Niet getreurd, volgende keer beter, dacht ik toen. Dus dit jaar tijdig een paspoort aangevraagd en verkregen. Nadat het bericht van organisator Johan Knoester kwam dat er weer een wandeling georganiseerd zou worden, kon ik het groene licht geven.
Zodoende ging op vrijdagavond 3 mei met een lichtelijk overladen rugzak richting haven van Hoek van Holland. Niet met auto, fiets of benenwagen, maar met het openbaar vervoer (tram met overstap op bus).
Ruim op tijd was ik in de terminalhal van de Stena Line. Even later arriveerde het organisatieteam in de vorm van Jan Knoester en Bonne Altena en ook de anderen. Van de 30 deelnemers kwam het overgrote deel uit Friesland, vooral zij hebben nog een aardig stukje moeten reizen naar 'De Hoek'.
Na het inchecken, het in ontvangst nemen van de boarding card en de paspoortcontrole konden we via een lange overdekte loopbrug wandelend naar de boot om aldaar de hutten te betrekken. Even later naar Dek 9 waar het loungegedeelte was met een bar en aan de zijkanten overal zitjes. We konden daar gezellig 'socializen' onder het genot van een biertje of ander al dan niet geestrijk vocht.
De volgende ochtend werden de passagiers al vroeg gewekt met de letterlijk opwekkende tune 'Don't Worry, Be Happy'. Als vroeg-opstaander vertrok ik al snel naar beneden en bestelde 'A Typical English Breakfast'. Een goede basis voor de lange wandeling die gepland stond...
Moet er nog wel bij vertellen dat ik er een hard hoofd in had of het wandelen zou lukken: drie dagen eerder was ik nogal hard gevallen op straat met een bloederige schaafwond op de linkerknie en een behoorlijk geblesseerd aanvoelend rechterbeen. Woensdag kon ik amper van de bank tot de kamerdeur komen met dat stijf-stramme pijnlijke been. Toch steeds in beweging gebleven en paracetamol geslikt. Dat hielp wel.
Na het ontbijt liepen we naar het treinstation van Harwich, dat aansluit op de terminal. Daar stonden auto's klaar waar de - voor de wandeling overtollige - bagage in bewaring werd genomen. Daarna op weh voor het eerste deel van de wandeling: ongeveer zes kilometer gaans naar de kust van Harwich. Daar stond een veerpontje gereed om ons over te zetten naar Shotley Gate.
Wandelend door Harwich en langs de boulevard kwamen herinneringen boven bij degenen die ooit deelnamen aan de Discovery Run. Ook nu weer was de kerk de plek waar de traditionele groepsfoto werd gemaakt. Daarna op weg naar 'het pontje' dat in feite een mooi geel bootje was dat plaats bood aan enkele tientallen personen. Wij pasten precies.
Eenmaal aan de overkant, liepen we langs de boulevard, muzikaal begeleid door nachtegalen in de weelderig begroeide groenstrook aan de overzijde, richting Shotley Gate. Het werd een wandeling met veel landschappelijk schoon en onderweg van die authentieke plekjes (kerkjes, monumenten enzovoorts) die Engeland rijk is. Een groot deel ging over een smal pad bovenop een dijk. Een eerste echte rustpauze was bij een uitspanning buiten.
Daar was het goed toeven in de zon, die uitbundig scheen. Wat geen vanzelfsprekendheid meer is in deze tijd.
Na deze 'break' vervolgden wij onze weg over een grotendeels smal, met veel groen omgeven paadje over een kilometerslange dijk, met 'beautiful scenery' alom.
Het duurde toch nog even voordat we Pin Hill bereikten, waar we gingen lunchen. Ook weer prima geregeld. Pittige maaltijdsoepen, verse broodjes en dat biertje - of iets anders al dan niet alcoholisch - hadden we inmiddels wel verdiend.
De laatste kilometers naar onze eindbestemming Ipswich gingen niet echt van een leien dakje. Moeder natuur had een extra zwaar trailparcours uitgezet in de vorm van modderige en door de natgeregende kleigrond verraderlijk gladde paadjes. Om van de plassen waar je doorheen moest waden maar niet te spreken.
Eén persoon dacht slim te zijn door zo'n gevaarlijke 'glijbaan' te omzeilen via het naastliggende omgeploegde land. Met het averechtse gevolg dat hij tot zijn enkels vast kwam te zitten. Hij moest door anderen 'gered' worden. Geen idee wie die persoon was...
Uiteindelijk kwamen we allemaal in Ipswich aan, wandelend behalve die en die - dankzij bemiddeling van Johan - door een schone jongedame in haar auto naar het station van die stad werd gebracht. Waarmee de woorden van onze grote filosoof JC - "elk nadeel heb zijn voordeel" - alweer bewaarheid werden.
Vanwege de drukte in Ipswich hebben we iets verder - in het plaatsje Manningtree - de wandeldag afgerond in een gezellige pub.
Op weg naar die pub, bleven we om 20:00 uur 'en groupe' twee minuten stil staan. Het was immers 4 mei, Dodenherdenking.
Eenmaal in de pub, was veel voetbal te zien op tv. Mij viel vooral die blonde Noorse reus Haaland op, die het ene na het andere doelpunt scoorde.
Veel meer foto's van dit weekend staan in dit album!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten