Gisterochtend ging ik, voordat er boodschappen werden gedaan doen voor het avondmaal (asperges met ham) een stukje wandelen in Park Ockenburgh, waar wij een dag eerder met de groep hadden getraind. Meimaand bloeimaand, dat is daar goed te merken. Sommige rhodondrendons staan al in volle bloei, evenals de boshyacinten in het hyacintenbos. Er zijn heel wat foto's gemaakt, die zet ik t.z.t. nog in 'mijn album'.
's Middags ging ik naar de stad - het shoppen resulteerde in een zwarte broek en een overhemd met zomers print - maar eerst heb ik 'een bioscoopje gepikt'. Het werd de alom geprezen 'The Untouchables'. De film had ik nog (steeds?) niet gezien.
De film gaat over de merkwaardige en op het eerste gezicht volstrekt onwaarschijnlijke vriendschap tussen een al wat oudere, succevolle zakenman die tijdens het beoefenen van zijn grootste passie, paraglyden, ongelukkig ten val kwam en totaal verlamd is geraakt, en een jonge, agressief-brutale afrikaanse migrant die 'de handen en voeten' van de invalide (maar geestelijk nog volkomen heldere) man werd. Eigenlijk zal ik verder niets verklappen (alhoewel velen hem al hebben gezien) maar inderdaad, een heel goede film. Ik had er eerlijk gezegd wel even tijd voor nodig om er echt 'in te komen', verwacht geen spektakel. Maar vooral het einde van de film is van een niet dik-opgelegde ontroering. Vooral door de acteerprestaties, deze zijn buitengewoon. Beide mannen blijken gaandeweg onverwachte karaktereigenschappen te bezitten - dan wel te ontwikkelen - waardoor het aanvankelijke oordeel dat je als kijker had steeds wat moet worden bijgesteld. Geen 'flat characters' kortom.
De zakenman (Francois Cluzet) deed mij trouwens steeds enigszins aan Dustin Hofman denken. Omar Sy speelt een glansrol. Wie van een goede acteer-film houdt: ga dat zien!
1 opmerking:
Je blog is mooi gepimped. Bedankt voor de filmtip.
Een reactie posten