Op het programma stond een tempotraining die gerust pittig genoemd mocht worden: 8-6-4-2 minuten, en dat twee keer. Als je deze getalletjes zo intikt lijkt het niets voor te stellen, maar het was wel degelijk iets. Meteen al bij de eerste acht minuten werd ik, ondanks de nodige voorzorgsmaatregelen, gedwongen tot een korte sanitaire stop. Kort, maar kennelijk lang genoeg om de hele ijlings voortsnellende groep uit het oog te verliezen. Geen probleem, die kwam ik later wel weer tegen. Mooi niet. Geen ramp, ik zou het programma zo goed en zo kwaad als dat ging imiteren. Dus ook ik ging de benen uit m'n onderrug lopen, eerst 8, daarna 6, 4 en 2 minuten en dat twee keer. Onderweg kwam ik vele groepen van Haag tegen, maar niet die van mij. Steeds liep ik in de omgeving van de Puinduinen en Landgoed Ockenburgh, maar ook over de wegen erlangs.
Die tempo's gingen wel, maar de lengte ervan viel inderdaad tegen. Telkens wanneer ik dacht dat die acht minuten lang en breed voorbij waren bleek dat ik nog een paar minuten tegoed had en dan moest het toch verder. Dat gold ook voor de 6 en 4 minuten. De tussenpauzes rust heb ik op gevoel gedaan, dat zal zo'n twee, drie minuten zijn geweest.
Nadat ik uiteindelijk was teruggekeerd op het honk, kon ik toch terugkijken op een bevredigende training van ca. 90 minuten lengte. Ik vernam dat de groep nog naar mij op zoek is geweest, maar tevergeefs. Tja, het blijft een lastig dilemma, voor mij hoeft de groep niet zo nodig op mij te wachten, ik ken de weg en kom er wel, maar aan de andere kant begrijp ik dat de trainer zich verantwoordelijk voelt voor de groep. En tja, ik kan net zo goed onwel zijn geworden.
De foto's bij dit blogje hebben overigens niets met de training te maken maar met de nieuwjaarsborrel gisteren op de zaak. Overigens hadden dergelijke plaatjes evengoed in het clubhuis gemaakt kunnen zijn, vlak na de training...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten