Vroegâh en nu...

Vandaag geen levendige beschrijving van de training, om de doodeenvoudige reden dat ik gisteravond niet heb deelgenomen aan de groepstraining. Wel had ik eerder die dag een uurtje voor mijzelf gelopen en dat bleek een verstandige zet. De 10 kilometer van Harwich en de zware baantraining van afgelopen maandag bleken een aanslag op de benen die gistermorgen loodzwaar aanvoelden. Dat ene uurtje was dan ook meer dan genoeg.

Iets heel anders: ik weet niet of het iemand is opgevallen, maar wat is er schrikbarend weinig (digitaal) bewaard gebleven van de loopjes die in het pre-computertijdperk - zeg vóór het jaar 2000 - zijn gehouden. Uitslagen? Noppes. Foto's? Nauwelijks of niet. Daar valt nog een enorme slag te maken.

Neem bijvoorbeeld de Babylonloop: een hardloopwedstrijd die in de jaren tachtig jaarlijks werd georganiseerd door The Hague Road Runners. Start en finish waren destijds voor het Centraal Station Den Haag. Er deden tal van gerenommeerde lopers aan mee destijds, nationaal en internationaal (ook veel Belgen en Britten). Helemaal niets op internet, geen foto, geen stukje tekst, geen uitslag, nada, niente.

Eerlijk gezegd was ik deze loop ook al min of meer vergeten totdat ik eergisteren de diepe kast indook om op zoek te gaan naar de 8 mm. filmpjes die tientallen jaren geleden zijn gemaakt, onder andere van huwelijk, onze dochter in babytijd, vakanties enzovoorts. Ik wilde deze overzetten op dvd. Met dank aan Arne, die mij op dat idee bracht. Een aantal van deze filmpjes bevinden zich nu dan ook in de bekwame handen van Videoland.

Maar hoe gaat dat met graven in diepe kasten? Je komt heel wat plastic zakken, dozen en wat dies meer zij tegen die gevuld zijn met oude meuk. Soms is het heel aardige meuk, zoals scripties, stageverslagen, diploma's, tijdschriften waaraan ik bijdragen leverde, illustraties van mijn hand maar ook foto-albums met foto's van een aanmerkelijk jongere en hariger cultuurbarbaar.

 

 

Zowaar vond ik een heus hardloopdiploma. Die kreeg ik na het lopen van een halve marathon in de Dordogne, waar ik prompt tweede veteraan werd. Het was een soort trailrun kan ik mij herinneren.

Wat ik mij van de loop kan herinneren was vooral de prachtige heuvelachtige omgeving, zo kenmerkend voor de Dordogne, en de uiterst grillige, rotsachtige bospaadjes langs – gelukkig ondiepe – ravijntjes en beekjes. Ik was 41 jaar toen en verkeerde in uitstekende vorm. Als een gems flitste ik over het parcours en finishde in 1 uur en 24 minuten. Dat was best snel, maar niet zo snel als Jean Pierre, een buurman van onze vrienden Jacques en Janneke. Hij was een erg goede loper, zijn eindtijd was 1 uur en 17 minuten (meen ik mij althans te herinneren).

 

Ik kan het mij vandaag de dag niet meer voorstellen dat ik zo'n tijd kon lopen. Maar dat geldt ook voor de Babylonloop, een destijds zeer populaire 10 km loop in Den Haag. Het programmaboekje van editie 1988, met de resultaten van de deelnemers, vond ik ook. Winnaar was Marti ten Kate in 28:33'. Zelf liep ik toen 37:30' wat vandaag de dag bijzonder goed zou zijn maar toen was het goed voor 'slechts' een 265ste plaats (van de 1440 deelnemers). Er werd destijds 'in de breedte' snel gelopen en ik was toen, als jonge veteraan, op mijn sterkst.

Zo, altijd leuk als je met terugwerkende kracht nog een beetje kunt opscheppen over 'vroegâh' aan de hand van zulke nostalgisch aandoende documenten. Als ik nog meer aardigs tegenkom wat betrekking heeft op hardlopen zal ik dat ook wel aan dit blog toevertrouwen.