Terug uit Zeeland

Een lang weekend Zeeland is achter de rug. Een weekend waarin geschranst, gesjansd en gedansd werd. En getraind, niet te vergeten...

In dichte mist zijn wij maandagmorgen vanuit Burg Haamstede teruggereden naar Den Haag, in de auto van Joop Nennie en met Frits Bos. Bijna in dezelfde samenstelling als toen wij er afgelopen vrijdag heengingen, alleen waren Ton van der Pol en Frank Inklaar er toen ook bij. Ton is gisteren al naar huis gegaan, Frank ging met de anderen (Paul en Marlies, Yvonne en Murat) nog even naar Middelburg. Paul ging daar zelfs met de fiets naar toe, zoals hij twee dagen eerder ook met de fiets vanuit Den Haag naar Burg Haamstede is gefietst. Bijna zes uur netto. Wat een bikkel, maar hij was niet de enige, Karin en Henriëtte die in een ander huisje zaten waren ook met het ijzeren ros gekomen.

Vrijdag

Maar laten we beginnen bij het begin. Afgelopen vrijdag, om 10:00 uur 's ochtends, haalde Joop achtereenvolgens mijzelf en Frits thuis af. De rit naar Zeeland verliep voorspoedig, al was de route niet overal even mooi. Voordat we het schone weidse landschap van Zeeland bereikten, doorkruisten we namelijk het afzichtelijke Botlekgebied met al die raffinaderijen, rokende schoorstenen en fabrieken alom en de wegen afgeladen met vervaarlijk grote vrachtwagens die je maar het beste zo snel mogelijk kunt passeren. Maar om half twaalf waren we al te bestemder plekke.

De anderen van ons huisje waren er ook al, dus besloten we in het restaurant van het Landal Park wat te lunchen. Dit ook ter overbrugging van de tijd, om drie uur konden we pas in de huizen hadden we begrepen, maar Cor van de Geest die er nog eerder was dan wij kwam naar ons toe om de sleutels te overhandigen en nadere uitleg over de plattegrond van het park te geven.

Na het huisje betrokken te hebben volgden de bekende rituelen van een (slaap)kamer uitzoeken, uit- en inruimen, thee zetten en bespreken wat we die dag zouden gaan doen. In ieder geval stond er 's middags een stukje hardlopen op het programma. Daartoe moesten we verzamelen bij 'Huisje 91' waar onder andere Wim Hartman zijn tijdelijke domicilie had.

Murat en ik hadden wel zin om mee te doen. Het was een ploegje van louter mannen, dat was vorig jaar wel anders. We hebben een ontspannen duurloopje door de duinen gelopen waarbij we onder andere het punt passeerden waar wij de volgende dag de Cross zouden lopen.

Het complete album met de training van deze dag en die van het fitwalken de dag ná de cross staat hier!

Zaterdag

De dag van de Wim Hartman Cross! Maar eerst is er ontbeten, zoals elke dag copieus. Als je zo met z'n allen aan de eettafel zit, eet je altijd meer dan normaal. Het brood, de beschuiten, de eieren, werden niet alleen met koffie en thee weggespoeld: Marlies zorgde steeds voor zeer vitaminerijke sapjes door fijngepureerde kiwi's te mixen met versgeperst sinaasappelsap.

Daarna was er nog tijd om naar het dorp te wandelen. Burg Haamstede kent erg pittoreske winkeltjes waaronder bovenstaande bakker. Alsof je zestig jaar terug in de tijd bent. Op de laatste dag, maandag dus, heb ik daar nog 'typisch Zeeuwse' versnaperingen voor het thuisfront gekocht zoals Zeeuwse bolussen, op speculaas gelijkende koekjes en zeeuwse babbelaars.

Om half twee stonden we weer bij Huisje 91. Een grote groep had zich daar verzameld om gezamenlijk af te reizen naar het startpunt. Onze trainingscoördinator had weer een mooi parcoursje uitgezet, zo bleek later. Wij vertrokken met z'n allen vanaf het 'Hartman-honk' naar het beginpunt van de cross, ongeveer een kilometer verderop in de duinen.

Daar gingen we inlopen, één ronde van pakweg 1300 meter. Al inlopende bleek dat er een paar gemene steile pukkels in zaten maar ja, je loopt een cross of je loopt hem niet. Een groot deel van de deelnemers aan dit weekend deed mee. Vijf ronden, dat moest te doen zijn, maar je mocht eerder afhaken.

Er waren aanzienlijk meer deelnemers dan vrijdag, mannen, vrouwen, jong en oud, al moet ik toegeven dat een flink percentage de MAX-gerechtigde leeftijd had bereikt en in een aantal gevallen zelfs fiks had overschreden.

Ik had er wel zin in. Maar ja, amper hersteld van een blessure - ik voelde er niet veel meer van, gelukkig - en een fikse trainingsachterstand... Maar de wil was er. Na de start liep ik vlotjes weg en eigenlijk had ik niet eens in de gaten dat ik te hard wegging (wat mij vaak wordt verweten). Dàt ik te hard ging leek echter wel duidelijk, want die eerste ronde liep ik in het kielzog van de aanzienlijk snellere Arne en Paul van Oyen.

En jawel, de tweede ronde moest ik al inleveren en de derde ronde wreekte het gebrek aan conditie mij helemaal. De adem stokte in de keel, de benen kregen iets willoos en de een na de ander passeerde mij. Jammer, dat ging 'm niet worden. Ik besloot na deze drie ronden uit te stappen en alzo geschiedde.

Maar geen tijd om de zelfgemaakte wonden te likken, snel mijn fotocameraatje opgehaald bij Joop Nennie die 'm zolang bij zich had gehouden, en plaatjes schieten maar. Uiteindelijk toch heel wat van mijn hardloopmaatjes vereeuwigd evenal naamgenoot Freddie Frauenfelder, die een officiële reportage heeft gemaakt.

Mooi was dat maar liefst twee van onze huisjesgenoten, Karolina Sabbatini en haar kunstcollega Paul Versteegh (hierboven), in de prijzen zijn gevallen. Paul als eerste 60 plusser, en Karolina als eerste 55 plus dame.

Nadat iedereen gefinishd was - met als laatste de door Nico Moesman letterlijk op handen gedragen Bep - gingen we met z'n allen weer dezelfde weg terug.

's Avonds was de gezamenlijke maaltijd in het restaurant, om in de sfeer van het weekend te blijven een 'lopend' buffet. Met daaraan gekoppeld de prijsuitreiking, zoals altijd vaardig-geestig aan elkaar gepraat door Jans Haandrikman.

Foto's van de cross en van het eten staan hier, maar ook op de website van Haag Atletiek.

Morgen meer over een uitstapje naar Zierikzee!