Hallóóó KNMI! Dat we sinds jaren, mogelijk sinds decennia en wellicht sinds eeuwen de slechtste zomer ooit hebben, dat weten wij nu wel. Maar dat het al sinds begin dit jaar wel héél vaak en heel hard waait, daar horen wij u niet over. Toeval? Kan, maar ik vind het raar. Ondanks mijn lichte hang naar spiritualiteit en belangstelling voor de ècht wezenlijke zaken des levens - maar ja, wat is wezenlijk - beschouw ik de voorspellingen van de maya's en de meningen daarover van hun aanhangers met een behoorlijke dosis scepticisme. Ik doel op 2012, dat zo niet 'het einde van de wereld' dan toch een bepaalde ommekeer teweeg zou brengen. Ja, ik weet het, er zijn óók berichten dat de berekeningen van de maya's - die veel zaken juist voorspeld hebben - niet kloppen, maar anderen beweren dat juist dit laatste bericht in het leven is geroepen om paniek te voorkomen.
Welaan , we zien het wel. Vooralsnog schaar ik mij onder de grote meerderheid, die van de sceptici. Er is al zo vaak en zoveel voorspeld dat niet uit bleek te komen.
Een heel ander verhaal is dat ik deze avond in mijn eentje heb getraind. In dat kl*teweer. Ik was veel te laat thuis, de reden is zowel genant als hilarisch. Ik ging redelijk op tijd weg uit Hilversum, ik kon de trein van Hilversum Noord richting Amersfoort nemen, met een overstap op Hilversum Centraal. Daar pakte ik de trein naar Utrecht Centraal. So Far, So Good. Ik viel echter in slaap en toen ik wakker werd en even later uit het raam keek, viel mij de bosrijke omgeving op. Het zou toch niet... Jawel, het zou. Ik was bij aankomst op Utrecht CS niet wakker geworden en de trein was vervolgens gewoon weer teruggereden, richting Hilversum. Bij Hilversum Sportpark stapte ik uit en over op de eerstvolgende trein naar Utrecht.
De rest van de reis zal ik u besparen, maar ik was kwart voor zeven thuis. Ik zou nooit op tijd bij de club zijn al deed ik mijn uiterste best om mij snel om te kleden. Uiteindelijk ben ik toch maar gegaan, vijf voor zeven vertrok ik, hardlopend.
Iedereen was allang weg, dus heb ik voor mijzelf gelopen met de stille hoop dat ik een ongeveer gelijkwaardig groepje zou tegenkomen waarbij ik kon aanhaken. Dat bleek ijdele hoop, het was ijselijk stil in de duinen. En de eventueel verwachte lichte regenbui werd een echte novemberstorm met constante plensregen, zeventig minuten lang, precies de lengte van de training. Ik heb er maar een duurloopje van gemaakt, gelardeerd met wat klimmetjes en paardenpaadjes.
Thuisgekomen, gewassen, omgekleed, terug naar de club. Daar was het zo mogelijk nóg rustiger, waar het anders een gezellige boel is met een paar honderd man, zullen het er woensdagavond hooguit vijftig zijn geweest. Bijna heel Haag Atletiek met vakantie, je voelt je bijna een loser dat jij nog aan het werk bent... Niettemin hebben wij het toch nog gezellig gemaakt met de mensen die er wèl waren!
Maar kom op, laat ik dit sjacherijnige stukje optimistisch afsluiten: volgende week gaat de zon weer schijnen!
1 opmerking:
Dag Fred, weer een erg mooi stukje geschreven en gelopen ook. Wat die Maya's aangaat daar heb ik erg veel over gelezen en zal daar nooit mee lachen, wat die mensen konden met hun berekeningen, kunnen wij nu pas met zware computers, dus die hebben hulp gehad van.....? Maar het voornaamste , gelijk of niet wij lopen onze loopjes nog met veel oog voor de natuur :-)
Een reactie posten