Vandaag gingen (ex-collega en mede-Doornvogel) Walter en ik naar Doorn. Dit na een weekje waarin niet veel is getraind, althans niet om daar uitgebreid bij stil te staan
Na een voorspoedige reis met de trein naar Utrecht en de bus, kwamen we - via onder andere Driebergen en Zeist - aan in de woonplaats van een van de grootste schrijvers die ons land gekend heeft, Simon Vestdijk. Een beeld van de man die 'sneller schreef dan God kon lezen' staat daar voor een kerk.
Eerst gingen we naar Huis Doorn, waar we veel over hadden gehoord maar nog nooit zijn geweest.
Na de entree was het nog een aardig stukje lopen via een lange oprijlaan naar het betreffende huis (dat het midden houdt tussen een kasteel en een landhuis), waar we via een trapje een souterrain binnenkwamen. Daar konden we onze jassen en handbagage kwijt in kluisjes en moesten we even wachten op de eerstvolgende rondleiding.
De rondleiding door het kasteel - ooit het verblijf van Keizer Wilhelm II, een van de koninklijkste asielzoekers die ons land heeft gekend - werd door een grijzende dame gegeven. Zij leidde het gezelschap van circa twaalf personen door de vele vertrekken, waarvan elk een eigen functie had. De rondleiding duurde ruim een uur, waarbij wij uitgebreid toelichting kregen op wat er zoal te zien was. En dat was veel, erg veel. Te veel om in dit stukje bij stil te staan. Wie meer wil weten? Zie hier.
Na de cappucino met een - geslaagde 'huisgemaakte' - brownie in de Orangerie, gingen we in Het Paviljoen een uitgebreide (foto)tentoonstelling over de rol die Roemenië in WO I heeft gespeeld. Veel interessant fotomateriaal en curiosa naast uitvoerige beschrijvingen op de diverse foto-tableaus. Voor de geschiedkundig geïnteresseerden onder ons waarschijnlijk erg interessant, maar mij werd het al snel te veel en te uitvoerig. Dit ook omdat we niet veel tijd meer over hadden, want de eigenlijke reden van onze gang naar Doorn was een bezoek aan Doornvogels-oprichter en gids Hugo, die in verpleeghuis 'Zonnehuis' is opgenomen.
Hugo heeft vele jaren achtereen de zogeheten 'Doornvogels-wandelingen' georganiseerd. Aan veel daarvan hebben wij deelgenomen. Er werd niet alleen in Nederland gewandeld, maar ook in Frankrijk (Picardië, Normandië en Parijs), Istrië, Italië enzovoorts. Echter werd hij in het najaar van 2017 getroffen door een hersenbloeding wat uiteindelijk heeft geresulteerd in een - naar alle waarschijnlijkheid permanente - éénzijdige verlamming. Dus wandelen zit er niet meer in.
Hoe dan ook was hij blij ons te zien, zijn spraakvermogen is weer helemaal terug en voor het overige maakt hij er het beste van. We hebben met hem nog een stukje door het bos gewandeld, de rolstoel voortduwend. Daarna koffie 'met iets er bij' gedronken in de gezellige lounge.
De terugreis met de bus naar Utrecht ging voorspoedig, daar hadden we onmiddellijk aansluiting op de IC naar Den Haag, waar - na een snelle boodschap bij AH - het laatste stuk naar huis met de Randstadrail werd overbrugd.
Het was een in elk opzicht mooie dag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten