Afscheid van een pionier

Het was een bijzondere maandag. Ik heb alleen 's ochtends gewerkt, 's middags heb ik vrij genomen om, met een aantal andere clubgenoten, afscheid te nemen van Harm Hendriks. Dat was in de uitspanning van tennispark Berg & Dal. Vorige week is hij overleden, 82 jaar oud.

Vooral de jongeren onder ons zullen zich misschien afvragen wie Harm Hendriks was. Zo kernachtig mogelijk samengevat: hij was een van de pioniers, zo niet dè pionier, van de wegatletiek in Nederland. Als je nu ziet wat er allemaal op dat gebied georganiseerd wordt en hoeveel mensen die tak van sport beoefenen - miljoenen, alhoewel niet de 4 miljoen die laatst in de media werden gesuggereerd - dan weet je: Harm Hendriks was een belangrijke figuur in het Nederlandse atletiekwezen. Harm was niet alleen trainer, organisator, bestuurder en journalist. In de jaren vijftig was hij zelf een meer dan verdienstelijk horden- en steeplechase loper en kwam in 1953 twee keer uit voor de landenploeg. Vanaf 1960 ging hij zich meer toeleggen op de lange afstanden. Op zijn éénenveertigste liep Harm in Essen een tijd van 2.36.48 op de marathon. Daarmee was hij tot 1982 clubrecordhouder.

Hij trainde dikwijls samen met vriend/rivaal en toenmalig marathontopper Aad Steylen, in die jaren vijftig en zestig een grote naam in Atletiekminnend Nederland. Hij was er maandagmiddag ook bij en had als een van de sprekers een mooi verhaal vol herinneringen aan Harm. Daaruit viel te begrijpen dat zij de pioniers waren van de wegatletiek in Nederland. Hierbij ook een foto van Steylen bezig met zijn oefeningen, op zijn 77ste is hij 'still going strong'.

Zoveel is zeker dat Harm als een van de eersten prestatielopen op de weg organiseerde, o.a. de zogenaamde Pierlopen, al in 1964/1965. Een man met visie, want dit soort evenementen die in die tijd als zeer vreemd werden ervaren, zijn nu niet meer weg te denken in de loopsport!

De maandagavondtraining

Na de - geheel volgens Harms wens - gezellige receptie, die zijn kinderen hadden georganiseerd in Berg & Dal omdat hij daar ook zijn tachtigste verjaardag had gevierd - , ging ik naar huis om voorbereidingen te treffen voor de maandagavondtraining. Ik ging hardlopend naar de club en bleef daar op het grasveld wat rondjes draaien. Daarna bij de groep, die ditmaal was samengesteld uit Ilse, Ellen en Ellis, Jan en de beide Hansen. En we hadden een gastloper, Carel Knoester omdat zowat zijn hele groep niet aanwezig was, waarschijnlijk waren de meesten nog met vakantie. Zou ik meelopen na die vijf kilometer van de dag ervoor? Of werd dat weer afhaken?

We gingen in de duinen lopen, altijd mooi maar ook pittig van tijd tot tijd. Op het programma stonden, na het inlopen, de oefeningen en wat korte tempoversnellingen op een glooiend duinveldje en op het pad dat op Duindorp uitkomt, twee blokken van 1-1-2-2-1-1 minuten, met een minuut rust tussen de tempo's en tien minuten rust tussen beide series.
Het ging best aardig, Hans en Ilse liepen steeds flink voorop, ik kon de rest goed bijhouden en was zeker bij de eerste serie zelfs vrij voortvarend. De tweede serie had ik wat meer moeite maar afhaken was er nu niet bij. Na afloop weer terug naar de Laan van Poot en na de oefeningen huiswaarts gelopen, 'netto' zaten er 90 op.