Autumn Joy

Dit is de laatste foto die ik dit weekend maakte! Na twee dagen Drenthe en een middagje Aalsmeer stapte ik vanmiddag uit de trein die mij vanaf Schiphol naar Den Haag CS bracht, en wie stapte er nog meer uit? Een flinke delegatie van Groep 5, waaronder twee marathoncracks Yvette (links) en Eveline (rechts) die de 42 kilometers en 195 meter in Amsterdam vandaag in een zeer fraaie tijd (3.39 resp. 3.42) uitliepen. Arne, Ellis en Ilse vormden met Chris (niet op foto) de supportersschaar. Even later zat ik met Eveline in Randstadrail 3 op weg naar huis, waar ze vertelde hoe het was gegaan. Dat ze zo'n monsterafstand had gelopen was niet aan haar af te zien. Alsof ze nog moest beginnen!

Een aanmerkelijk kortere afstand (naar schatting 17 km) liep ik zaterdagochtend vroeg in Drenthe als training. Ik stond al vroeg buiten, het was nog donker en liep vervolgens in een vrij vlot tempo (dl. 2) 100 minuten door bos en langs weiland. De duurloop was niet geheel overbodig want komende zaterdag is de halve marathon van Monster en dat is een fantastische loop, niet een van de makkelijkste (veel strand en duinen) maar de moeite van het lijden waard.

 

Diezelfde zaterdag moesten wij (en schoonfamilie) ook nog op een andere manier aan de bak, namelijk het verhuizen van de zoon van mijn zwager en schoonzus. Er is wat afgesjouwd en met één personenauto en een busje afgereden van Gieten naar Groningen v.v. en dat zo'n drie keer. 's Avonds gingen we uit eten, het was zo'n buffetrestaurant waar je van alles en nog wat kon opscheppen. Geen haute cuisine weliswaar, maar wel lekker! Het mag misschien gek klinken: hier at ik de eerste oester van mijn leven! Het is wel even wennen, ik kan niet zeggen dat ik het erg lekker vind maar vies is weer het andere uiterste.

Vanmorgen (zondag dus) gingen we allemaal ons weegs. Mijn zwager bracht ons (mijn wederhelft en zijn andere zoon) met het gehuurde verhuisbusje naar Assen. Bij het station aldaar werd ik afgezet, de anderen reisden door naar Den Haag om in verband met eerdergenoemde verhuizing een wasmachine op te halen. Ik moest een half uur wachten op mijn trein naar Utrecht, die tijd doodde ik met een cappucino in de koffiebar. Uiteindelijk werd het een lange treinreis. Eerst naar Utrecht, van daaruit de trein naar Schiphol, waar ik met twee bussen Aalsmeer Dorpstraat bereikte.

 

Daar moest ik zijn. Doel van de reis was een bezoek aan de expositie 'Autumn Joy' in Het Oude Raadhuis, waar negen kunstenaressen een selectie van hun werk toonden.

Autumn Joy, Herfstvreugde (tevens de naam van de bloem van een sedum-soort, staat ook in mijn tuin) was de titel van deze expositie met als thema: vrouwen. "Nogal gedurfd", veronderstelde hoogleraar-publiciste Dorien Pessers in haar openingstoespraak op 8 september jl., "want verwijst de associatie 'herfst en vrouwen' niet naar treurig verval en andere post-menopauzale ellende?' Maar voor zover de exposanten al in de herfst van hun leven verkeren, zijn ze als kunstenaars in ieder geval pas aan het begin van die herfst. En dat is wellicht het mooiste jaargetijde. Want pas in het uitsterven - wat zeker geen verval is - van de kleuren worden de gloed en de koloriet van de zomer het duidelijkst zichtbaar, als een nieuwe schoonheid." Tot zover het citaat uit de toespraak van Dorien Pessers.

Eén van de kunstenaars is Anke Louwerse (rechts op de foto), vriendin-collega uit lang vervlogen tijden (wij werkten begin jaren zeventig bij de Nederlandse Boekenclub). Via het onvolprezen internet kwamen wij elkaar weer op het spoor. Anke had een aantal relaties en vrienden/vriendinnen van weleer uitgenodigd voor deze laatste dag van de expositie en dat is niet zonder gevolg gebleven. Schoolvriendinnen, (oud)collega's en overige bekenden gaven allemaal acte de présence, wat onze gastvrouw - goedlachs als altijd - een aantal malen verrast deed uitroepen: "Iedereen komt voor mij!" Het was een heel leuk weerzien. Veertig jaar geleden alweer, maar het leek wel of wij elkaar twee weken geleden voor het laatst hadden gezien...