Veel deelnemers bij Halve marathon Amsterdam

Vandaag was de grote dag van de Amsterdam Marathon en de Mizuno Halve Marathon. Volgend jaar sla ik over, niet alleen omdat ik in Berlijn hoop te lopen maar omdat 'Amsterdam' mij véél te massaal is. Bovendien was het afhalen van de startnummers niet goed geregeld, en dan druk ik mij nog heel vriendelijk uit. Er stonden lange rijen te wachten in de hal voor de tafels waar de enveloppen met inhoud werden uitgereikt, de gemiddelde wachttijd was een half uur. Gevolg was dat aardig wat lopers te laat of in een verkeerd startvak terecht kwamen. Positief was dat het weer - ook net als vorig jaar - schitterend was, de hele dag zon, zon en zon.

Evenals vorig jaar, had ik afgesproken met collega's die voor 'de halve' hadden getraind. Was ik vorig jaar echter alleen met Siebrand, nu was ook Ruud daarbij. En er zouden ook de nodige webloggers meedoen, vooral aan de marathon. Echter ben ik het zicht een beetje kwijtgeraakt, door het lange off line zijn van weblog.nl ben ik ook alle links naar de bloglopers kwijtgeraakt. Via enthousiaste oproepjes op Facebook van Running Ronald - die vandaag vooral aanmoedigende Ronald was, compleet met megafoon - wist ik echter dat de bloggers zich niet onbetuigd zouden laten. Ik heb ze alleen geen van allen gezien. Nou, dat is niet helemaal waar, Ronald zag ik dus en Marco, die mij opmerkte toen ik langszij kwam en enkele meters met mij opliep.


Eventjes in de rij om het startnummer af te halen...:-/



Maar even bij het begin beginnen. Wij (Siebrand, Ruud en ik) hadden om half twaalf afgesproken bij de ingang van Amsterdam CS. Ik was met de trein gekomen, Ruud ook, Siebrand woont in Mokum dus was met de tram gekomen (geloof ik). Gedrieën gingen we een bakje koffie, espresso en cappucino drinken in Café Karpershoek, een bekend ouderwets bruin knijpje tegenover het station. Daarna met de metro naar de Amstelveenseweg vanwaar het een klein stukje lopen was naar de Sporthallen Zuid waar je nog iets kon drinken, de startnummers ophalen (met heel veel moeite en engelengeduld) en gebruik maken van kleedkamers.

Nadat we eindelijk de startnummers hadden opgehaald en opgespeld, liepen we naar het startgebied. Ik was er ruim twintig minuten nadat de lopers van Vak C - waar wij waren ingedeeld (lopers die tussen de 1.45 en 1.55 dachten te finishen) van start waren gegaan. Maar wij waren bepaald niet de enigen. Uiteindelijk kwam ik in de laatste startgroep (blauw) terecht. Balen, maar aan de andere kant: het gaat om je netto (chip)tijd, dus rampzalig is het ook weer niet.

Zoals ik al eerder schreef was ik niet top-fit, afgelopen woensdag merkte ik dat al toen ik 'dood ging' tijdens de strandtraining, waarna ik hevig verkouden werd met alles erop en eraan: niezen, snotteren en snuiten, hoesten, pijnlijke bronchiën. 'Het heerst' hoorde ik vandaag zeggen. Koorts had ik niet, bovendien ging het gisteren (zaterdag) alweer beter dus besloot ik toch van start te gaan. En eerlijk gezegd viel het mij niet tegen, hoe ik liep. De benen wilden wel in ieder geval, al maakten de bronchiën onderweg zo nu en dan mooie fluitende geluiden. Maar ik verslapte niet, eigenlijk had ik al die tijd het gevoel dat ik in een mooi constant tempo liep. Wel kwam bij het 3 km punt Ruud mij voorbij. Zo, die ging goed! Niet gek laten maken, ik bleef in mijn eigen vrij comfortabele tempo lopen.

Wat een mensen deden er mee zeg, niet te geloven. Opeens zag ik Ronald met een megafoon aan de zijkant roepen. Ik probeerde zijn aandacht te trekken maar hij zag mij niet. Marco, die naast hem stond, zag mij wel, maakte bijgaande foto en liep een stukkie met mij op. Leuk!

De laatste kilometers door het Vondelpark ging ik de benen wel voelen maar toch lukte het mij om het tempo te handhaven. Ik had al die tijd het idee dat ik meer inhaalde dan dat ik ingehaald werd, maar of dat iets zegt van de loopsnelheid is in zo'n mega-veld moeilijk te beoordelen.

Toen ik uiteindelijk met honderden anderen het Olympisch Stadion binnenkwam en na nog één halve ronde over de finish kwam, had ik geen idee wat voor tijd ik had gelopen. Niet de 1.49 van vorig jaar, ik schatte zo 1.55 of zoiets. Het bekende ritueel volgde: medaille, flesje drank, stukje banaan. Met een paar Haag-vrienden die ongeveer gelijk met mij waren gefinishd, waaronder Jacqueline, liepen we terug naar de Sporthallen. Daar kwam ik Karin van Gorp van Sparta tegen, even een praatje gemaakt. Zij had een PR gelopen, 1.39! Geweldig. Maar ook zag ik later in de uitslagen dat 'onze' Cynthia (van 'Haag') een fraaie tijd had gelopen, 1.33'.

In de Sporthallen een warme douche genomen - wat best lastig was, er kwam bijna geen water uit - omgekleed en terug naar het van tevoren afgesproken punt voor het gebouw. Siebrand en Ruud stonden al te wachten. Ruud zei dat hij 1.50 had gelopen - zelf had ik hem op 1.41 ingeschat, maar hij kreeg het de laatste kilometers toch zwaar - en Siebrand was net onder de twee uur gefinishd. Even later - ik zat toen al in de metro richting Zuidplein waar ik overstapte op een trein naar Schiphol en daarna een trein naar Den Haag - ging ik kijken op mijn mobieltje wat mijn chiptijd was: 1.52'22'' , toch beter dan ik dacht.

Om tien over zeven was ik thuis. Al met al was het een mooie dag en een mooie loop, maar zoals gezegd: volgend jaar pas ik even.