Toornvogel?

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik met De Doornvogels meeliep. Telkens was er iets waardoor ik niet kon meewandelen, maar vandaag was er eindelijk een mogelijkheid.

Om tien over tien zouden wij verzamelen in de hal van Centraal Station, althans wat daar op dit moment nog van over is. Eerst nog een half uurtje hardgelopen, daarna gewassen en omgekleed, wat boodschappen gedaan en het ontbijt klaargemaakt. Daarna op weg naar het station, waar ik ruim een kwartier voor de afgesproken tijd aanwezig was. Echter er was nog niemand, en toen het eenmaal tien over tien was ben ik buiten, op het lege plein voor het station, gaan kijken. Ook niet. Even mijn mail gechecked, er stond een 06-nummer op dat 'open' zou staan, gebeld, voicemail. Dat schoot niet op. Toen er na een half uurtje nog niemand was heb ik maar 'voor mijzelf' de waarschijnlijke route naar Meijendel gelopen.

Het weer was in elk geval prima: de zon liet vandaag geen moment verstek gaan en er stond wel wat wind maar die zorgde voor de nodige verkoeling. Ideaal wandelweer, kortom.

Het eerste stuk ging door het Haagse Bos, waar al vrij veel wandelaars en hardlopers op de been waren. Ik zocht de mooie grillige bospaadjes op en wandelde zo ruim een half uur kris-kras tot ik Huis ten Bosch bereikte. Even daarvoor zag ik Yvette (van onze trainingsgroep 5), op de fiets met haar dochtertjes voor- en achterop, op weg naar een kinderfeestje. Of ik niet ging trainen. Nee, had ik al gedaan, bovendien zouden er vandaag meer dan genoeg (wandel)kilometers worden gemaakt. En morgen weer een Kerkpolderloopje.

Bij de Rijksstraatweg stak ik over en ging rechtsaf het fietspad op, een kilometer verder weer linksaf en vervolgens via het fietspad rechtsaf, de zogeheten Parkenroute. Alweer een bosrijke omgeving. Uiteindelijk kwam ik uit bij een laan met villa's aan de rechterkant waar weer een loper van HAAG mij tegemoet kwam, hij was duidelijk bezig met een lange zware duurloop. Richting Auberge De Kievit, langs het Wilhelminaplein en na een kleine kilometer linksaf de weg op naar boven, naar waar  het duingebied begint, richting Meijendel. Een enkele maal was er een zijpad dat leidde naar een bijna geheel begroeid idyllisch natuurgebied. Ik keek en zag op nog geen twintig meter afstand een reegeit. De fotocamera in de aanslag en afdrukken maar. Helaas: 'kaartje vol'. Tegen de tijd dat ik ruimte vrij had gemaakt was het fraaie dier al verdwenen.

Na circa twee kilometer arriveerde ik bij Boerderij Meijendel. Ik had er inmiddels twee uur op zitten en was behoorlijk dorstig geworden. Maar eens iets bestellen. Wat ik min of meer als mogelijkheid had opengelaten bleek waar: dáár, op het terras, zaten de Doornvogels, althans drie stuks: Hugo, Dea en Aad. Ik ging bij hen zitten, zij betoonden zich zeer verrast. Toegegeven, ik had het mailtje met de aankondiging wel ontvangen maar had niet gereageerd, ik had niet aangegeven dat ik zou komen dus dat ze niet op mij hadden gewacht bij het station begrijp ik achteraf wel. Dus mijn aanvankelijke toorn was niet helemaal reëel en allang getemperd. In ieder geval smaakte de cappucino en daarna nog een appelsap goed. Ook met z'n allen nog snel met consumptie en al naar binnen gevlucht toen het ging regenen. De bui was wel van korte duur, maar je gaat nu eenmaal niet voor je lol in de regen op een terras zitten.

Daarna via de duinen terug richting Scheveningen en ongeveer een kilometer vóór de Pier het strand op. Over het strand - en op het laatst over vlonders met van die 'chill' strandtenten 'met van die grote lounge-banken ernaast - gingen we naar de boulevard en vervolgens naar het Kurhaus. Op het terras bestelden we weer iets, het waren wel Kurhausprijzen maar ach, het is vakantie. De Westmalle smaakte goed, al was het niet de donkere (dubbel) waar ik om gevraagd had en hij was ook niet echt koud maar ik had geen zin om daar moeilijk over te doen. We zaten goed, de zon deed zijn brandende werk.

De boulevard is na de renovatie wel mooi geworden, de beelden aan zee nemen een prominente plaats in, de onrust van het autoverkeer is van de baan en het wandelgedeelte loopt vrijwel onmiddelijk over in het strand. Wat wonen wij met die prachtige duinen en dat geweldige strand toch mooi, vergeef mij deze chauvinistische oprisping.

Het laatste stuk ging via Duindorp, weer de duinen in. Het was daar dat ik afscheid nam van het drietal, want mijn dochter en haar vriend zijn heelhuids teruggekeerd van Bali en kwamen op bezoek, met veel verhalen en nog meer foto's!