Westduincross 2018 was pittig als vanouds!

Foto Sherman Kunst

'We're running up that road, we're crawling up that Hill, with some problems'. Deze aangepaste strofe uit de legendarische song van Kate Bush was vandaag op mij, maar ongetwijfeld ook op anderen van toepassing.

Hoe gaat dat? Meestal vindt je dingen leuk die je goed kan, maar soms vindt je ook dingen leuk die je helemaal niet kan.

Nee, dit is geen uitspraak van the late Johan Cruyff, maar een gedachte die bij mij opkwam na de zware cross te hebben overleefd. We spreken over de Westduincross, in eerdere edities 'De Oliebollencross' van Haag Atletiek genaamd. Meestal vindt dit evenement voorafgaand aan de nieuwjaarsreceptie plaats, dit jaar echter niet. Vandaar.

In een vlaag van jeugdige overmoed (....) had ik mij een paar weken terug ingeschreven voor de 'lange cross' van bijna 9 km (8.800 meter om precies te zijn). Van voorgaande edities wist ik dat dit mij niet makkelijk af zou gaan. Maar ja, traditie hè?

Daags ervoor had ik nog 'lekker' getraind met het groepje snelle groep 5 dames en enkele loslopende mannen waar ik er een van was. Het was een loopje met oefeningen en loopscholing vooraf, en als kern een duurloopje met veel wisselende tempo's, een keer 1800 meter in 'eigen tempo' en een pyramide (1-2-1 minuut) tot slot. En nog wat rek- en strekoefeningen als toetje. Dit onder de attente begeleiding van Maarten.

Vanmorgen ging ik na het ophalen van mijn startnummer naar de Fuutlaan en daar naar boven. De 'korte cross' was net gaande, ik kon nog enkele foto's van de passerende lopers schieten. Evenals Sherman, wiens zoon Glenn Kunst meedeed. Maar eerlijk is braaf: Lodewijk heeft veel betere foto's gemaakt, deze staan hier!


Een uur later (om 14:00 uur) gingen de 150 lopers van de lange afstand van start. Van mijn groep deed alleen Ton van der Pol mee, van groep 5 Anja. Na zo'n 150 meter over het oneffen veld en het aangrenzende grindpad kregen we meteen al die eerste lange klim, ca. 200 meter naar boven. Deels joggend, deels wandelend bereikte ik de top, daarna linksaf het pad op, aan het eind rechtsaf en na een paar meters weer rechtsaf  'de zandbak' in. Vervolgens na een korte lus met veel mul zand weer terug op het pad en via het paardenpad langs het veldje terug naar de startplek.

Foto Lodewijk van Dongen

Dat was de eerste ronde, er volgden nog drie langere ronden. Maar die lange steile heuvels moesten elke keer (in totaal dus viermaal) 'genomen' worden.

Foto Eveline van Leeuwen

Eveline en Ilse, de drie '5' dames, stonden bovenaan de 'zandbak' foto's te maken dus moest ik snel wisselen van uitgeputte naar heldhaftige pose, daarna weer moeizaam voortbikkelen... De tijd van het 'vliegen over 's heren wegen' is al eeuwen voorbij, maar goed, we lopen nog!

Goed, het was zwaar maar we hebben het gehaald! Enkele meters na Ton finishde ik in 53'30''. Toch nog onder het uur gebleven.

Een van de dames die aan de cross had meegedaan werd naderhand onwel, er moest zelfs een ambulance komen. Voor zover mij bekend gaat het weer goed met haar, vermoedelijk had het met de inspanningen tijdens de cross te maken.

Na afloop van de cross werden de winnaars van het cross-circuit (de 1 van de 4 cross) in de bekers en bloemetjes gezet. Dat gebeurde in het clubhuis, waar ook in plaats van oliebollen pannekoeken werden geserveerd, maar ook soep (pompoen- erwten- en goulashsoep). De opbrengst gaat naar het goede doel, de RoPaRun.