Van Clingendael crossend naar het winterbier

Still running after all those years...

(raadseltje voor met name HAAG-leden: wie herkent de lopers op de eerste foto?)

De zondag was welbesteed mag ik wel zeggen. 's Ochtends direct na het opstaan wierp ik een blik naar buiten en wat ik zag was een witte wereld. Voor de eerste keer dit jaar sneeuw in Den Haag, waar het noorden al anderhalve week lang geteisterd wordt door hagel, sneeuw en ijzel. De sneeuw bleek echter van korte duur, want toen ik tegen negenen, bepakt met een goedgevulde sporttas, het huis verliet, zag ik alleen hier en daar op auto's en sommige stoepdelen wat wittige neerslag. Zonder problemen liep ik naar De Mient, naar de halte van Bus 21.

Het duurde wel even voordat de bus kwam, daarom maar een stuk doorgelopen naar de volgende halte. Vervolgens met de bus naar het Kurhaus, overstap op de bus naar de Ruychrocklaan en tenslotte een wandelingetje naar de Buurtweg, waar het clubhonk van The Hague Road Runners is gevestigd. Echter kreeg ik onderweg een lift van Peter Rotteveel, die ook die kant op moest en om dezelfde reden, namelijk het lopen van een cross.

Ruim een uur voordat deze van start ging, waren wij ter plekke. Startnummer opgehaald, koffie gedronken en even gepraat met Hans Verbeek, die ditmaal op 'minimale' schoentjes zou lopen in plaats van barrevoets.

De Clingendaelcross is de laatste van een serie van vier crossen, aan drie waarvan ik heb meegedaan. Het zit er op, nu voorlopig maar weer de aandacht verleggen naar het lopen op de weg en de langere duurlopen.

Het ging zwaar, erg zwaar vandaag. De deelnemers aan de lange cross moesten vier ronden lopen, en vooral de laatste twee ronden had ik zóveel zuurstoftekort dat het tempo - voor zover je daar al van kon spreken - drastisch omlaag ging. En uiteraard waren het vooral die vermaledijde klimmetjes omhoog die mij de das omdeden. Maar uiteindelijk heb ik het toch volbracht, zij het moeizaam. Tien minuten langzamer dan vorig jaar, maar dat gold voor meer lopers: het parcours bleek ook langer dan vooraf was gemeld: 9,5 kilometer i.p.v. 7,1 kilometer. Onder de lopers waren ook weer de snelle dames van Groep 5 en hun trainer Wim Hartman die geleidelijk aan weer steeds meer gaat hardlopen. Op bovenstaande foto's zien we hem 'vroeger' en 'nu'.






Maar het parcours was mooi, het weer was ronduit schitterend, stralende zon en vrijwel windstil, dus ondanks de relatief lage temperatuur - tegen het vriespunt - hadden we wat dat betreft geen klagen. En na afloop was het goed toeven in de kantine waar ik nog het geluk had een van de laatste (spek)pannenkoeken te scoren.

Trainer Mulay met zijn spartaanse sterrenteam

Nog even een foto gemaakt van Mulay en zijn sterrenteam, waarvan de meesten al lang en breed gedouchd hadden toen ik nog een ronde moest...

BIERFESTIVAL!

'We are a Drinking Club with a running problem'. Frank Inklaar, Pierre Tissot en ik-zei-de-gek hielden dit - veelvuldig geciteerde - motto van de Hash House Harriers in ere door na de cross direct af te reizen naar Gouda, waar het PINT Winterbierfestival plaatsgreep. Inmiddels een jaarlijkse traditie. Wij waren niet de enigen, ook andere clubgenoten onder wie Wim Kramer, Frits Bos, Jan Bruggeman en Arne Dutour Geerling waren van de partij. Rond twee uur hadden we afgesproken in de hal van het Centraal Station. Nadat iedereen er was stapten we in de trein naar Gouda. Van daaruit was het niet ver lopen naar het Wellantcollege.

Het gebruikelijke ritueel: bij de ingang van het grote zalencomplex kregen we à raison van twintig euro een glas met zes muntjes - voor even zoveel biertjes - en een boekje met een beoordelingsformulier. Daarna volgde een erg gezellige middag in een - ondanks de grote drukte - uiterst relaxede sfeer waarbij we diverse biertjes uitprobeerden en met anderen - waaronder bekenden die je hier elk jaar weer tegenkomt - wederzijdse tips werden uitgewisseld.


Ik kwam nog ene mijnheer Pakvis tegen die ik herkende van mijn allereerste strandloopjes eind jaren zestig. Hij memoreerde nog die ene keer dat we in een hevige storm liepen en het zand onze benen striemde.

De biertjes waren allemaal lekker maar persoonlijk was ik het meest gecharmeerd van de Custard Porter, het Chaamsch Winterbier, de Joulupukki (hoe verzin je het, al die namen) en het IJsknijn dat maar liefst 20% alcohol bevat maar een aangenaam dropachtige (laurier) smaak heeft...

Na afloop van deze middag gingen we in Den Haag met z'n allen 'ergens wat eten'. Het aanvankelijke plan was Soeboer, maar dat zat vol, waarna we naar 'De Griek' vlak bij het centraal station zijn gegaan, Athene. Vlak van tevoren konden we nog een mooie tafel voor zeven personen reserveren, en het eten was ook prima. Moussaka, griekse vleesgerechten en dergelijke, we zaten al snel vol. Het was een mooie afsluiting van een veelbewogen dag.