De Nachtegalen
Ik heb van 't leven vrijwel niets verwacht
't geluk is nu eenmaal niet te achterhalen
Wat geeft het? - In de koude voorjaarsnacht
Zingen de onsterfelijke nachtegalen.
J.C. Bloem
Deze week zijn de eerste nachtegalen aangekomen in het Westduinpark. Met de boerenzwaluwen die ik eerder deze week bij de boerderij in het Bieslandse Veld zag, kunnen we stellen dat het nu ècht lente is!
Muzikale geneugten - en vooral herinneringen - waren ook mede gespreksonderwerp tijdens een mini-reunie in Utrecht gisteravond. Voor mij allemaal ex-collega's van het Commissariaat voor de Media. Marcel Betzel had twee oud-collega's (Peter Jansen en blogger dezes) en Hans Ottenhoff uitgenodigd voor een borrel met aansluitend een etentje in Utrecht. Eerder die dag was ik na mijn 'oppas-sessie' bij kleindochter Chloë - via het tuincentrum - naar huis gegaan, om snel daarna richting domstad te vertrekken.
We hadden afgesproken bij Café Slok aan de Korte Koestraat, tegenover muziekcentrum Vredenburg. Drukte alom, overal grote groepen vooral jonge mensen die voor cafés en op terrassen stonden te 'socializen'. Grappig om te constateren dat 'in mijn tijd' Utrecht een echte studentenstad was met alle gezelligheid van dien. Anno 2016 is dat niet anders en dit zal tot in lengte van jaren zo blijven.
Het was een verrassend en vooral leuk weerzien. Opvallend was dat iedereen de afgelopen drie jaar amper is veranderd. We pakten meteen de draad weer op. En omdat het toeval - maar wat is toeval - wil dat wij alle vier redelijke 'muziekfreaks' zijn, kwam het gesprek al meteen op David Bowie, Talk Talk, Massive Attack, ga zo nog maar even door. En dat contemporaine muziek, hoe goed soms ook, nauwelijks beklijft. Hetgeen een bekend verschijnsel is: muziek heeft óók sterk met nostalgische gevoelens te maken.
Maar het gesprek ging ook over boeddhisme ('het leven in elk opzicht nemen hoe het komt'), ingrijpende veranderingen in individuele levens, reizen naar India en Rusland, cultuur, de kinderen enzovoorts.
Na de borrel gingen we naar het Vietnamese restaurant Saigon, een klein stukje lopen vanaf Slok. Het bleek daar mega-druk. Het was maar goed dat Marcel van tevoren gereserveerd had.
Het eten was heel apart, met flinterdunne flensjes die je zelf moest natmaken alvorens de door jou bestelde inhoud - in mijn geval groenten, garnalen en aan sushi verwante rijstrolletjes - daarin te rollen. Het eten was ook best kruidig, met 'Madame Jeanette-achtige' pepertjes, koriander e.d. maar heel smakelijk.
Na afloop gezamenlijk naar het station gelopen waar ieder zijns weegs ging. Uiteraard met de belofte een volgende bijeenkomst niet te lang uit te stellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten