Zoals ik op feestboek al vermeldde, heb ik gisteren de HTM-dagkaart die ik vorig jaar won bij een prijsvraag, verzilverd.
Ik kon er dus een dag kosteloos mee reizen met bus en tram van de HTM. Niet dat ik deze mogelijkheid heb uitgebuit. Eerst ging ik naar de stad met randstadrail 3, waar ik de maandag startte met een bezoek aan het filmhuis. De keus viel op 'Le Grand Bain' van regisseur Gilles Lellouche.
Al eerder heb ik meegemaakt dat ik de enige kijker was, ook nu was dit het geval. Een bijzondere gewaarwording. Was de film dan zo slecht? Nee, integendeel. Het had met het tijdstip van de dag te maken en ook met de dag zelf, een maandag. In Frankrijk trok de film 4,3 miljoen bezoekers, dat is niet niks natuurlijk.
Wel keek ik de eerste anderhalf uur naar een 'best wel grappige' film met een tragi-komisch karakter, een beetje karikaturaal en 'over de top' met scènes die soms hilarisch waren, maar allengs wordt toegewerkt naar een overdonderende climax. groots en ontroerend tegelijk.
De film gaat over een achttal mannen van middelbare leeftijd, die het in hun leven niet of net niet gemaakt hebben. Herkenbaar dus. Ze hebben allemaal iets 'typisch': de een komt grenzeloos naïef over, twee lijden aan een vorm van depressiviteit, weer een ander wordt niet serieus genomen als chef, en er is een oudere gescheiden rocker bij die, omgeven door zelfgeproduceerde cd's die niet verkocht worden, als miskend muzikaal talent zijn leven slijt in een caravan.
Toch hebben zij iets gevonden waardoor zij even van hun sores bevrijd zijn: buiten werktijd bekwamen zij zich in de kunst van het synchroonzwemmen. Een sport die je niet onmiddellijk associeert met mannen, en zeker niet met een stel oudere dikbuikige hetero-mannen. Toch zie je in de film dat ze - mede aangespoord door hun trainsters Delphine en naderhand Amanda (die aanmerkelijk militaristischer drill-methoden toepast en fysiek geweld niet schuwt) - een hecht team gaan vormen.
Langzamerhand krijgen ze weer het gevoel dat ze er toe doen. Dat zie je ook als kijker: er verandert iets in hun motoriek en uitstraling, het gaat er allemaal aanmerkelijk minder stuntelig uitzien. Ondanks sceptische reacties van familie en vrienden besluiten ze als team voor Frankrijk uit te komen op het WK synchroonzwemmen.
Met veel wilskracht storten ze zich in het avontuur, dat hen het zelfvertrouwen en het plezier in het leven teruggeeft.
En zoals gezegd, de apotheose is overdonderend. Alleen daarom al is de film de moeite waard om te bekijken.
Na het bioscoopbezoek met de tram naar Nootdorp, waar ik bij de Scholeksterlaan uitstapte en naar het Bieslandse Bos wandelde. Daar heb ik een tijd rondgewandeld. Voor mij overigens geen onbekend gebied, deels door de vele Delftse Hout-lopen maar vooral om wij er vier jaar geleden vaak rondwandelden met onze jongste kleindochter in de wandelwagen.
Nu vooral foto's gemaakt die ik op FB heb gedeeld, maar hier doe ik het nog dunnetjes over.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten