Even een terugblik op een merkwaardig weekend. Een combinatie van Moederdag en de Run van Gieten bracht ons naar Drenthe.
Echter gingen wij er vrijdag heen, een dag eerder dan de bedoeling was omdat mijn schoonmoeder, twee dagen voor moederdag, thuis was gevallen en daarbij haar heup heeft gebroken. In allerijl naar het ziekenhuis waar ze - na diverse onderzoeken - gisteren is geopereerd. Gezien haar leeftijd (94 jaar) en andere fysieke problemen bracht dit serieuze risico's met zich mee. Het alternatief - om het zo maar laten - was ook nauwelijks tot geen optie. Doordrongen van de risico's, koos ze toch voor een operatie, wat zij goed heeft doorstaan.
Dus het was een weekend met veel ziekenhuisbezoek - vooral voor vrouw en schoonzus - en geen tochtjes in de omgeving, afgezien van twee ochtendwandelingen van en naar het Zwanewater en het Waterwingebied. De situatie was echter zo dat ik zaterdag toch aan de Run van Gieten mee kon doen, de 10 kilometer. Die begon pas later op de dag, om 18:00 uur.
Eerder die dag kon het startnummer worden opgehaald. Echter was ik zelf allesbehalve fit. De bronchitis en de daarmee gepaarde kriebelhoest was bij lange na niet geweken - integendeel, is erger geworden - wat maakte dat ik met meer dan frisse tegenzin en een gevoel van lusteloosheid aan de start stond, helemaal achteraan. Had ik wel mee moeten lopen? Ja, maar wel op mijn 'gemakkie', misschien zou het lukken om 'onder het uur' te blijven.
Eerder had ik wat foto's gemaakt van de lopers op de halve marathon en de zes kilometer, ongeveer anderhalve kilometer na de start. Zo kwam ik de tijd wel door.
Over de loop zelf kan ik kort zijn: het was een heel mooi en vrij zwaar parcours. Het drentse landschap staat daar wel garant voor.
Ik heb het (hard)lopend (nou ja, 'douwend' en sloffend) volbracht. Aanvankelijk zag het er naar uit dat een tijd onder het uur haalbaar was, maar de laatste kilometers kwam een fikse terugval ook al kon ik blijven lopen. Piepend en fluitend kwam ik in 1 uur 1 minuut en 39 seconden over de finish: ik schrijf het niet met trots op, maar het is niet anders. Daarna duurde het een tijdje voordat ik mijn luchtwegen - die direct na de finish zowat dicht zaten - onder controle had. De geluiden die ik voortbracht moeten onrustbarend hebben geklonken.
Op de laatste dag ben ik - als onderbreking van van het ziekenhuisbezoek - nog even naar het Drents Museum gegaan, waar momenteel (tot eind mei meen ik) een interessante schilderijen expositie is getiteld 'The American Dream' (Amerkaans realisme 1945-1965). Ik had zelfs nog even tijd om in de fraaie Statenzaal een lezing bij te wonen die ongeveer veertig minuten duurde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten