Flitsschoentjes en parasieten

Vrijdag was een 'van hot naar her' dagje. In de ochtenduren krachthonk, daarna een half uurtje lopen met enkele (vier) versnellingen op de baan. Nou ja, versnellingen, het tempo is er behoorlijk uit, het kostte mij de grootste moeite om de tweehonderdjes onder de minuut te blijven.

Later in de ochtend naar Rotterdam gegaan om bij Decathlon op de Coolsingel een paar lichte hardloopschoentjes te kopen. Dit omdat het vorige paar aan vervanging toe was. Die heb ik vorige week, met vier paar andere hardloopschoenen, aan de container toevertrouwd.

Het werden deze. Wel erg flitsende kleurtjes, maar er was maar één kleurvoering. En een maat groter dan normaal voor mij maar volgens de verkoper zit dit type schoen vaak iets te krap in jouw 'eigen' maat. Overigens waren deze schoenen bij Decathlon Den Haag niet voorradig, vandaag mijn reisje naar Rotterdam.

Terug in Den Haag even bij Het Filmhuis naar binnen gewipt om de met Oscars overladen film 'Parasite' te zien. Het is een bijzondere film, zeker vanuit cinematografisch oogpunt. Maar wel lastig om na te vertellen, het verhaal bevat een mix van absurdisme, sociaal-realisme, horror, drama en klucht. Het is een koreaanse film met dito regisseur, acteurs en crew, en is ook in Zuid-Korea opgenomen.


Heel in het kort (en zonder spoilers) gaat het over een arm gezin dat zich financieel staande probeert te houden met het vouwen van pizzadozen. Dat gaat niet helemaal goed, waarna zij zich in het huis en leven van een zeer welgestelde familie weten in te dringen. De zoon profileert zich - met een vals getuigschrift van Harvard - als docent Engels. Hij begeleidt de dochter des huizes met haar huiswerk. Zijn zus verkoopt zich overtuigend als kunsttherapeut, vader werpt zich op als chauffeur van de familie en moeder als huishoudster. En alhoewel geen van hen de expertise heeft om deze beroepen uit te oefenen, komen ze er goed mee weg. Echter gaandeweg ontstaan er spanningen die mede het gevolg zijn van - deels onbewuste - standsverschillen.

Een bijzondere rol is weggelegd voor de huishoudster van het rijke gezin die door de 'indringers' wordt ontslagen en vervangen. Naderhand komt de oude huishoudster terug om iets op te halen, waarna de film een heel bizarre, sinistere en gewelddadige wending krijgt. Op dat moment weet je dat de regisseur goed naar Tarantino heeft gekeken die het patent lijkt te hebben op bloederige, compromisloze en extreem zinloos-gewelddadige scenes. In tegenstelling tot menigeen heb ik een hekel aan dat soort absurdisme (hou niet van geweld, of het moet - voor mij - op enigerlei wijze 'zin' hebben) maar dat is uiteraard heel persoonlijk.

Het valt mij toch op dat die Tarentino-achtige scènes zo ongelofelijk populair zijn. Dat had ik een tijd geleden ook bij de Nederlandse equivalent, die film over 'The New Kids' oftewel de Maaskantjes. Ik erger mij er groen en geel aan (de Haag-kleuren), maar vooral bij jongeren, mogelijk het een en ander gewend door Games, was het bon ton om dat excessieve geweld hartstikke grappig en leuk te vinden.

Ook bij de - eveneens Oscar-winnende 'Once upon a time in Hollywood' van Tarentino zelf komen de meest - volkomen disproportionele - gruwelijke en bloederige scènes voor, maar het enige dat je over deze film leest/las dat -ie zo geweldig, grappig en geniaal is.