Het weekend was niet lopeloos

Even een update van de afgelopen week. Met een beetje trainen, wandelen en een prestatie/wedstrijdloop.

In betere tijden... Maar nog steeds lol in!

Om met het laatste te beginnen: de Midwintermarathon. Ondanks sterke twijfels of ik deze keer mee zou doen - want relatief weinig training en één keer veertien kilometer als duurloop - toch maar een paar weken geleden ingeschreven voor de 10 EM (16.1 km). Het is en blijft natuurlijk een van de mooiste loopevenementen van ons land. Zelf heb ik er meermalen aan deelgenomen en er mijn eerste marathon gelopen. Dat was in 1980.


Er ging een bus vol Haag-leden naar Apeldoorn. Zelf ging ik echter met de trein: vind dat wel prettig, bovendien heb ik in het weekend 'vrij reizen'. Ik had een rechtstreekse trein: om kwart over negen was ik in Apeldoorn, waar een pendelbus voor het station wachtte. Even over half tien ter plekke. In het megagrote souterrain van Schouwburg Orpheus omgekleed en sporttas neergezet, waarna er nog een zee van tijd over was om iets te drinken, wat heen en weer te lopen en bekenden te spotten. Op dat moment regende het flink dus dat noodde niet bepaald tot vroegtijdig inlopen. Naderhand - tijdens de wedstrijd - was het weer een mix van miezelregen en droge momenten. De temperatuur was echter prima, circa twaalf graden.

Gelet op het bovenstaande was mijn uitgangspunt er een trainingsloop van te maken. Dus rustig lopen vanaf de start af. Maar van lieverlee kom je toch in een bepaald ritme waarin je doorkachelt. Eigenlijk viel het voor mijn gevoel best mee, ik kon goed doorlopen. Het parcours was - zoals genoegzaam bekend - zwaar. Licht heuvelachtig en vaak langere stukken 'vals plat' waar ik altijd moeite mee heb, maar ook momenten waar het weg-afwaarts wat sneller leek te gaan. Wat mij betreft ging het goed tot het 12 kilometer punt, daarna kreeg ik het zwaar. De laatste twee kilometers had ik zo goed als geen energie meer in lijf en benen, moest een paar keer wandelen, een keer zelfs langer dan een halve minuut. Zelfs de laatste 500 meters gingen heel stroef. Uiteindelijk kwam ik in 1:44'21'' over de finish en dat viel mij nog mee. Geen mega-tijd, integendeel, maar slechts vier minuten langzamer dan vorig jaar toen ik wel meer trainde (èn een jaar jonger was, ha ha). Ik was er tevreden mee.

Teruggelopen, weer omgekleed, een forse beker prima erwtensoep met worst gescoord en op zoek naar het café waar wij (onze HAAGenaars) hadden afgesproken, De Graaf van Vlaanderen.

Veel lopers en loopsters - onder wie een paar zeer snelle dames zoals Ellis en Ellen - van onze club waren daar al. Buurman Jan was er ook, hij had met nog een aantal kilometervreters van onze club 25 km gelopen (Asselronde). We hebben er 'gebierd' (Dry January is weer voorbij) en patat frites gegeten. Hij stelde voor om met de Haag-bus terug te gaan. Even aan organisator Annemiek gevraagd of  dat kon. Dat bleek niet zomaar mogelijk want alle plaatsen waren vergeven. Maar juist op dat moment kwam een loper binnen die zijn dochter verontschuldigde: zij was wel met hem meegereisd in de bus, maar ging op eigen gelegenheid terug, dus er kwam een zitplaats vrij!

In de bus was het schoolreisjesachtig gezellig en werd de ene na de andere lekkernij doorgegeven: kaasstengels, bananencake, gehaktballetjes, sushi met makreel, chips, noem maar op. Erg lekker, daar niet van, en complimenten aan degenen die dit geregeld hebben, maar na de erwtensoep en de patat had ik er op zeker moment genoeg van.

Na twee uur rijden kwam de bus aan bij de Laan van Poot, waar ik via de Bosjes van Pex op weg naar huis ging en zo nog een laatste kilometer aan het dagtotaal toevoegde.

Wandelen door de Haarlemmerhout en Wishbone Ash

En dan was er afgelopen zaterdag nog een stadswandeling van ca. dertien kilometer door Haarlem, met ons wandelgroepje. Wij waren slechts met z'n vieren omdat twee van ons elders grote reizen maken.


Eerst koffie bij een uitspanning aan de zijkant van het station (uitgang Kennemerplein), daarna op stap.

Het was een mooie wandeling door pittoreske steegjes en markante locaties van het oude centrum, waarna we in iets minder stedelijk gebied langs de Spaarne kwamen. De wandeling werd afgewisseld met een stop bij een houtzaagmolen, waar een zeer enthousiaste vrijwilliger - hij leek een beetje op The Late Aart Staartjes - ons van alles wilde vertellen over de molen en hoe een en ander werkte en in elkaar stak. Zelf ben ik niet zo technisch ingesteld en luisterde met een half oor, niettemin was het interessant. Maar we wilden verder met onze wandeling dus onze gids heeft zijn verhaal niet compleet kunnen afronden.

Een tweede stop was bij een La Place restaurant waar we hebben gelunchd.

Eenmaal terug in Den Haag, even gereed maken voor het concert van Wishbone Ash in Cultuurpodium De Boerderij. Concertmaatje Ruud Homs had mij getipt en gevraagd of ik zin had mee te gaan.

Nu is Wishbone Ash wel een bekende naam en 'van mijn generatie'. Dit jaar bestaat de band vijftig jaar maar ze timmeren nog steeds met onverminderd enthousiasme aan de weg. Wat dat betreft lijken ze een beetje op Jethro Tull, ook zo'n eeuwig doorstomende locomotief.

Het enige bandlid uit de allereerste incarnatie is Andy Powell, 68 jaar inmiddels, die nog steeds het dak er af speelt met zijn gitaar en ook nog steeds meer dan verdienstelijk zingt. De band is vooral bekend omdat gespeeld wordt met twee sologitaren, een bassist en een drummer.

Eerlijk gezegd heb ik deze band nooit gevolgd en er - ondanks hun lange geschiedenis - ook weinig tot niets van meegekregen. Onwillekeurig heb je een aantal groepen die je zo goed vindt dat je daar een 'fan' van wordt en dan schenk je minder tot geen aandacht aan andere groepen of artiesten. Tenminste, zo werkt dat bij mij.   Of dat terecht is weet ik niet. Onwillekeurig moest ik aan First Date denken. Je kunt iemand tegenkomen waaraan alles klopt: de persoon is knap, charmant, sympathiek, geestig, empathisch, 'een lekker ding' die jouw interesses deelt, kortom: perfect is. Toch voel je niet die 'klik' die je bij een andere persoon - waar veel meer 'randjes' aan zitten - wel kunt voelen. Misschien is dat ook zo met muziek of - in dit geval - een band. Wishbone Ash kwam op mij over als een gedreven band met sympathieke gasten, bovendien supermuzikanten die bij vlagen geweldige muziek maken. Toch had ik niet de neiging om meteen een album van hen te beluisteren, laat staan te kopen. Tegelijkertijd vond een aantal nummers erg goed, waaronder het lang uitgesponnen 'King Crimson' achtige nummer Phoenix, wat niet in de laatste plaats te maken heeft met het briljante gitaarspel van Mark Abrahams en het verrassende samenspel van bas en gitaren op 9:45.  Bovenstaand filmpje van de band heb ik van Youtube gejat en is een stuk van het live-optreden van Wishbone Ash anno 2020 met - inderdaad - Phoenix!