Weet je nog, het verhaal van de man die naar de Kelderpolderloop ging? Hij ging niet! Terwijl dat wel het plan was. Maar ik had teveel gedoe met mijn weblog vanmorgen. Gisteren had ik via blogger wat uitgeprobeerd en gekozen voor een dynamische weergave. Dat zag er best gelikt uit en had ook extra functionaliteiten (vooral op het gebied van afbeeldingen-opslag en archivering), maar ik kreeg problemen met het plaatsen van foto's - mijn picasa-limiet is bereikt - , bovendien wist ik geen koppeling met Facebook te leggen en evenmin met mijn teller Motigo Webstat. Dus ben ik wat aan het sleutelen gegaan wat uiteindelijk tot deze simpele 'ouderwetse' lay-out heeft geleid. Niet flitsend, niet hip of gelikt maar wel vertrouwd, mij bevalt het wel. Voor zolang het duurt...
Er is echter wel gelopen vanmorgen en langer dan ik van plan was, het geplande loopje van 50 minuten werd er een van bijna anderhalf uur. Deels kwam dat door het ideale loopweer, de zon begon steeds krachtiger door het wolkendek te schijnen. Maar het was ook een van de eerste keren dit jaar dat het ècht lekker ging, vlotjes naar mijn gevoel, en dat na de zware beach-run van vrijdag. Sterker nog: ik had steeds de neiging om paardenpaadjes met moeilijke klimmetjes te nemen op de route die via Kijkduin richting Terheijde ging. Zo ver ben ik niet gegaan, ongeveer een kilometer na camping Ockenburgh keerde ik om en liep terug, met rugwind. Vervolgens ben ik via een omweg door de Puinduinen naar de Laan van Meerdervoort gelopen en langs Meer en Bosch ging het huiswaarts.
's Middags ben ik met mijn vrouw naar De Parade gegaan. Het was een drukte van belang, niet onbegrijpelijk want het was mooi weer - Eerst kaartjes kopen en daarna een ijsje eten. Ditmaal zagen wij twee voorstellingen. Om 17.00 uur - dus vrij vroeg - Het Perron, een voorstelling met Leny Breederveld (vooral bekend van VPRO-programma's als Jiskefet en vroeger 'De Dikke Dames' op zondagmorgen) en Lisa, Marie en Dora Groothof.
Het werd een mooie en grappige voorstelling - vooral mime, weinig tot geen gesproken woord - over verwarring die bij reizigers kan onstaan door problemen op het spoor, met name vertragingen en de soms haperende informatie daarover.
"Dames en heren, hier volgt een mededeling voor reizigers in de richting van eehh.... weg van hier, naar eeehhhh... In een andere richting. Dit is belangrijk.... Ik herhaal: dit is belangrijk, u zit op het verkeerde spoor!" (tekst uit programmaboekje).
Uiteraard ook hier weer tragi-komische situaties op het perron. Vooral is de scene hilarisch waarbij de oudere vrouw uit alle macht haar handtas probeert terug te krijgen. Dit nadat zij eerder al haar andere bagage op wonderbaarlijke wijze is kwijtraakt. Het leidt tot een hevige worstelpartij waarbij bijna alle dames betrokken zijn.
Na deze voorstelling zijn wij iets gaan eten, dat werd tapas en pittige thaïsche soep met garnalen. Daarna wandelden wij wat rond. Ik kwam diverse goede bekenden tegen, meest opmerkelijk was de ontmoeting met Sjoerdje. Zij was een van de mensen uit de vrienden- en kennissenkring uit de jaren zeventig die ook met enige regelmaat op de zogeheten 'Fred-avonden' kwam (zo werden de gezellige boom-avondjes bij mij thuis (als kamerbewoner) genoemd). De laatste keer dat ik haar zag was zij zestien jaar, ik was vijfentwintig. Héél lang geleden dus, maar wij herkenden elkaar onmiddellijk. Haar dochter en kleindochtertje waren ook aanwezig.
"The times they are a'changing...."
De laatste voorstelling was in één woord: knettergek! De voorstelling 'Super Magnifique' was van Toneelgroep Oostpool, 'Une histoire de famille hyper-de-hyper'. Met deze ondertitel is deze voorstelling het meest kernachtig beschreven. Zoals in het programmaboekje van De Parade staat: "Regisseur Narcus Azzini en acht talentvolle, kersvers afgestudeerde studenten van de Mimeopleiding in Amsterdam werpen zich op de hondenmand die familie heet. Marcel Osterop schreef een stuk op maat, een korte horrorkomedie over hoe acht gezinsleden - een mondaine moeder die zegt kanker te hebben en dus dood zal gaan, met haar recalcitrante kinderschaar - de toppen van het wederzijdse onbegrip bestijgen, iedereen vol goede bedoelingen alleen komen ze er soms zo belazerd uit".
Een erg knap stuk, ongelooflijk dynamisch, ook of vooral in fysieke zin. De acteurs zijn op een fantastische manier op elkaar ingespeeld en trekken alle registers van hun kunnen open. De voorstelling lijkt echter niet ècht geschikt voor erg jonge kinderen en tere zielen want de elkaar snel opvolgende scènes werken niet alleen op de lachspieren maar zijn ook behoorlijk agressief en (nep)gewelddadig, waarbij de bananen in vrouwelijke geslachtsdelen en vloeken je bijna letterlijk om de oren vliegen, om van de provocerende suggestieve (homoseks)scènes tussen de zoon des huizes en zijn vriend op het podium maar te zwijgen. En het verhaal loopt niet goed af... Of toch?
De Parade trekt nu verder het land in, dus wie er heen wil zal zich de komende weken naar Utrecht moeten begeven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten