Oef... Strengere maatregelen zouden er komen, en die zijn inmiddels afgekondigd.
Gistermorgen (dinsdag) dacht ik: nu kan het nog, even naar de Amsterdamse Waterleidingduinen met het OV. Strikt genomen een 'net niet' noodzakelijke treinreis als je het objectief bekijkt. Maar goed, ik heb er geen spijt van gehad. Moet er wel bij vermelden dat ik mij tot dusver niet onveilig heb gevoeld in het openbaar vervoer: mensen gedragen zich ingetogen, dragen keurig hun mondkapje en ècht druk is het ook niet in tram, bus of trein, in ieder geval geen 'haringen in een ton' toestanden.
Maar dinsdagmorgen ging ik eerst nog even - mogelijk voorlopig voor het laatst - 'joggend' naar het krachthonk. Alleen Pierre was er en Erik, als oud Nederlands Kampioen Kogelstoten de enige aanwezige die het predikaat 'krachtig' verdient. Na wat lichte bankdrukoefeningen liep ik - opnieuw joggend - terug naar huis.
Later die ochtend - de regen was inmiddels verdwenen - met rugzak (gevuld met onder meer fototoestel, telefoon en mondkap) naar Aerdenhout: eerst met de tram naar station Laan van NOI, daar de trein naar Heemstede Aerdenhout en vervolgens de bus naar Vogelenzang.
Daar aangekomen, eerst naar De Oase omdat ze daar de lekkerste pannenkoeken van Nederland maken. Voor mij is de Appelpannenkoek vaste prik. Ook nu weer, en wederom perfect. Goed bodempje gelegd voor de wandeling door het mooie gebied dat de waterleidingduinen is.
Al met al heb ik deze dag zo'n drie uur gewandeld, ook omdat ik naderhand te voet terugkeerde naar station Heemstede . Details zal ik u besparen, de foto's die ik onderweg maakte geven een betere indruk dat mijn woordenbrij.
Hoewel het gisteren pas 13 oktober was, is de damhertenbronst al aardig op stoom. Meestal valt het hoogtepunt een week later, dat is tenminste mijn ervaring. Echter was het in het bos waar elk jaar de grootste concentratie damherten aanwezig is een drukte van belang. Er liepen vooral veel volwassen mannetjes rond die elkaar flink aan het uitdagen waren. Van wel zes, zeven, mogelijk zelfs meer kanten klonk hun schorre, rochelend-knorrende bronstroep en van tijd tot tijd hoorde je het gekletter van geweien.
Damherten zie je vaak in hertenkampen en een enkele keer op kinderboerderijen. 's Zomers zijn het van die brave, wat saaie bambi's, maar in de herfst maken vooral de mannetjes een enorme metamorfose door. Ze krijgen dikke nekken, de vacht en vooral nek en kop krijgen een donkere kleur en hun gedrag verandert sterk. In feite zijn ze tijdens gevechten agressiever en feller dan het edelhert, maar omdat hun geweien afgeplat zijn komen ernstige verwondingen zelden voor.
Enkele foto's van de wandeling heb ik bij dit verhaaltje gezet, de rest staan in dit album.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten