'Lekker' afzien bij Sint Pietersberg Trail

Laten we beginnen bij het begin. Het begin van afgelopen weekend. Zaterdagochtend vertrok een kleine snelle delegatie Groep Vijfers, aangevuld door een van de Groep Zeven nestors, naar Maastricht. Daar werd op zondag de Sint Pietersberg Trail gehouden.

Het was een reis met de nodige overstaps. Eerst de trein naar Eindhoven, waar we Haag-lid Jacqueline van der E. tegenkwamen, ze ging op familiebezoek in Roermond. In de lichtstad aangekomen, liepen we naar het busstation waar de NS bus naar Weert vertrok. Op dat traject waren er namelijk 'werkzaamheden aan het spoor' en reed daar dus ook geen trein.

In Weert namen we vervolgens de IC naar Maastricht. Daar huurden we een OV-fiets voor twee dagen. Eerst peddelden we naar de sportwinkel waar de startnummers gereed lagen (we hadden al maanden geleden ingeschreven). We namen de envelop met inhoud in ontvangst, evenals een mooi t-shirt van de trail.

In het hotel, BEEZ, betrokken we onze kamers. Eric, 'Kleine' Hans U en ik deelden een kamer, de dames (Yvette en Marianne) een andere en Eveline nam de kamer die aanvankelijk voor Ilse was bestemd maar die wegens persoonlijke omstandigheden niet mee kon.

We hebben de middag kuierend door de mooie binnenstad doorgebracht, waarbij we onder meer een terrasje pikten op het Vrijthof, de watermolen bezochten en ons vergaapten aan de mooie vlaaien die de inpandige bakker produceert. We hadden er graag een of meer gekocht voor 'thuis' maar we hadden al zoveel bagage bij ons en dan: hoe breng je deze ongeschonden over?


Na een korte rustpauze in het hotel gingen we 's avonds naar het befaamde restaurant 'Marres' (onderdeel van het tehuis voor hedendaagse cultuur). Zowel de lokatie - het restaurant en terras staan in een prachtige stadstuin - als het gebodene was ronduit fantastisch. Heerlijk eten, uitstekende wijn, een vriendelijke van oorsprong syrische baas die goede uitleg gaf over het eten, terwijl het meisje dat ons bediende een tikje mysterieus overkwam en een uit München afkomstige studente bleek te zijn.

.

Zondag 18 september: de St. Pietersberg Trail

Bijna de hele nacht heb ik  wakker gelegen en de gehorigheid - veel lawaaiërige mensen, dat krijg je met een hotel in het hart van een toeristische stad - werkte ook niet positief op de slaap. Dan maar vroeg uit de veren. eerst een stukje losgelopen en bij terugkomst werd er ontbeten met mijn kamergenoten. Prima ontbijt trouwens.

Even later kwamen de dames en nadat we na enige tijd uitgegeten waren, gingen we met de OV-fiets richting mergelgroeve een paar kilometers verderop.

Zelf trof ik er zowaar een aantal bekenden 'uit het westen' onder wie Koplopers Hans Verbeek en Fred van Berkum en Spartaan Marlon Voorn. Ook zij zouden hier gaan trailen, zij het vandaag niet op blote voeten.

Het was uitdrukkelijk mijn bedoeling om de trailrun 'normaal' uit te lopen. dat wil zeggen: als een - weliswaar superzware - duurlooptraining. En dat is gelukt. Gek eigenlijk, trailrunnen ligt mij niet, net zo min als crossen vanwege dat geklim. Nou, aan klimmen geen gebrek bij deze trail. Maar toch erg leuk om af en toe te doen, al was het maar vanwege de gevarieerde 'natuurlijke' parcoursen die door veelal prachtige landschappen voeren.

Bijna direct na de start viel ons de pracht van de mergelgroeven op. Hans en ik stonden herhaaldelijk stil om een foto te maken, zowel van die 'scenery' als van elkaar. dat betekende wel dat we na de kortste keren in de achterste gelederen liepen. Maar wat maakt het uit, zoals gezegd ging het ons niet om een tijd.

En zo liepen we bijna 18 kilometer lang door de mooiste landschappen en over de grilligste bospaden, die veelal overdekt waren met grof kiezelsteen. Omhoog en omlaag, omhoog en omlaag.

Hier had ik nog praatjes!

Een paar keer liepen die klimmetjes bijna loodrecht naar boven, als een klimmuur met geen of uiterst gebrekkige handvatten in de vorm van boomtakken en stammetjes. Of recht naar beneden, wat mij - uit 'vallens-angst'- er een paar keer toe bracht zittend naar beneden te schuiven, als op een glijbaan.

Met dank aan Hans Uytenhout...

Dat zal best bizarre beelden hebben opgeleverd, want Hans maakte regelmatig foto's van die uiterst penibele en voor anderen ongetwijfeld lachwekkende of meelijwekkende situaties. Daar ga je met je ego! ;-). Maar ja, ik loop nu eenmaal graag en veel en wilde niet onnodig geblesseerd raken door roekeloze acties. Jawel, ik heb wat afgefoeterd onderweg, bij die bizar 'onmogelijke' gedeelten. Het was zwaar, loodzwaar maar desondanks kwam ik/kwamen wij redelijk fris en fruitig over de finish in 2'32''.

Dat was een tijd die ik wel had verwacht, dus ontevreden was ik niet. Maar vrijwel direct na de finish hoorden Hans en ik dat Marianne Nijmeijer van ons reisgroepje met 1'34'' maar liefst een uur sneller had gelopen en daarmee tweede dame was geworden! Geweldig natuurlijk. Ook Eveline en Eric waren aanmerkelijk sneller dan de twee hekkensluiters. Nu ging het ons weliswaar niet 'om een tijd' - zeker niet in de eerste plaats - maar die verschillen waren toch wel groot.

Hoe dan ook hebben we allemaal goed gelopen (al was het maar voor ons eigen gevoel), en dan mag ik dè 'bikkel' van het gezelschap niet vergeten, Yvette Solognier. Zij liep maar liefst 32 kilometer en geloof maar dat dit zwaarder dan de zwaarste marathon zal zijn geweest. De negentien km lopers (was dus iets minder dan 19 km) zaten al lang en breed in de trein (na uitgebreid te hebben gedouchd bij een zeilvereniging een paar kilometer verderop, en de OV fietsen te hebben teruggebracht), toen Yvette 'appte' dat ze de finish had gehaald in een toch wel erg mooie tijd van iets over de vier uur. Proficiat Yvette!