Anna en zo



Bij de garderobe van het Appeltheater

Mijn weblog is een dagboek waaraan ik (bijna) alles toevertrouw, maar toch heb ik vorige week een dagje overgeslagen. Dat was op donderdag. Ik zal het alsnog goedmaken, al was het maar om ook die herinnering vast te leggen. Het weblog werkt wat dat betreft tegenwoordig beter dan mijn geheugen.

Die donderdag dus, zou ik naar het Filmfestival Rotterdam gaan. Ik ben daar ook heengegaan, en, zoals ik dat wel vaker doe, 'op de bonnefooi'. Met andere woorden: ik kijk even op het dagprogramma hoe laat er films draaien en dan pik ik er een of twee uit. Vervolgens ga ik naar de kassa toe (in dit geval in De Doelen) en koop een kaartje. Nu wilde het geval dat de ene film al uitverkocht was, de andere niet. Dus heb ik voor die laatste voorstelling maar een kaartje gekocht. De film begon op half vier 's middags in Cinerama aan de Westblaak. De film duurde vrij lang zag ik in de gauwigheid, maar had geen idee hoe lang. De film heette Anna. Waar ging de film over? Over Anna uiteraard.

In een recensie die ik op internet aantrof staat de volgende beschrijving:

"Begin jaren zeventig ontmoetten twee Italiaanse filmmakers in Rome de 16-jarige Anna, een zwangere junkie. Deels uit mededogen en deels uit opportunistische overwegingen (‘hier zit een mooie film in!’) nam een van hen haar onder zijn hoede. Ze filmen haar langzame herstel van verwilderde zwerfster naar mens, eerst met een filmcamera, later met video - indertijd een noviteit. Uit al het materiaal dat de twee filmden, zo’n 11 uur, stelde Alberto Grifi een versie samen van bijna vier uur, waarbij hij het videomateriaal weer omzette naar 16mm-film.

Anna is meer dan cinema vérité; het is een reflectie op de rol van de camera in het maken van documentaires, waarbij ook de crewleden hun zegje mogen doen. In lange takes ontstaat een fascinerend portret van de dynamiek tussen filmer en gefilmde. Ook is het een document van een samenleving vol politieke en sociale onvrede. De film die onlangs gerestaureerd werd door filmlab L'Immagine Ritrovata, is nu voor het eerst ondertiteld buiten Italië te zien."

Ik wist niet zo goed wat ik met de film aan moest. Dat lag uiteraard grotendeels aan mij, ik merkte dat mij gaandeweg een gevoel van irritatie bekroop, wat nog versterkt werd door de serene intellectuele rust en geboeidheid van de overige mensen uit het publiek. Die kriegeligheid had vooral te maken met de soms zeer lange takes, die mij aanvankelijk nog konden fascineren (het tijdsbeeld van de jaren zeventig, dus eigenlijk 'mijn tijd', komt goed uit de verf, mede door de zwart-wit beelden), maar tegen het einde van de film, ondanks de heftigheid van de discussies die daarin plaatsvonden, werden die uitgesponnen scènes behoorlijk langdradig en keek ik steeds op mijn horloge hoe lang die film al bezig was. Vier uur zou het duren begreep ik achteraf, maar dat trok ik niet. Was ik dan de enige die dat gevoel had? Ik kan het mij nauwelijks voorstellen, er eerder waren mensen opgestapt tijdens de vertoning en na ruim drie-en-een-half uur volgde ik hun voorbeeld. Maar goed, dat heb je als je 'zomaar' een film uitzoekt. Het kan goed uitpakken en het kan tegenvallen.

Vandaag (maandag) was de eerste sneeuwdag van het jaar. Beter laat dan nooit. Al moet ik zeggen dat er in Hilversum meer sneeuw lag dan vlak aan de kust, bij ons thuis lag geen 'laagje'. Na thuiskomst ben ik niet gaan trainen, wel heb ik na het eten een stukje hardgelopen naar de club. Samen met Ton hebben we met een aantal trainers gesproken over een aangepaste trainersstructuur en dergelijke. Dit allemaal voor het clubblad.