After the reunie van klas genoten van Songfestival...

Toeval? Nadat bekend werd dat 'onze' Ilse en Waylon een tweede plaats hadden gehaald met hun 'After the storm' trok er een èchte storm over ons land, èn brak er een storm van kritiek los richting het winnende liedje. En iedereen heeft daar natuurlijk een mening over, ikzelf ook uiteraard. Wat je ook van de 'vrouw met de baard' mag vinden, dat-ie won verbaasde mij absoluut niet. Hoe hij zong, de hele opbouw van dat lied en zijn hele performance stonden als een huis. En dat vind ik echt niet om politiek-correcte redenen. Kitsch? Bizar? Freak-show? Zo u wilt, maar hij blies iedereen omver (om in 'storm'-beeldspraak te blijven). Ik had van tevoren gedacht dat het tussen hem (Oostenrijk dus) en Zweden zou gaan.

Kwalitatief was de song van 'The Common Linnets' heel goed, dat staat buiten kijf. Of toch enige kijf, want dat 'we' daarmee tweede werden had ik - eerlijk is braaf - nooit kunnen bevroeden, laat staan voorspeld. Ik behoorde tot het kamp van 'wel een mooi liedje (een beetje in de stijl van Robert Plant met Allison Kraus), maar ook wat eentonig, niet voor het songfestival'. Persoonlijke smaak speelt hierbij een rol, ik ben geen echte country-liefhebber (ook geen hater trouwens). Maar nadat de voorspellingen van de bookmakers bekend werden, en zag hoe hun performance in beeld is gebracht - met de nadruk op het intens-intieme duet inclusief close-ups van Ilses prachtige gezicht - kreeg ook ik hoop dat we wel eens bij de eerste vijf zouden eindigen. Het stond voor mij zo goed als vast dat de eerste twee plekken naar Oostenrijk en Zweden zouden gaan. NOT!

Overigens waren er opvallend mooie bijdragen - zoals die van Noorwegen en Azerbaijan - die het een stuk minder goed deden dan ik had verwacht. Maar als je daarover gaat beginnen, kun  je wekenlang door blijven kibbelen. Bij de puntentelling spelen sowieso altijd andere (vaak politieke) factoren mee, het gaat niet uitsluitend om de kwaliteit van de diverse songs of optredens.

De Reunie

Gistermiddag en in de vooravond hadden we dus die (kleinschalige) reunie van onze middelbare school, het Haags Genootschap. Ik was dus op tijd terug om het hele songfestival te zien, nadat ik eerder deze week beide halve finales had gevolgd. Ook niet iets dat ik van tevoren had durven voorspellen, zelfs niet aan mijzelf. Maar goed, genoeg over het songfestival.

De reunie was een succes, wij waren in totaal met achttien personen. Niet overdadig veel zou je zeggen maar het was ook meer het idee om een gezellige borrel te houden. Een ècht serieuze reunie moet je eigenlijk met een paar mensen regelen en dat is in 2008 gebeurd. Ook alweer zes jaar geleden, wat vliegt de tijd... Het lijkt wel twee jaar geleden of zo.

Toch waren er een paar schoolgenoten bij die er de vorige keer niet bij waren. Peter Zaatman bijvoorbeeld, en Emcee Valois. Maar omdat het een reunie was van een paar 'jaargangen' bijeen, werd het niet voor alle aanwezigen een feest der herkenning.


Gaan we nu in de toekomst weer zoiets doen, worden we niet een beetje reunie-moe? Ik denk niet dat je zoiets te vaak moet doen maar het is zeker niet uitgesloten dat we over - pakweg - een jaar of twee, drie, weer zoiets gaan doen. Wij worden allemaal ouder dus je moet er ook niet tè lang mee wachten. En wij kunnen altijd onderling - en tussendoor - iets met elkaar afspreken. Wel valt er dan over te denken om meer 'klas-gericht' te werk te gaan. De kans dat je dan (nog) meer bekenden van vroeger ziet wordt dan uiteraard groter. Al zal dat best een lastige klus worden omdat nu al een groot aantal mensen 'onvindbaar' zijn. Wij zouden dan als ware 'Derek Boldjes' te werk moeten gaan.

Hoe dan ook hadden we gisteren een gezellige, levendig-geanimeerde bijeenkomst in 'De Bovenkamer' aan de Koningin Emmakade (boven café 'De Klap'). Na afloop zijn wij met een kleiner gezelschap - zes personen - gaan eten bij Bogor, het befaamde indische eethuis. Als altijd goed, het werd een rijsttafel, zelf deelde ik een vegetarische rijsttafel met Olga.