Ja! Ja?! Pats!

Gistermiddag ging ik voor de tweede - en laatste - keer deze week naar De Hoge Veluwe om iets mee te pikken van de hertenbronst. Dat is nog altijd het meest indrukwekkende spektakel dat de natuur ons kan bieden, zeker in ons land.

Even na het middaguur fietste ik naar Arne die in Loosduinen woont. Na de thee gingen wij in zijn auto richting Veluwe waar hij zijn caravan heeft staan. Tijdens een voorspoedige rit waarbij wij heel wat afkeuvelden over de dingen des levens, zette Arne mij keurig af in Otterlo, vlak voor de ingang van De Hoge Veluwe. Wat een service! Arne, bedankt!

 

Vlak bij de ingang weer zo'n witte fiets gepakt waarop ik deze dag constant driftig trappend - alles bij elkaar - zeker vijftien kilometer heb afgelegd. Dat lijkt niet veel, maar de fiets werd louter gebruikt om mij van punt naar punt te brengen, naar die lokaties waar je zo goed als zeker herten kunt observeren. Was dat in de jaren zeventig en tachtig de Bosjes van Staf, de laatste twintig jaar is dat meer langs de weg richting Hoenderloo, ongeveer twee kilometer voorbij Museum Kröller Muller. En ook zie je ze wel bij de wildobservatiepost het Koeverbos, in het bos even voorbij het bezoekerscentrum.

Ook gisteren was het weer druk langs de weg, maar lang zo druk niet als afgelopen zondag toen je bijna over de hoofden kon lopen. Veel professionele en semi-professionele fotografen stonden paraat, met van die enorme indrukwekkend teletoeters op hun camera's gemonteerd. En dan ik met mijn lullige zakcameraatje, maar daar kan ik nog best aardige filmpjes en foto's mee maken. Waarmee ik benadruk dat het mij puur om het vastleggen van indrukken gaat en niet om een in fotografisch opzicht optimaal resultaat te bereiken.

Na eerst warme chocolademelk met iets erbij in De Koperen Kop te hebben genuttigd, eerst naar het Koeverbos. Daar was zo rond 16.00 uur nog niets te zien dus meteen maar door naar de wildbaan voorbij Kröller Muller. Daar was het al druk - veel auto's en fotografen met druk klikkende camera's - en hoorde je van alle kanten de herten burlen. Ook zag je ze al.

Een uur later kwam een roedel, aangelokt door de even daarvoor rondgestrooide appeltjes, vanuit het bos het veld op. De door vele modderbaden grijsgekleurde haremheer (zie boven) rende constant heen en weer om zijn dames bij elkaar te houden, terwijl andere herten zich niet of nauwelijks lieten zien, maar ze lieten wel van zich horen, en hoe. Een paar honderd meter verderop had een ander roedel zich op het veld verzameld, eveneens met een plaatshert, en daar tussenin, aan de bosrand, was nog een roedel. Maar gelet op het burlen dat van diverse kanten kwam, moeten er zeker vier, vijf roedels in de directe omgeving aanwezig zijn geweest.


Waar je als toeschouwer altijd op hoopt is een gevecht tussen twee plaatsherten, al dan niet vooraf gegaan door een ritueel van paraderen, veel burlen en elkaar imponeren. Maar dat is een kwestie van geluk hebben. Je kunt soms uren achtereen staan te kijken zonder dat er iets gebeurt. Als de herten eenmaal een roedel hebben steken ze niet veel energie in een gevecht. Waarom zouden ze ook? Het doel - een groot aantal dames om zich heen verzamelen - is immers al bereikt. Maar komen ze te dicht bij elkaar dan kan er een korte schermutseling ontstaan, wat meer bedoeld lijkt om eventjes de grens te bepalen.

Op het eerste filmpje zien we een plaatshert het veld opkomen en probeert een hinde die is afgedwaald terug te drijven naar het roedel, op het tweede filmpje zien we zo'n korte confrontatie tussen twee van die macho's. Dit ingeleid door enthousiast commentaar van een fotograaf naast mij: "Ja, ja?! Pats!"