Herleving van verleden tijdens nazomerse week

De meteorologische herfst is begonnen! De middagen zijn nog behoorlijk warm, maar aan het steeds vroeger donker worden en de frisse ochtenden merk je dat het eraan zit te komen.

Gisteren (donderdag) 'even' naar Hilversum gereisd, iets dat ik tijdens mijn werkzaam leven ruim 25 jaar gewoon was te doen. Ex-collega Bert K. staat op het punt met pensioen te gaan en Marcel B. had hem voorgesteld te gaan lunchen bij Tiramisu, het - ook voor mij vertrouwde - op italiaanse leest geschoeide restaurant aan de Koninginneweg. Marcel had vijf andere collega's benaderd met de vraag of ze 'als verrassing voor Bert' mee wilden lunchen. Leek mij een goed plan!

Treinen en trams reden mooi op tijd en sloten mooi op elkaar aan zodat ik vroeg in Hilversum was. Meteen viel op hoe weinig het er is veranderd. Zelfs de inmiddels vijfendertig jaar bestaande vinyl  platen- en cd winkel 't Oor leeft nog en wordt onverminderd drukbezocht door die-hard liefhebbers van goede rock, pop, jazz en wereldmuziek.

Ik had ruim de tijd om een fles wijn te kopen bij 'een Italiaan' en op een terras op De Groest een cappucinootje te nuttigen. Tegen het middaguur arriveerde ik bij Tiramisu, waar Jan van de Meent al aan een tafel bij het raam zat. Tijd geleden dat we elkaar zagen, leuk. Maar dat gold ook voor de oud-collega's die later kwamen binnendruppelen: In de eerste plaats Bert en Marcel, vervolgens Sándor, Jan Vosselman Bosch en Hans Ottenhoff . Tot hilariteit van Bert zagen wij de een na de ander langs het raam naar de ingang van het restaurant lopen, mij deed het denken aan een of andere scène uit een film van Jacques Tati.

Het werd een gezellig samenzijn waarbij onder het genot van een smakelijke lunch - huisgemaakte panini met zalm of ander beleg - herinneringen werden opgehaald, oud-medewerkers werden gememoreerd en anecdotes met een min of meer nostalgisch karakter de revue passeerden.

Kerkpolderloop

En nu nog een korte terugblik op de rest van de afgelopen week: na een behoorlijk 'kwakkelweekje' en onregelmatig trainen vanwege allerlei vage uitstralingspijnen vanuit rug en zitvlak naar knieën en scheenbeen, zondag toch meegedaan aan de Kerkpolderloop. Dat was de tweede - en voor dit jaar laatste - van het seizoen. Toch mooi dat de draad na twee jaar corona-ellende voorzichtig is opgepakt, hopelijk zet dat in 2023 door met op elke zondagochtend in juli en augustus de roemruchte Kerkpoldervijfjes.

Fotomuseum

Woensdag even tussen de bedrijven door het Fotomuseum Den Haag bezocht. Interessante exposities, onder meer van bekende fotografen die hun ouders hebben vereeuwigd. Ook is er een tentoonstelling met het fotowerk van W.F. Hermans, die niet alleen een van onze bekendste schrijvers was maar ook een gepassioneerd fotograaf.

En last but not least een uitgebreide portrettengalerij van mensen op het strand, getiteld 'Whatever the Weather', gemaakt door fotograaf /beeldend kunstenaar 'buurman' Bruno van de Elshout. Hij had mij daar destijds ook voor gevraagd maar ik heb er uiteindelijk toch vanaf gezien, ik zag een beetje op tegen de lengte van de sessie en de overnachting op het strand. Maar het getoonde resultaat mag er zeker zijn!

Mamma Roma

Nu we toch bezig zijn met foto en film: afgelopen week ben ik ook naar het Filmhuis gegaan en zag daar 'Mamma Roma', een zwart-wit film uit 1963 van de befaamde Pasolini. De film is recentelijk gerestaureerd en wordt als zodanig vertoond.

Mamma Roma betekent boven alles een magistrale rol van Anna Magnani, destijds een van de beroemdste en meest uitgesproken dramatische talenten van het Italiaanse witte doek.

Zij speelt een prostituee die uit het rosse leven denkt te kunnen ontsnappen wanneer haar pooier Carmine gaat trouwen. Ze wordt marktkoopvrouw en ritselt een baantje voor haar eenzelvige zeventienjarige zoon Ettore. Haar wensdroom voor een respectabel leven wordt snel de grond in geboord, want haar oogappel blijkt een dwarse puber die met verkeerde vriendjes omgaat. 

Wat mij van de film vooral is bijgebleven zijn is het luide schaterlachen van Magnani en het aparte gezicht en bijzondere motoriek van de zoon, gespeeld door Ettore Garofolo. En het toch nog vrij onverwachte dramatische slot van de film.

De film is een relaas over schijngeluk en noodlot, een pessimistisch levenslied vol larmoyante uithalen. Saillant detail is dat de acteur die de pooier speelt, Franco Citti, tijdens de opnamen door de politie werd gearresteerd voor een akkefietje uit zijn privéleven. Dit bracht de voltooiing van de film in gevaar. Ondanks heftig verzet van de producent bleef Pasolini wachten op het ontslag van zijn favoriete acteur uit de gevangenis, met wie hij overigens samen het scenario had geschreven.