Bijna een volle week mijn weblog niet bewerkt, dat komt niet veel voor. Ik zat een beetje in de lappenmand, eerst een paar dagen flink hoesten, daarna algehele lusteloosheid en stijve spieren en gewrichten. Dus ook een week niet (hard)gelopen, zondag was de laatste keer.
Maar op deze zaterdagochtend was de tweede testloop - vooral bedoeld voor de deelnemers aan de CPC - aan de Laan van Poot. Men kon één ronde (bijna 8km), twee ronden en sommigen zelfs drie ronden lopen. Ik had mij aangemeld als parcourswachter, want zelf lopen zat er nog niet in.
Vanmorgen meldde ik mij, samen met een aantal anderen, bij Carel voor instructies, een plattegrondje van het parcours waarop het punt vermeld stond waar wij moesten staan (in mijn geval was dat bij strandafslag 9 nabij Duindorp) en een geel hesje. Inmiddels was het al aardig druk in en rond het clubgebouw, uiteindelijk zouden er aardig wat leden en aspirantleden meedoen.
Inmiddels werd het laagje sneeuw dat die nacht overal in Den Haag was gevallen steeds meer aangevuld met verse sneeuw die rond half tien begon te vallen. Tijdens de loop die om 10:00 uur van start ging ging het alleen nog maar meer sneeuwen, wat deze testloop een bij uitstek winters karakter gaf. Best mooi eigenlijk!
Hoe dan ook stond ik vanaf dat moment twee uur lang bij de strandopslag waar in een wirwar van splitsingen de lopers de goede kant moesten worden gewezen. Tegelijkertijd meteen wat foto's gemaakt en deze staan HIER!
Carel ging voor de start nog even alle posten langs, ook om te kijken of alle parcourswachters gearriveerd waren. Daarna kon het winterfeest beginnen.
Na afloop was het goed snert eten - bepaald geen snertsoep - in het clubhuis en nakaarten met diverse loopmaatjes. Daarna weer naar huis. Heb zelf al met al ook wel een paar kilometer gelopen, komende week maar weer de schade van een week-niet-trainen inhalen.
Over de rest van de afgelopen week valt niet veel blogwaardigs te melden, of het moet de docufilm 'Down to Earth' zijn, gezien in Filmhuis Den Haag.
De film is gemaakt door filmmakers Rolf Winters en Renata Heinen. Met hun drie kinderen reisden zij over de hele wereld, van Peru tot Namibië, van Noord-Amerika tot een afgelegen eiland bij Australië. Het ging hen er vooral om de levenswijsheden van volkeren die nog intens met de natuur verbonden zijn, op te doen. Hiertoe voerden zij intensieve gesprekken met diverse stamhoofden en oude wijzen, de zogeheten 'Earth Keepers'. Een en ander werd vastgelegd in 200 uur film, en dat materiaal is uiteindelijk verwerkt in een anderhalf uur durende docu.
Mooi om naar te kijken, maar het geeft ook stof tot overdenking, met name over wat ons in het westen, in de zogeheten beschaafde wereld, drijft. En dat is, hoe je het ook wendt of keert, de drang tot consumeren. De media, reclamemakers en de entertainmentindustrie prikkelen ons op alle mogelijke manieren tot een levenshouding van steeds méér willen, groter, mooier, ingenieuzer, alsof waar geluk kan worden gevonden in spullen en spectaculaire ervaringen. Wij putten hiermee zowel onszelf als de aarde uit.
De Earth keepers weten als geen ander hoe alles met elkaar in verbinding staat en hoe noodzakelijk het is om de aarde te koesteren.
In Sedona (Arizona) is de film inmiddels bekroond als Best Film tijdens het Illuminate Film Festival. Ook bij ons trekt Down to Earth volle zalen in de Nederlandse filmtheaters!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten