Marathonnetje zoet, geeft ditmaal geen witte hoed. Integendeel, april zal zich vandaag, tijdens de grootste marathon van ons land, van zijn warmste kant laten zien.
Voor toeschouwers zoals ik zal dat veel minder problematisch zijn dan voor de helden die wel weer voor de monsterafstand van 42 kilometer en 195 meter gaan. Alhoewel dat voor een echte ultraloper niet meer dan een trainingsloopje is. Alles is relatief.
Hoe dan ook: alle deelnemers VEEL SUCCES!! Dat geldt zeker voor mijn groepsgenoten Sandra, Sanny, Sonja, Ana en Ilja. Het hemd is immers altijd nader dan de rok...
Zelf heb ik mij rustig gehouden de laatste dagen, dat wil zeggen niet veel meer gedaan dan anders: driemaal krachthonk, op woensdag en vrijdag. Op woensdagavond ook nog eventjes, het krachthonk zat toen vol jonge atleten die met veel enthousiasme en allesbehalve geruisloos setjes van 95, 100 en zelfs 120 kilo naar boven (bank)drukten.
Hardlopen ging moeizaam de afgelopen week. Na de vijf kilometer timetrial bij de Hague Road Runners, zat er niet veel fut meer in lijf en vooral benen, moest duidelijk herstellen. Woensdag wel een stukje voor mezelf gelopen maar dat mocht geen naam hebben (amper drie kwartier zonder tempowerk), donderdag twintig minuutjes en gisteren - zaterdag - ruim een uur. Veel pit zat er echter niet in. Wel gek, omdat het vorige week juist de goede kant opging. Maar goed, we lopen nog en dat is niet voor iedereen van mijn leeftijd vanzelfsprekend.
Daarnaast nog wat gewandeld en mij een beetje bezig gehouden met 'het groen', waarnaar in deze periode alle aandacht uitgaat. Vanmiddag weer even een kijkje genomen in de heemtuin. Er waren zowaar al vlindertjes, zoals de gehakkelde aurelia, het bonte zandoogje en een enkel witje. Daarna even gesnuffeld in het naburige tuincentrum Ockenburgh: twee kattenstaarten en wat mest gekocht voor de afgelopen week geplante kruisbes- zwarte bes- en frambozenstruik.
Een marathonloper ben ik nooit geweest, laat staan een goede, al kon ik in de jaren tachtig aardig meekomen met ooit een snelste tijd van 3 uur en 1 minuut. Nooit onder de drie uur gekomen. In mijn weblogtijd (van 2004 tot heden) heb ik er slechts twee gelopen, in 2006 in Parijs - wat best makkelijk ging eigenlijk, in 3 uur 54 minuten) en in 2009 liep ik mijn elfde, tevens laatste, marathon in Rotterdam in 4 uur en 16 minuten. Vond het wel mooi zo. Gewoon een beetje supporten aan de zijlijn is ook mooi. Nooit meer een marathon dus? Zeg nooit nooit maar 'misschien' klinkt ook weer té veelbelovend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten