De derde dag van Pinkpop 2014 zal ongetwijfeld de geschiedenisboeken ingaan als de spannendste. Niet dat er een ramp is ontstaan maar dat had beslist kunnen gebeuren. Zelfs dan is de vraag of de organisatie iets te verwijten zou zijn geweest, want je krijgt tienduizenden mensen niet zo één, twee drie van het terrein af.
Maar er is hier al genoeg over nagepraat. In de nacht van zondag op maandag is het trouwens ook niet droog gebleven. Rond half twee begon het hevig te regenen en ging het onweren, langdurig. Slapen ging niet meer maar in mijn steeds klammer wordende slaapzak was ik getuige van een ware - gratis -lichtshow. Bij mijn buurman en festivalmaat Peter in zijn tentje pal naast de mijne was dat al niet veel anders, hij vreesde echt even geschroeid te zullen worden: "Als we dit overleven, hebben we wel iets te vertellen" zei hij.
Een aantal andere festivalgangers trok zich zowel van het noodweer als de andere festivalgangers niets aan, integendeel, luid schreeuwend liepen enkele gasten over het terrein. Het was overigens wel gestructureerd geschreeuw, eentje liep over het terrein te roepen: "HEY! HEY! KAAI-KAAI_KAAI!" Wie weet wat dit betekent, mag het zeggen.
Weer later hief een koor van jonge mannenstemmen een zing-zeg lied aan in de sfeer van Io Vivat, waarbij de zinnetjes werden herhaald maar elke keer kwam er een woordje bij totdat het lied (of eigenlijk een lange yell) uit was en dan begon het weer van voren af aan.
Maar goed, eindelijk - het leek wel of het uren had geduurd - werd het droog. De volgende ochtend bleek dat de schade meeviel. Mijn voeten had ik niet drooggehouden evenals de onderzijde van mijn slaapzak, maar de zon deed binnen mum van tijd zijn drogend werk. En dat was maar goed ook, want zowel Peter als ik wilden weg, Peter vanwege werkafspraken, ik vanwege familieverplichtingen.Die ochtend had ik nog willen blijven - vooral om Stromae te zien - maar omdat ik vanuit Landgraaf rechtstreeks naar Drenthe (Assen) moest, leek het toch het beste om eerder te gaan. Kort en goed: na het ontbijt spullen ingepakt, met onze tijdelijke buren een groepsfoto gemaakt en - na uitwisseling van e-mail en/of FB-gegevens - afscheid van hen genomen.
Na een wandeling van circa twintig minuten waren wij op het station, waar de trein richting Heerlen niet lang op zich liet wachten. Eenmaal in Heerlen pakten wij de IC naar het noorden, Peter stapte in Eindhoven over op de trein richting Den Haag en ik ging door naar Utrecht en van daaruit de trein naar Groningen. In Zwolle belde ik mijn neef, hij kwam mij in Assen ophalen voor de laatste afstand naar Gieten.
Van maandagmiddag tot donderdagavond een paar heerlijke dagen gehad in het land van Bartje, waarbij veel kilometers zijn afgelegd, zowel hardlopend (dinsdag 45 minuten, woensdag 85 minuten en donderdag een half uurtje) als fietsend. Er komen nog wel wat foto's aan...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten