- en Makrelenloop het beste onder de meest barre omstandigheden moet wordt gelopen. Dus met storm, hagel en sneeuw en veel wind. Uitgesproken winters dus.

In de praktijk vallen die omstandigheden echter best mee tegen, wat betekent dat het uitgesproken  aangenaam weer kan zijn. Zoals in 2015.

Er waren ook jaren met een M&M Loop volgens de ongeschreven boekjes. Met veel sneeuw, ook op het strand. Zoals in 2009, 2010 en 2013.

Vandaag was het weer goed, met een zonnetje. Maar het was ook flink koud en met redelijk wat wind. Maar nooit - en nu spreek ik uitsluitend voor mijzelf - heb ik een M&M loop meegemaakt die zó zwaar was dat ik onderweg een paar keer moest wandelen. Niet lang achter elkaar, maar toch. Dat was vanaf het zes kilometer punt waar het zand tot het keerpunt superzacht was en waarin een paar gemene 'pukkeltjes' zaten, en in de laatste kilometer, de klim naar de opgang.

Onderweg was het flink bikkelen. Lang liep ik achter twee lopers aan - een dame en een niet eens zo'n jonge man - die kennelijk geen enkele moeite hadden met het parcours, ze liepen ontspannen en praatten voortdurend honderduit over van alles en nog wat alsof ze thuis op de sofa zaten te kletsen. Best wel irritant als je zelf bezig bent met overleven... :-)

Uiteindelijk kwam ik in 1:51'03 over de meet wat toch iets anders is dan de 1:32'00 die ik nog in 2016 liep. Moet er wel bij vermelden dat dit de eerste langere afstand is dit jaar, waarin ik ook geen halve marathons - laat staan hele - heb gelopen. En weer een paar jaartjes ouder, kortom: ik mag niet klagen.

Voor zover ik heb vernomen hebben mijn clubgenoten het ook zwaar gehad maar niettemin hebben de meesten - onder wie mijn groeps- en leeftijdgenoten Peter en Jan - heel goed gelopen.

Dat gold ook voor Hans U., die ook wel eens sneller heeft gelopen maar tevreden was met zijn tijd van 1:45'00. Met hem heb ik na afloop nog wat nagepraat en genoten van de gebakken vis en de erwtensoep - was een beetje roze van kleur, er zaten misschien ook linzen in - . Léon maakte van ons en Jan Spaans die even kwam buurten, een foto met de kerstboom als achtergrond. Die zien we t.z.t. nog wel in een of ander online album...

One for my baby, and one for the painting... Mooie Makrelen!

Na de loop, op de terugweg - ik was met de benenwagen en het openbaar vervoer - sneed een ijzige, siberisch aandoende wind onbarmhartig door alle lagen kleding heen die ik aanhad, en koppijn van de kou. Bar en boos was het! Uiteindelijk heb ik met een forse omweg - zeker anderhalve kilometer wandelen naar een bus richting centrum, en vervolgens via de tramtunnel met de randstadrail naar de Vruchtenbuurt - mijn warme huis en centrale verwarming bereikt.

De avondmaaltijd was sober maar gezond. U raadt het misschien al: wittebrood met makreel!