Oh ja, niet vergeten: gisteren (zaterdagochtend) heb ik nog vijftig minuten hardgelopen (rustig duurloopje) waarmee ik het aantal trainingen voor de afgelopen week op drie heb gebracht. Maar goed, dit even terzijde.
Kwam ik in Delft - ik ging met de tram(s), eerst lijn 3, toen lijn 12 en tenslotte lijn 1 - en checkte nog eenmaal buienradar op mijn mobieltje. Het beeld was weer helemaal anders, om elf uur zou het flink gaan regenen. Nou ja, jammer dan.
Kom ik weer met een foto uit 'den ouden doosch'. Mijn eerste marathon, in 1980 in Apeldoorn. Natte sneeuw en zijkregen, maar zelden met zo'n euforisch gevoel gelopen. 'Vroegâh' interesseerde het mij hoegenaamd geen bal wat voor weer het was. Storm, regen, hitte, vorst, ga zo maar even door, ik vond alles prima en liep overal doorheen. Maar de laatste tijd - zeg maar rustig de laatste jaren - ben ik een watje, heb ik de pest aan regen en probeer het te mijden als het even kan. Ja, maar nu kon het niet. En eigenlijk is het mij best meegevallen.
Ondanks de nattigheid was de harde kern van de Delft-loopjes toch weer present. Michel, Hizkia, Pierre, Paul, Leen, John, rappe Karin (van Sparta), enfin, ik zal niet alle - pakweg 150 - namen vermelden.
Inderdaad startte de groep op het moment dat het behoorlijk regende, maar eenmaal op dreef bleek het erg mee te vallen met die nattigheid. Eigenlijk viel het alleszins mee! Ik zette er meteen flink de pas in (eerste kilometer in 5'03'' volgens Hizkia) en zowaar kon ik dat tempo tot (ongeveer) vier kilometer aardig volhouden. Toen zakte ik een beetje in, kreeg zelfs lichte darmkrampen door de inspanning. Ter verlichting ging ik even - zeg twintig seconden - een stukje wandelen, daarna zette ik weer aan. In de verte zag ik de finishklok op 25 minuten en nog wat staan maar ik moest nog zo'n 150 meter, dus alles er uit geperst en in 26'16'' kwam ik over de finish.
Als...dan redenaties. Wie maakt zich daar niet schuldig aan zo nu en dan? Ik wel, want ik redeneerde: als ik nou niet was gaan wandelen, had ik wellicht onder die 26 minuten kunnen blijven. Maar 'As is verbrande turf' placht mijn oma te zeggen, en zo is dat. Mijn oma was een wijze vrouw. Beide oma's trouwens maar daar gaat het nou niet om. Evengoed was dit een tot tevredenheid stemmende tijd, temeer omdat ik van tevoren niet erg veel zin had om te lopen. Klinkt gek, want ik heb bijna altijd zin maar ik voelde mij nogal 'neutraal' zogezegd.
Na de gebruikelijke nazit - ditmaal in het gebouw van Onder Ons - konden Pierre en ik meerijden met Paul naar Den Haag, waar ik de bus naar huis nam, maar niet nadat ik in de supermarkt nog wat boodschappen had gescoord.
Later deze middag feest bij de buren, waar dochter Karlijn voor familie en buren haar verjaardag vierde. Was gezellig!
Nog andere dingen gedaan dit weekend? Ja, gisteren naar Wateringen - we blijven in waterige sferen - en ook daar regende het. Er was een modeshow op een plein waar mijn oudste kleindochter Chloë ook aan meedeed. Haar vader en moeder, kleine zusje en vier grootouders moesten daar natuurlijk bij zijn. Ondanks wat technische mankementen - het geluid en het licht vielen uit, waarschijnlijk door kortsluiting vanwege de regen - kwam de show met vertraging op gang en het optreden is succesvol verlopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten