Na afloop nog even wat gedronken op het terras van Onder Ons met Jan, Boudewijn en zijn vrouw. Lekker in het zonnetje, als ware zomergasten...
Vlindertellingen
Nog meer zomergasten! Op de site Vlinder mee staan de resultaten van de vlindertellingen over 2013, waarbij de gegevens meteen vergeleken worden met de tellingen in 2012 en 2011. Er staat ook bij waar en door wie de meeste vlinders op één plek (tuin) zijn gespot (dat was in Rutten) en waar de grootste diversiteit aan vlindersoorten is waargenomen (Molenschot).
Ik kon toch weer niet nalaten om foto's te maken van deze gehakkelde aurelia en de kleine vos, ik spotte ze vandaag in resp. achter- en voortuin.
Zomergasten
Weer een mooie avond Zomergasten voorbij. Ja, ik ben zo'n type die daar de hele avond naar kan kijken en luisteren, terwijl ik geen uitgesproken tv-verslaafde ben. Na vorige week een alleszins meevallende Hans Teeuwen te hebben gezien - mooie, grappige en originele fragmenten, een laconiek-zelfrelativerende zomergast, veel minder de vuilbekkende overjarige puber uit zijn cabaretshows - was het ditmaal de beurt aan Nelleke Noordervliet.
Mijn favoriete item gisteravond ging over 'vreugdevolle melancholie': de ontroering die Nelleke Noordervliet beving bij het luisteren naar de aria 'Dido's Lament' door Jessye Norman en het aansluitende gesprek daarover met Wilfried de Jong. Voor mij werd dat het mooiste onderdeel van een avond vol interessante fragmenten, waaronder een deel van de film 'Houen zo' uit 1952 van Herman van der Horst en een stukje docu over de Baghwanbeweging.
Waarom het mijn favoriete fragment is komt omdat exact dezelfde ontroering mij beving toen ik in 2007 - zes jaar geleden alweer - de opera Dido en Aeneas van Henry Purcell (1659 – 1695) in de Bartkapel aan de Brouwersgracht zag. Het was een uitvoering door het Barokorkest van het Koninklijk Conservatorium met het koor, leerlingen van de eerder cum laude afgestudeerde zangeres Klaartje van Veldhoven die de rol van Dido vertolkte.
Wat daar ten gehore werd gebracht was MUZIEK. Inderdaad, met hoofdletters.
Dido en Aeneas is het verhaal van de Koningin van Carthago (Dido) die dodelijk verliefd werd op de veldheer Aeneas. Een liefde die in dit stoffelijke leven niet gerealiseerd kon worden…
Meteen bij het beginstuk al, bij het wonderschoon klinkende – en in zekere zin opvallend modern aandoende – intro van het orkest met barokviolen, viola, barokcello, clavecimbel en barokgitaar, hield ik het niet echt droog. Sterk spul, die Fishermans Friends…
Het loopt natuurlijk slecht af, zoals hoort bij een opera. Bij de slotaria 'Dido's Lament' waarbij Dido sterft door liefdespijn ("When I am laid in Earth"), kreeg ik het wederom spaans benauwd. Zeg maar rustig dat ik het niet droog hield. Dat lag niet alleen aan mij, want links en rechts van mij werd menig traantje weggepinkt.
De ontroering waardoor ik toen bevangen werd, gekoppeld aan de ervaring van onze zomergast, brengt mij persoonlijk tot de conclusie dat voornoemde aria tot de ontroerendste muziekstukken ooit gerekend moet worden. Met Noordervliet ben ik van mening dat het niet nodig is om die ontroering te analyseren, het is het samenkomen van muziek, de tekst en de stem op één bepaald moment dat dwars door je ziel snijdt. Alleen vond ik de vertolking door Klaartje van Veldhoven vele malen mooier dan die van wereldster Jessye Norman maar dat is een kwestie van persoonlijke smaak. Ik hou kennelijk niet zo van dat pompeuze en overdreven statige wat de ware diva kenmerkt, Dido's Lament komt sterker over als het 'klein' wordt gehouden. Maar nogmaals, dat is mijn mening.
Op Youtube staan diverse vertolkingen, voor deze blogpost koos ik voor een vertolking van Emma Kirkby.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten