35 kilometer! Bijna...

Gaat het lekker, dan gaat het lekker, als het zwaar gaat niet. Klinkt logisch genoeg. Afgelopen zaterdag, 1 oktober, was een lange duurloop gepland. Ik deed daaraan mee omdat ik altijd nog met de gedachte speel de Berenloop (halve marathon) om te zetten in de hele marathon! Maar dan wil ik er bij voorkeur niet 4,5 uur over hoeven te doen...

Om te beginnen de opmerking dat bovenstaande grafiek wel qua parcours klopt, maar niet qua tijd. Dat komt omdat het inlopen, de oefeningen, de korte tussenstops om wat te drinken e.d. zijn meegerekend en ik nadat de man met de hamer mij op het 34,5 km punt tot stilstaan dwong domweg vergeten ben mijn garmin stop te zetten.

Hoe dan ook is er bijna 35 kilometer gelopen gistermorgen, voor mij de langste duurloop dit jaar. En dat in die hitte? Ja, maar het moet gezegd dat het met die hitte wel meeviel, vooral in de eerste helft liepen we zo nu en dan op beschaduwde parkachtige plekken. Wij - een gezelschap van louter dames, als je trainer Wim (die ons begeleidde op de fiets) en mijn persoontje buiten beschouwing laat - liepen door de duinen naar Monster en van daaruit naar de Uithof, een prachtig trainingsgebied. Eén deel van de groep (onder wie Ellis, Ilse en Hizkia) zou anderhalf uur lopen, achteraf bleken zij twee uur te hebben gelopen. Ellen was al veel eerder afgehaakt omdat zij zich niet zo lekker voelde, inmiddels gaat het weer goed met haar. Het andere deel (Yvette, Anja, Eveline en 'schrijver dezes') ging voor de 35 kilometer. Op het kaartje staat waar wij hebben gelopen, onderweg had ik geen flauwe notie waar precies al gaf een kassengebied op een gegeven moment aan dat we in het Westland liepen. Eigenlijk ging het al die tijd best goed, we liepen gemiddeld 10,5 km per uur, Yvette en naderhand Anja liepen de eerste 30 kilometer rond de 11, 12 kilometer per uur.

Grappig toch is altijd te merken dat vrouwen met zo'n mega-afstand aanmerkelijk minder moeite hebben dan mannen. En dat is geloof ik niet omdat ik het na 33 kilometer echt moeilijk kreeg en op 34,5 km moest stoppen: pijn in heupen en benen en ik kon bijna geen lucht meer krijgen. Zelfs de morele steun van Wim die mij de laatste kilometer begeleidde, mocht niet baten. Een paar uur later, nadat ik naar huis was gewandeld, gedouchd had en wat uitgerust had op het strand, ging het beter. 's Avonds zelfs in een stevig tempo naar Wateringen gefietst waar wij een feestje hadden, en 's nachts rond één uur terug, eveneens in een zeer stevig tempo.

Braziliaanse klanken bij de Fuut

De avond vóór de grote duurloop, vrijdag dus, begaf ik mij, na vier pannenkoeken met appel, stroop en suiker te hebben genuttigd, naar De Fuut. We hadden met een groepje Haag-vrienden afgesproken om daar het slotfeest van dit seizoen bij te wonen. De Fuut is een hippe strandtent. Dat wil zeggen: hip voor al wat oudere jongeren, er spelen vaak bandjes of er zijn kleine theatervoorstellingen, poëzie, cabaret e.d.

Op die vrijdag speelde een bandje louter braziliaanse muziek, dè ideale muziek voor een warme zomeravond. Jawel, een warme zomeravond die overging in oktober... Naderhand vernam ik dat we sinds 1908 niet zo'n warme eerste oktober hebben meegemaakt. Hetgeen betekent dat zelfs mijn ouders nog lang niet geboren waren. Naderhand vroeg ik aan de toetsenist hoe de band heette. Hij had geen idee,'He didn't get a clue' 'maar dat was toch niet de naam van de band.

Later sprak ik de leider/zanger aan, zijn naam is Marcelo Godoy, hij is zelf een braziliaan die meestal alleen met zijn gitaar optreedt en voor deze gelegenheid een band met goede musici om zich heen had verzameld. Hoe dan ook zorgden hij en zijn kornuiten dat vooral later op de avond de beentjes van de vloer gingen!

Al met al was het een leuke avond, met veel swingen en waarbij ter voorbereiding op de lange duurloop ook de nodige Westmalle Triples en Dommeltjes zijn ingenomen ;-)...