Sommige collega's vragen mij of het geen raar gevoel is, dat ik er straks niet meer ben. Althans, niet meer bij het Commissariaat. Het gekke is dat ik nog 'gewoon' bezig ben met mijn werk, vooralsnog word ik niet bevangen door weemoedige of nostalgische gevoelens. De komende weken heb ik ook zat te doen ook al werk ik dan niet meer. Maar wie weet komt dat nog, dat gevoel van: héé, ik hoef niet meer naar mijn werk! Dat wordt even afkicken van de dagelijkse tredmolen.
Het is wel zo dat hij heeft aangegeven het wat rustiger aan te doen en geen marathons meer te lopen. Dat werd toch een tikje te zwaar. Hij blijft wel zijn dagelijkse 16(!) kilometer lopen om fit te blijven.
Moet ik dit blogje na dit bericht gaan afsluiten met de mededeling dat ik vanavond drie kwartier 'voor mezelf' heb gelopen? Gewoon als herstelloopje na de (rustig gelopen) halve marathon van afgelopen zondag? Ja, waarom niet, want zo is het gewoon. Woensdag train ik wel weer met Groep 5 mee.
2 opmerkingen:
Probeer zeker in de eerste fase dat je niet meer werkt je loop km's een beetje constant te houden.Overbelast ben je zo. Herstellen dat duurt net wat langer.
Goede tip Tiny! Mijn trainer waarschuwde mij ook al voor te vaak en te veel, ik merk zelf ook dat ik langer herstel nodig heb.
Een reactie posten