Nog één keertje dan: Parkpop!

Running Music Lovers Marlon en Mattijs

Zo, nog een laatste blogje gewijd aan Parkpop dat - in tegenstelling tot de veelgehoorde kritiek vooraf dat de line up niet zó bijzonder was - in mijn herinnering zal blijven als een van de beste edities.

Het weer was zowel tijdens de Night at the Park als op Parkpop-dag zelf prima: niet te koud, niet te warm, wisselend bewolkt met af en toe een lekker zonnetje. De muziek was goed, ik had sterk de indruk dat de artiesten - waaronder gelouterde wereldsterren - veel plezier hadden met optreden voor het parkpop publiek, in het algemeen was sprake van een goede 'vibe'.

Hoogtepunten? Tja, wat moet je daar over zeggen. Wat voor mij een hoogtepunt was vindt een ander maar niks, en omgekeerd. Terugkijkend moet ik zeggen dat de hele line-up van The Night of the Park mij goed is bevallen. Di-rect gaf een goede show weg. Het nieuwe album lijkt muzikaal gevarieerder te zijn dan het voorspelbare 'recht-toe-recht-aan' rock and roll.

Ook Racoon was - uiteraard - heel goed, al heb ik ze op tv nog subtieler gehoord. Geweldige zanger trouwens, Bart van der Weide. Als je hem niet zou kennen verwacht je niet te maken te hebben met een popzanger met zijn robuuste, nuchtere uitstraling en fris kortgeknipte koppie.

Slade stond borg voor een feestje. Met name gitarist Dave Hill (nog zeer herkenbaar, zij het met onderkin) en Don Powell (de drummer met dat grappige bovengebit) speelden het dak er af. Alleen ben ik niet stuk van hun zanger Mal McNulty, zijn stem komt wel in de buurt van Noddy maar de man oogt niet charismatisch, hij staat er nogal statisch bij. En dat voor iemand die ruimschoots zijn sporen heeft verdiend, onder andere bij Sweet en Slade.
Hoe dan ook: hun X-mas song aan het begin van de zomer(!) maakte veel goed.


Wet Wet Wet vond ik altijd wel aardig, maar niet bijzonder. Toch genoten van hun optreden waarbij de charismatische 'ladies-man' Marti Pellow de aandacht naar zich toetrekt. Hij lijkt wat meer vibrato in zijn stem te hebben gekregen, persoonlijk houd ik daar niet zo van maar storend was het nu ook weer niet.

Het optreden van Anastacia was prima en dat van Holly Johnson ook, vooral bij de laatste drie nummers: hij heeft duidelijk naar een climax toegewerkt.


Over Parkpop zelf kan ik kort zijn, ik heb maar twee complete optredens gezien, dat van My Baby en van Billy Ocean. Voor mij was My Baby - als live optreden - het beste van dit weekend, de groep heeft de potentie om héél groot te worden. Als kritiek las ik wel ergens dat het trio de 'groove' helemaal te pakken heeft maar dat het geheel nog wat vormeloos is, een aantal goede songs om er wat meer structuur in te brengen zouden geen kwaad kunnen.


En dan was er tenslotte de zoetgevooisde stem van Billy Ocean. Met steeds een brede glimlach op zijn gezicht, opgebonden spierwit rastahaar en strak in het pak, pakte hij het publiek in met zijn - vooral - oude hits. Een leuke afsluiting van een geslaagd Parkpop.



Zo, nu even afkicken op de muziek en mij weer gaan storten op het lopen en andere zaken!