Lijden in Leiden

Tja, ik heb weleens beter gelopen in Leiden, in 2011 bijvoorbeeld... Wat was het zwaar, vooral de tweede helft, alsof je in een brandende oven liep. En onderweg het nodige oponthoud. Maar al met al blijft het toch een mooie (halve) marathon, met in de polder enthousiaste aanmoedigingen van mensen die in de huizen langs het parcours wonen en van de groene kikkers in de sloten...

Van tevoren voelde ik mij best fit en welgemoed, ook nog ietsje lichter geworden de afgelopen weken dus een tijd van (ruim) onder de twee uur had ik wel gedacht. Maar dat zat er dus niet in. Nog afgezien van het feit dat ik domweg de snelheid niet meer heb, had het ook - en vooral - met de warmte te maken: in juli en augustus kunnen de temperaturen nog (aanzienlijk) hoger zijn, maar voor de meeste lopers kwam deze tropische dag toch te vroeg. En als je tot twee keer toe een sanitaire stop moet maken inclusief een stukje wandelen scheelt dat ook weer een paar minuten. Schrale troost: ik was niet de enige die het moeilijk had: onderweg heb ik een paar keer een loper gestrekt op de grond zien liggen, bevangen door de warmte. Daar moesten ambulances bij komen.


Maar al met al was het toch een gezellige dag. 's Ochtends ging ik met de fiets naar het station waar we met de andere lopers uit onze groep - Eveline, Yvette en Eric - hadden afgesproken. (Kleine) Hans en Ilse (die kampt met een teenblessure) kwamen later, met de fiets naar Leiden. Ook andere bekende lopers van onze vereniging heb ik gesignaleerd. Jan Groenestein, Murat, Sherman met echtgenote en later, langs het parcours, spotte ik ook Wim van Es en Lodewijk van Dongen.

En zowaar zag ik ook nog een paar bloggers, zoals ´snelle´ Claudia (zie foto). Zij ging voor de hele marathon, evenals die andere snelle ultra-man Richard van der Klis (foto helaas niet helemaal gelukt). Je moet er toch niet aan denken, een hele marathon in deze omstandigheden maar zelfs een aantal leeftijdgenoten van The Hague Road Runners waagden zich aan dit avontuur...

Bij Jan Wierenga, die in de kerk met vrouw Jannie en zoon Marcel de stand van De Hardloopwinkel bemenste, kon ik mijn tas kwijt. Daarna zouden we een stukje inlopen met ons groepje. Maar daar kwam niet veel van, het was te druk dus liepen wij in één keer door naar de start in de Breestraat, die in de hele straatlengte gevuld was met lopers. Daar een plekje gezocht, ik stond bij de ballonnen waarop 1:50 stond geviltstift, de anderen liepen helemaal door naar voren, naar het wedstrijdvak. Toen om 10:31 uur het startschot was gegeven, duurde het nog een volle vijf minuten voordat ik over de startmat kwam.

De ballonnen met 1:50 heb ik niet meer gezien, die waren kennelijk allang in de verte verdwenen. Toch had ik niet het gevoel dat ik overdreven traag liep. Eigenlijk liep het best wel redelijk lekker, maar geen gekke dingen gedaan en de ademhaling steeds onder controle. En bij elke verversingspost wat gedronken.

Toch werd het op een gegeven moment steeds warmer en ook zwaarder. Bovendien kreeg ik last van maagkrampen wat het tempo drastisch naar beneden schroefde. Iets dat je vooral merkt doordat opeens hele volksstammen je passeren. Maar ik kon mij wel herpakken. De laatste vijf kilometers waren vooral zwaar, hier wreekte zich mijn gebrek aan lange duurtrainingen (ik loop wel regelmatig anderhalf uur, en één keer heb ik - afwisselend lopend en wandelend - twee uur gelopen, maar daarmee maak ik waarschijnlijk niet genoeg kilometers) doordat de benen gingen verzuren. Gewoon een kwestie van blijven gaan, al had ik helemaal geen energie meer om het laatste stuk te versnellen.

Ik was behoorlijk kapot toen ik over de finish kwam (bruto 2:10 uur, netto 2:05), dus het doel - voor zover ik mij dat al gesteld had - is niet gehaald. Ook toen ik terugliep naar de kerk met een flesje sportdrank in de ene en een glas bier in de andere hand, en een medaille om, werkten mijn benen niet erg mee. Alsof ik 'de hele' had gelopen.

Met Sandra van Beest en Yvette Solognier

Maar goed, na enig omkleedwerk naar de uitspanning gegaan waar we hadden afgesproken. De anderen waren daar al enige tijd - zij hadden ook allemaal onder de 1:50 gelopen, van 1:42 tot 1:49 - en zaten aan een drankje. Even later kwam daar een voedzame lunch bij, zelf heb ik mij een keer bezondigd aan brood met kroketten!

Later, na terugkomst in Den Haag en afscheid van de loopvriendjes te hebben genomen, met de fiets terug naar huis waar ik al snel achter de potten en pannen kroop. Ik had familiebezoek en maakte een snelle maar voedzame en culinair verantwoorde hap: Tagliatelle met in olijfolie geroerbakte rode peper, paprika, knoflook, wokgarnalen en verse spinazie, het geheel kruiden met peper, zout en oregano. Is niets mis mee.