Mooie dagen...

De ochtendstond heeft goud in de mond. Dat gold ook voor deze ochtend, dus ben ik weer een stukje gaan hardlopen. Het zouden drie kwartiertjes worden, in een redelijk duurlooptempo. Het bevalt mij wel, die ochtendloopjes. Geen aha-erlebnis want vroeger deed ik niet anders. Alleen kwam het er de laatste jaren niet zo van. Daar komt nu verandering in.
Wat helpt is dat ik een ochtendmens ben, zoals anderen weer middag- of avondmensen zijn. 's Middags kak ik meestal in als ik ergens zit. Eerst worden mijn benen zwaar, dan mijn oogleden en voor ik het weet ontwaak ik tien minuten later. Ik val van het ene op het andere moment in slaap, het is een vorm van narcolepsie. dat komt denk ik omdat ik zo vroeg wakker ben, om vijf uur en soms nog eerder.

Dat overkwam mij ook vanmiddag in het Filmhuis, waar ik na de eerste sufheidssymptomen waarschijnlijk tien minuten van de film gemist heb. Maar ik kon de draad meteen weer oppakken.

De film heet Les Beaux Jours, geregisseerd door Marion Vernoux.  Een dubbelzinnige titel: het is de naam van een actviteitencentrum voor ouderen en het slaat ook op het avontuur dat de hoofdpersoon van de film beleeft. En die hoofdpersoon is Caroline, een zestigjarige goed geconserveerde vrouw die net met pensioen is gegaan. Zij was een autoriteit in haar vak (tandarts) en weet als pensionado aanvankelijk niet zo goed raad met haar vrije tijd. Dit temeer omdat haar echtgenoot wel werkt. Door haar dochters wordt zij aangemoedigd om bij het plaatselijke activiteitencentrum voor senioren een kijkje te nemen. Dat is echter niet zo'n succes, bij de allereerste workshop dramatische expressie haakt ze af omdat de manier waarop ze door de jeugdige docente wordt aangesproken haar niet bevalt. Caroline voelt zich niet echt oud, dat blijkt al snel: bij de cursus informatica ontmoet ze de ruim twintig jaar jongere cursusleider Julien (Laurent Lafitte). Daar begint zij een verhouding mee waar de stukken vanaf vliegen.

Het lijkt een onwaarschijnlijk verhaal, wij nuchtere Nederlanders zouden zeggen: "hoe ouder hoe gekker". Maar toch! De vrouw - een mooie rol van Fanny Ardant overigens - ziet er voor haar zestig jaren nog steeds patent uit. Bovendien is het een interessante persoonlijkheid, verlegenheid en onzekerheid (over haar ouder wordende uiterlijk) en kokette uitdagendheid strijden daarin om de voorrang. Dat een knappe jongeman - een echte womanizer overigens - een hartstochtelijke affaire met haar begint behoeft dan ook geen verbazing te wekken. En dat de omgeving - echtgenoot, dochters, vriendinnen -  niet overdreven fel-negatief reageren nadat de affaire 'uitkomt', ervaar ikzelf alleen maar als een sympathiek Frans trekje. In dat land wordt het hebben van een minnaar, minnares of het beleven van een affaire niet als een onvergeeflijke doodzonde gezien, ook in deze film zie je dat weer terug.

 

Les Beaux Jours is geen film die een onvergetelijke indruk nalaat, maar beslist vermakelijk is en aangenaam om naar te kijken. En, om misverstand te voorkomen, niet alleen voor zestig-plussers ;-)...