Van Rotterdam Marathon naar Stanley Clarke

Gisteren de inmiddels traditionele tocht naar Rotterdam gemaakt om te kijken naar de marathon. Het ging mij er vooral om bekenden te spotten en zo mogelijk aan te moedigen. Ik had met iemand afgesproken om samen te gaan kijken maar ondanks veelvuldig telefonisch contact ben ik hem niet op de aangegeven plek tegengekomen. Dan maar zelf ergens een strategisch plekje zoeken achter het hek, opdat ik foto's van deze en gene kon maken. Later zag ik Cynthia en Jos staan met de kinderwagen, we hebben vervolgens met z'n drieën gekeken.

Bekenden heb ik inderdaad gezien. Lang niet iedereen maar wel een aantal: José en Simone van Sparta, Mulay, Ilse, Eveline, Sonja, Gusta, Karin, Peter, enfin, laat ik maar ophouden want ik vergeet er zo een paar. In de tijd dat ik aan die zijlijn stond (van 13:00 uur tot 14:50') zag ik een aantal Haag-vrienden onder de marathonlopers. Mogelijk heb ik een aantal gemist maar de meeste staan wel op een van bijgaande foto's.

Rond 16:00 uur ben ik weer naar het station gegaan en vervolgens met de trein naar Den Haag. Thuisgekomen, wat foto's ingeladen, boodschappen gedaan, een paar planten verplaatst, gegeten en voor ik goed en wel wist wat er gebeurde stond vriend René voor de deur. Hij kwam mij afhalen, samen zouden we naar Zoetermeer gaan voor een concert. Ik had later op hem gerekend, moest nog een paar kleine dingetjes afronden - zoals de pc afsluiten - maar dat was snel gepiept. Eerst zijn wij naar Leidsehage gereden om bij McDonalds koffie te drinken - was eigenlijk best goed - en daarna naar De Boerderij.

Wat op het programma stond was onversneden jazz van Stanley Clarke en zijn band (ik schreef bijna Larry Carlton, maar dat is een andere jazz-grootheid). Clarke wordt tot de beste bassisten ter wereld gerekend en deze avond gaf hij op meer dan overtuigende wijze blijk van zijn kunnen. Hij werd bijgestaan door een drietal jonge honden, onder wie een briljante 19-jarige pianist, een iets oudere toetenist en een uiterst energieke drummer die met zijn tot een hoge toef opgebonden rastahaar zó uit een stripcomic weggelopen kon zijn. En eenmaal kwam een bevallige zangeres - ene Natascha - ten tonele die aan een van de nummers zowaar nog een 'poppy' cachet gaf.



Wat we te horen kregen was pure jazz die met een weergaloze virtuositeit werd uitgevoerd, met een aantal ellenlange nummers waarbij naar hartelust geïmproviseerd werd en de ondersteunde bas-riffs die de heer Clarke uit zijn contrabas en basgitaar wist te ontlukken aan het geheel de indruk gaf van een alsmaar voortdenderende trein.

Het was geen 'muziek voor iedereen', daarvoor waren de schaarse melodielijnen te weerbarstig en de structuur van de nummers, zo al aanwezig, heel complex. Op de hierboven geplaatste video wordt nog een relatief rustig-melodieus nummer gespeeld. Een topconcert van vier supervirtuoze jazz-musici was het zeker.